Καλό ταξίδι......

   
Χρόνης Μίσσιος

«Ο Μανόλης Αναγνωστάκης μου έμαθε γράμματα στη φυλακή, ήμασταν θανατοποινίτες στο Γεντί Κουλέ»


(...) Σκεφτείτε, κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση… Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ’ αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση "εκατό χιλιάδες νεκροί" ή "ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας"… (...)  (Χαμογέλα , ρε Τι σου ζητάνε ;; αποσπαμα)


«Και την ιστορία την πουτάνα έτσι τη γράφουνε, και οι αστοί και οι κομμουνιστές: οριζόντια, ισόπεδη. Μιλάνε για λαούς, μιλάνε για μάζες, κανένας απ αυτούς δεν μπόρεσε ποτέ να νοιώσει την ένταση. Το πάθος, την κορύφωση και την πτώση κόσμων ο
λόκληρων, σ ένα μοναχά εικοσιτετράωρο από τη ζωή του επαναστάτη. Ξέρουν γράμματα, διαβάζουν, γράφουν, και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο-Στέφανο τότε μοναχά οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια». Τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη» .
(Κάθε Άνθρωπος Μια Ξεχωριστή Ιστορία - Χρόνης Μίσσιος)


-Το πρόβλημα των αλλαγών της κοινωνίας, είναι πρόβλημα συνείδησης των ανθρώπων και η αριστερά μπορεί να υπάρξει μόνο ως παραγωγός πολιτισμού. Παραγωγός συνειδήσεων. Η επανάσταση είναι χαρά, είναι ρομαντισμός, είναι ελευθερία. Δεν είναι η βία, δεν μπορείς με το ζόρι να κάνεις τους ανθρώπους ούτε ευτυχισμένους, ούτε ελεύθερους. Οι άνθρωποι θα γίνουν και ευτυχισμένοι και ελεύθεροι, όταν αναπτυχθεί η συνείδηση τους, όταν αντιληφθούν το νόημα της ζωής, όταν αντιληφθούν πως αυτό που τους κατάντησαν, δεν είναι ζωή. Η ζωή είναι ένα δώρο που πρέπει να το χαιρόμαστε, να το μοιραζόμαστε.

 Ακούω πάλι να μιλάνε για ανάπτυξη. Ανάπτυξη για ποιους ρε μαλάκα, ανάπτυξη για πού? Δύο αιώνες ο καπιταλισμός και ο υπαρκτός η ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός, λειτουργούσαν με βάση την ανάπτυξη, που οδήγησε αυτή η ανάπτυξη, αν όχι στην καταστροφή του πλανήτη και την χειροτέρευση της ζωής των ανθρώπων? Απλώς κάποιοι πλουτήσανε και η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει ένα δράμα. Ανάπτυξη για να πλουτήσουν οι τράπεζες? 

Απόσπασμα απο συνέντευξη στο Antistas