Φθονώντας τους Ισλανδούς

του Αλέξανδρου Ι. Κατσανεβάκη

Θα πρέπει, ίσως, να διευκρινιστεί, σε εποχές που οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους, ότι πτωχευτική είναι η διαδικασία που εξασφαλίζει πρωτίστως την αξιοπρεπή επιβίωση του πτωχού χρεώστη και δευτερευόντως την εξασφάλιση του δανειστή. Αυτό επιτάσσει ο νομικός μας πολιτισμός, που, όπως θεωρητικά τουλάχιστον συμφωνούμε όλοι, έχει αφήσει πίσω την εποχή του σαικσπηρικού Σάιλοκ.

Θεωρώ απαραίτητη αυτή τη διευκρίνιση, γιατί ο πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Παπαδήμου, κι εταίρος της σημερινής συγκυβέρνησης,  κ. Βενιζέλος, μας έφερε από την εσπερία, όχι πολύ παλιά, τον όρο “selective default”, που σημαίνει στα ελληνικά, μας εξήγησε, επιλεκτική χρεοκοπία.

 Η πραγματικότητα των τελευταίων μηνών απέδειξε ότι πίσω από αυτόν τον νεολογισμό κρυβόταν το «κούρεμα» των δημόσιων χρηματικών πόρων και η αποσάθρωση των κοινωνικών δομών, η απογύμνωση των δημόσιων πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των λιμενικών ταμείων και, κυρίως, των ασφαλιστικών οργανισμών, από τα αποθεματικά τους.  Όπως πρόσφατα ομολογήθηκε αναιδώς και ρητά, η διαδικασία της επιλεκτικής χρεοκοπίας, ήταν η χαριστική βολή και για την δημοσίου συμφέροντος Αγροτική Τράπεζα.

Αυτή η  επιλεκτική χρεοκοπία, ή με άλλα σωστότερα λόγια, αυτή η καταλήστευση, εξασφάλισε τα συμφέροντα κάποιων ιδιωτών επενδυτών εις βάρος του ελληνικού δημοσίου συμφέροντος. Έτσι αποδείχθηκε από τα πράγματα και από την εξέλιξη των χρηματοοικονομικών μεγεθών, ότι αυτή η επιλεκτική χρεοκοπία, και το περιβόητο «Πι-εσ-άι» που τη συνόδευσε, ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο κάλυψης των εκτεθειμένων «θεσμικών» δανειστών στο ελληνικό δημόσιο χρέος, εις βάρος του ελληνικού κράτους, αφού το άχθος, πρωτίστως, περνάει τούτες τις ώρες, στις πλάτες του ελληνικού λαού, και προσπαθούμε τώρα άναυδοι,οριζοντίως, σαν κοινωνικό σύνολο, να καταλάβομε τι είναι τελικά αυτό που μας συμβαίνει κι από που μας ήρθε.

To ασύδοτο πάρτι των περιβόητων «αγορών» δημιούργησε κέρδη στην άλλη μεριά της ζυγαριάς με αντίβαρο, στην αποδώ μεριά, την κατάρρευση των δημόσιων υποδομών, την ανεργία, την αύξηση της παραβατικότητας, την ενοχική κατάθλιψη ότι «όλοι μαζί τα τρώμε» και τις ατέρμονες εξαγγελίες ανάπτυξης κι ίδρυσης, ανά την επικράτεια, ιπποφορβείων «πράσινων αλόγων».

Από σήμερα, λοιπόν, που αρχίζουν να εξειδικεύονται τα μέτρα εξοικονόμησης των έντεκα, τόσων δισεκατομμυρίων, θα καταδειχθεί προφανώς, ότι θεμελιώδης αρχές δικαίου έχουν παραβιαστεί.

Η ελληνική πολιτική τάξη, με τη συμπολίτευση ή την «αντιπολίτευσή» της, εξασφαλίζει μόνο προστασία στον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό και παράγει γραφειοκρατία, ανεργία, αποεπένδυση κι υποδούλωση. Αυτά είναι νομοτελειακά, τα αποτελέσματα της σημερινής διακυβέρνησης και της –χωρίς σθένος ή σοβαρές προτάσεις- «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης.

Αλλά παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο στην καταθλιμμένη Ελλάδα. Οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί, όπως κι εμείς οι Έλληνες, παραδομένοι, με σκυμἐνο το κεφάλι. Την ίδια ώρα η ανεργία στη Γαλλία, όπως κι εδώ, σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, στην Ιταλία επανεμφανίζεται δυναμικά το φαινόμενο που έχει αποκληθεί «μπερλουσκονισμός», παντού ένα καζάνι που, λίγο πριν αρχίσει να βράζει με εμάς μέσα, σιγόκαιει με καύσιμο ανθρώπινες ζωές κι όνειρα για δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια,.

