Του ΣΤΑΘΗ
Ενίοτε, ή μάλλον πολύ συχνά, ο γρήγορος θάνατος δεν ωφελεί (τον εγκληματία).
Κι έτσι υπάρχουν έκπαλαι αρχαία «κόλπα» που κάνουν όχι μόνον «στις
Ινδίες», όπως τραγουδούσαν οι Κατσιμιχαίοι, αλλά και στην Κίνα και στο
Σικάγοκι όπου αλλού έχει ευδοκιμήσει ο πολιτισμός.
(Μάλιστα, όπως χαιρέκακα ίσως θα παρατηρούσε ο Γέρος του Βουνού, όσον πιο πολύ ευδοκιμεί ο πολιτισμός των Δυνατών, τόσον πιο πολύ αναπτύσσεται και ο πολιτισμός των Ασασσίνων).
Τέχνες λοιπόν και δηλητηριώδη μαντζούνια βρίσκονται πάντα σε πρώτη ζήτηση,
όχι μόνον από τους σατανικούς Φου Μαν Τσου αλλά και από τους καθώς
πρέπει διευθυντές των Τραπεζών, τους ιδιοκτήτες των Εταιρειών (συν ένα
μέρος των χρηστεπάγγελτων μεγαλο-μικρομετόχων) και τα πάσης φύσεως
γκόλντεν-μπόυς.
Στις μέρες μας ο αργόσυρτος θάνατος από βραδήλατα δηλητήρια συμβάλλει
κάργα στην κερδοφορία του 1% των κοινωνιών που διαθέτει πλέον τόσον
πλούτο, όση αναλόγως φτώχεια διαθέτει το 80% των ίδιων κοινωνιών.
Θεϊκά πράγματα (αν και όχι κατά τη θεϊκή, νομιζόμενη, τάξη πραγμάτων), αρκεί οι νεκροί να παραμένουν τόσο ζωντανοί (ζόμπι) ώστε να εργάζονται (οι είλωτες) και να περιμένουν να εργαστούν (οι άνεργοι), καθώς ο νόμος και η τάξη της Νέας Τάξης προβλέπουν, προσδοκούν και επιβάλλουν.
Αργό δηλητήριο λοιπόν! το φάρμακο
όλων των φαρμάκων – τσιφ στον εγκέφαλο! Δεν παραλύει το νευρικό
σύστημα, ούτε το μυϊκό, ώστε το θύμα να συνεχίζει απρόσκοπτα το σύνηθες
μαμ-κακά-και-νάνι με τον ιδρώτα του προσώπου του (ώσπου να
εξιλεώσει το προπατορικό αμάρτημα) – εθίζει όμως την ψυχή του θύματος
στη ρουτίνα της «σκέψης» των αφεντικών του. Δηλαδή στη φορμόλη της
υποδοχής και της αποδοχής των υπαγορεύσεων (και των απαγορεύσεων).
Μην πας στα βαθιά, Βασιλάκη! μην πατάς το πράσινο, Βασιλάκη! μην καπνίζεις, Βασιλάκη! μην αντιμιλάς,
Βασιλάκη -το παν είναι να πεθάνει μέσα σου ο Σπάρτακος- ζόμπι ο
Βασιλάκης – και, να αρχίσεις να σκέφτεσαι με τις «σκέψεις» του
αφεντικού, νομίζοντας ότι είναι δικές σου σκέψεις.
Ενα παράδειγμα του (εν προκειμένω νεοφιλελεύθερου) δηλητηρίου
που σταλάζουν αργά – αργά πλην όμως καθημερινώς μέσα μας πολλά χρόνια
τώρα,μπορείτε να διακρίνετε στη συζήτηση (ο Θεός να την κάνει) που
διεξάγεται για τους μισθούς των ενστόλων. Ανάμεσα στα άλλα
λέγεται ότι δεν θα ήταν σωστό (ούτε «νόμιμον άμα τε και ηθικόν») να
περικοπεί κι άλλο ο έτσι κι αλλοιώς γλίσχρος μισθός των χειριστών της
Πολεμικής Αεροπορίας διότι (άκουσον – άκουσον!) κυβερνούν «πανάκριβα
αεροσκάφη»!
Κι αυτό λέγεται και λέγεται κι
αναπαράγεται κι αναπαράγεται, λες και το ζητούμενο είναι η αξία του
αεροσκάφους κι όχι η ζωή του πιλότου!
Αυτή είναι η νεοφιλελεύθερη
«λογική»: πώς να κόψεις (πάλι) λεφτά από έναν άνθρωπο που χειρίζεται ένα
πανάκριβο εργαλείο κι όχι πώς να σεβαστείς [κι αναλόγως να
(εκ)τιμήσεις] τη ζωή ενός στρατευμένου πολίτη που παίζει διαρκώς την
ύπαρξή του κορώνα γράμματα, ιππεύοντας τα θηρία των ουρανών, χάριν του κοινού καλού.
Αυτή είναι η ρεαλιστική, η
πραγματιστική, η παραγωγική «λογική» των ιερέων του «ανταγωνισμού», των
οικονομολόγων της «δεκάρας» και των πραιτοριανών του Καλιγούλα στα ΜΜΕ.
«Λογική» που εξέφρασε και η κυρία
Πιπιλή όταν συνέστησε «ψυχραιμία» για το άγος της Κορίνθου, «διότι η
αντιμετώπιση του εθνικού προβλήματος της λαθρομετανάστευσης έχει και
ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα» – αυτό είναι το πάπλωμα και η ταμπακιέρα:
το ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα – όχι το ζεστό αίμα του μετανάστη που πάει
σφαχτάρι, όχι το κρύο σαν του φιδιού αίμα του Χρυσαυγίτη που παροτρύνει
στη σφαγή, όταν δεν σφάζει ο ίδιος, αυτό είναι το ζητούμενο: το ζεστό
ευρωπαϊκό χρήμα. Ζεστό είναι και το χρήμα απ’ το εμπόριο της ηρωίνης,
αλλά κρύα είναι η ψυχή που σκέφτεται έτσι.
Κι έχει πλακώσει πολύ κρύο.
Πολλή παγωνιά. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν πια κλεισμένοι μέσα σε αυτήν την
παγωνιά που πολιορκεί τη ζωή τους, ώσπου μιαν ακόμα πιο κρύα μέρα ή
νύχτα το ψύχος «μπαίνει στην πόλη» και τους μαρμαρώνει τις προσδοκίες,
τις ελπίδες, τις αναμνήσεις.
Μην πας στα βαθιά, Βασιλάκη! Μαζί τα φάγαμε, Βασιλάκη! Θέλεις να μας βγάλεις απ’ το Ευρώ, Βασιλάκη; Σκάσε και άκου, Βασιλάκη!
Σου μιλάει το «Mega»! Σου μιλάει ο «Σκάι»! Σου μιλάει η Φωνή του Κυρίου σου, Βασιλάκη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου