Ο Πέτρος και ο λύκος

Του Βαγγέλη ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ

Τον συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο τον γνωρίζω λίγο. Δηλαδή διάβασα, πριν από χρόνια, το "Παυσίπονο", βιβλίο εμβληματικό στους κύκλους των 25άρηδων - 30άρηδων μια εποχή, ιδίως αυτών που αναγνώριζαν στις σελίδες του πολλά βιογραφικά τους στοιχεία, καταστάσεις και διαδρομές στην Αθήνα, στα Εξάρχεια της δεκαετίας του '80. Μου άρεσε, αλήθεια. Δεν έχω διαβάσει αρκετή λογοτεχνία, ομολογώ, και επίσης, απ' όσο θυμάμαι, δεν έχω διαβάσει άλλο Τατσόπουλο έκτοτε.
Τον βουλευτή Τατσόπουλο δεν έχω προλάβει να τον γνωρίσω, όπως και τους περισσότερους από την πολυπληθή Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Τατσόπουλο των τηλεοπτικών πάνελ λίγο τον έχω παρακολουθήσει, διότι βλέπω λιγότερη τηλεόραση απ' ό,τι θα απαιτούσε η επαγγελματική μας διαστροφή. Έχω μια αμυδρά εντύπωση ότι έχει διαπλάσει ή έχει αφήσει να διαπλασθεί σε μια περσόνα τηλεοπτικού καμικάζι.
Όπως και πρωτύτερα η Λιάνα Κανέλλη, σε κάνουν καμιά φορά να λες: "Δεν με εκφράζει ο τρόπος που τα λέει, αλλά, όταν έχεις απέναντί σου τους εκφραστές της πολιτικής χυδαιότητας -τέτοιους θέλουν-, η ευγένεια και το πολιτίκαλι κορέκτ δεν τους πονάει".

Ώς εδώ, έχω πηδήξει τις μισές λέξεις που χωράει η στήλη και δεν έχω πει τη γνώμη μου για την "ταμπακέρα". Λοιπόν, η ταμπακέρα είναι η μαριόλα η επικοινωνία και τα ήθη που επιβάλλει. Το μέσον είναι το μήνυμα, λένε. Δεν το επαναλαμβάνω καθόλου ως δικαιολογία. Δεν ψάχνω δικαιολογίες όταν ένας έξυπνος και υποψιασμένος και αριστερός άνθρωπος παραδίδει τον χαρακτήρα του στη διαχείριση, αν όχι στη διαμόρφωση, από τα μέσα. Τηλεοπτικά, τουιτερικά, φεϊσμπουκικά κ.ά.

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Τατσόπουλος θα ήταν τόσο απρόσεκτος συζητώντας σε μια παρέα, που, αντί για μικρόφωνα και κάμερες, θα ζεσταινόταν από καφέ και τσάι. Αλλά και ακόμη χειρότερα. Χάριν του μέσου δεν αναγκάζεται κανείς να συνομιλεί με οποιονδήποτε. Κι όταν πείθεσαι ότι πρέπει να συνομιλήσεις με χρυσαυγίτες, δεν είναι αυτονόητο ότι χρειάζεσαι τη γλώσσα τους, τον σεξισμό τους, την ομοφοβία τους και την καφρίλα τους για να σε καταλάβουν οι τρίτοι. Κι έπειτα, ποιοι τρίτοι, όταν ήδη χωρίζεις την Αθήνα σε δύο μισά;

avgi