Στην καλύτερη εκδοχή, θα φορτωθούν ένα μέρος της «χασούρας» κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, πριν υποχρεωθεί η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα να τυπώσει φρέσκο χρήμα και να περάσομε σε εποχές μεγαλύτερου πληθωρισμού και υψηλότερων ονομαστικών επιτοκίων.

Αλλά ξέρομε ότι χαμένος είναι πάντα ο γονατισμένος. Κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα πέσει εφτά φορές και δε θα σηκωθεί οχτώ, γιατί, πέραν κάθε αμφισβήτησης, όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζούμε, γίνανε για συνομολογημένα δάνεια αμφίβολης νομιμότητας και σκοπιμότητας. Δάνειοι πόροι που καταναλώθηκαν διοχετευόμενοι σε προμήθειες εξοπλισμών και υπηρεσιών, πολλές φορές αμφίβολης χρησιμότητας και συχνά υπερδιογκωμένου κόστους, που de facto καθιστούσε αδύνατη την αποπληρωμή τους.

Έχει ευθύνη -σύμφωνα με τις αρχές δικαίου  που διέπουν τον πολιτισμό μας- και ο δανειστής σε εκέινες τις περιπτώσεις, που δανείζει ξέροντας ότι δε θα μπορέσει να αποπληρωθεί. Αυτό που θα πρέπει να ζητήσομε σαν Έλληνες, ευρωπαίοι πολίτες -που ούτε περισσότερο τεμπέληδες, ούτε λιγότερο έντιμοι είμαστε, από τους άλλους λαούς- είναι το δικαίωμα στην δικαιοκρισία.

Την χειρότερη στιγμή, βρέθηκαν στο προσκήνιο οι χειρότεροι άνθρωποι, οι ανικανότεροι και, ίσως, οι πιο δουλικοί στη νεότερη ελληνική ιστορία, αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα κι ο Ιωάννης Μεταξάς, που θεωρείται μία από τις πιο σκοτεινές προσωπικότητες της ιστορίας μας, αντιλήφθηκε την κρίσιμη στιγμή ότι δεν μπορούσε να μην πει «όχι».

Κατά αυτήν την έννοια, στο όνομα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να στολίζουν τα εξώφυλλά τους με ρατσιστικά εφευρήματα απαξίωσης των Ελλήνων, θα έπρεπε αυτές τις ώρες να πιέζουν την κυβέρνησή τους να εκδώσει στην Ελλάδα τον φυγόδικό κ. Χριστοφοράκο μαζί με τον πλήρη φάκελο που έχει σχηματίσει η γερμανική δικαιοσύνη για τις εμπορικές πρακτικές της Siemens στην Ελλάδα, αφού οι δικοί μας κυβερνώντες, ύποπτοι, άβουλοι και μοιραίοι, δεν τολμούν να υπερασπιστούν το δικαίωμα αυτό.
.
Κατά την ίδια έννοια, πάλι στο όνομα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, o σοσιαλιστής Γάλλος Πρόεδρος, αντί να διατυπώνει λόγια συμπάθειας, θα έπρεπε να έχει ήδη ζητήσει ένα ενημερωτικό σημείωμα σχετικά με τις πωλήσεις των γαλλικών οπλικών συστημάτων στην Ελλάδα και να επισπεύδει ήδη, την ενεργοποίηση των ανταποδοτικών υποχρεώσεων από την πώληση αυτών των οπλικών συστημάτων, αφού οι δικοί μας κυβερνώντες, ύποπτοι, άβουλοι και μοιραίοι, δεν τολμούν να υπερασπιστούν ούτε αυτό το δικαίωμα.

Οι Ισλανδοί, με τη στάση τους απέναντι στην ασυδοσία των περιφερόμενων ανά τον κόσμο επενδυτικών κεφαλαίων, έδειξαν τον δρόμο της αξιοπρέπειας.

Απλλαγμένοι από στερεότυπα των περασμένων αλλά, δυστυχώς, όχι ξεχασμένων εποχών με τα μπλε και τα πράσινα καφενεία -και των όψιμων παραφυάδων τους-, πρέπει, εμείς οι Έλληνες, να βρούμε τον τρόπο να ομονοήσουμε και να ακολουθήσομε το λαμπρό ισλαανδικό παράδειγμα. 

 papaioannou