Ξαφνικός έρωτας Ελλάδας – Ισραήλ

Σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz», η γνωριμία των δύο πρωθυπουργών, Παπανδρέου και Νετανιάχου, η οποία σύντομα έμελλε να ταράξει τις ισορροπίες στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογεί­ου, έγινε τυχαία στις 16 Φεβρουαρίου του 2010 στο φημισμένο ρεστοράν «Πούσκιν» στη Μόσχα. 


 Το αποτέλεσμα της επίσκεψης του τότε πρωθυ­πουργού της Ελλάδας στη ρωσική πρωτεύουσα, εκείνες τις μέρες, είναι πια γνωστό: Μετά τη συνά­ντηση που είχε με τον πρωθυπουργό (εκείνη την περίοδο) Πούτιν, η ελληνορωσική στρατηγική συ­νεργασία, την οποία επιχείρησε να θεμελιώσει η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση (Καραμανλή), τοποθετήθηκε στον πάγο.



Αυτό που μάλλον πέρασε απαρατήρητο και ξε­χάστηκε από τότε είναι ότι την επόμενη ακριβώς στιγμή της διάλυσης της ελληνορωσικής ενεργεια­κής συνεργασίας άρχισε - με την τυχαία (!) συνά­ντηση Παπανδρέου - Νετανιάχου - η ρυμούλκηση της Ελλάδας από τον αγαπημένο χωροφύλακα των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ. Διαβο­λική σύμπτωση...


Όπως έγραψε η «Haaretz», Παπανδρέου και Νετανιάχου δειπνούσαν χωριστά σε γνωστό εστι­ατόριο της ρωσικής πρωτεύουσας, όταν ο πρωθυπουργός (Νετανιάχου) τον αναγνώρισε, τον πλησί­ασε και του ζήτησε να δειπνήσουν μαζί. Κατά τη διάρκεια του δείπνου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, συζητήθηκαν ζητήματα όπως το Ιράν, η ελληνική οικονομική κατάσταση και το Μεσανατολικό.
 Ο Νετανιάχου εξέφρασε την ανησυχία του στον Πα­πανδρέου ότι, μετά το Ιράν, και άλλα μουσουλμα­νικά κράτη θα στραφούν προς την ανάπτυξη πυρη­νικών προγραμμάτων «με συνέπειες καταστροφι­κές για τον πλανήτη».


Κανείς, προφανώς, δεν γνωρίζει τι άλλο ενδε­χομένως είπαν οι δυο πρωθυπουργοί κατά την τυ­χαία συνάντησή τους και το δείπνο τους στη Μό­σχα. Όλοι, ωστόσο, γνωρίζουμε τι ακριβώς ακο­λούθησε ένα εξάμηνο μετά τη συνάντηση αυτή...


Αμερικανικό «προξενιό»


Στις αρχές Ιουλίου του 2010 δημοσιεύτηκε μία έκθεση του αμερικανικού ινστιτούτου αναλύσε­ων και «προβλέψεων» Stratfor, το οποίο - δικαί­ως ή αδίκως - έχει χαρακτηριστεί και ως «σκιώδης CIA», σχετικά με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η υπό οικονομική κατάρρευση Ελλάδα. 
Η έκθεση εκείνη, αφού προεξοφλούσε τη χρεοκο­πία της Ελλάδας και (μακροπρόθεσμα) την έξοδό της από το ευρώ, τόνιζε ότι η χώρα είναι διπλωματικά πιο μόνη και από την τελευταία προεπαναστα­τική περίοδο (1820) και την προέτρεπε να αναζη­τήσει «προστάτη» για να επιβιώσει.


Τότε (8.7.2010) το «Π», σε αντίθεση με πολλούς άλλους που «έβλεπαν» προτροπή για υπαγωγή στη σκέπη της Τουρκίας, βασιζόμενο σε έγκυρη πληροφόρηση, είχε γράψει ότι το Stratfor απλώς «εκλαϊκεύει» τις αμερικανικές «οδηγίες», οι οποί­ες διαβιβάστηκαν από αρμόδια κανάλια της Ουά­σιγκτον στην ελληνική κυβέρνηση για σφιχτό ενα­γκαλισμό με το Ισραήλ.

Λίγες μέρες αργότερα (22.7.2010) ο Γ. Παπαν­δρέου βρισκόταν στο Ισραήλ – πρώτη επίσημη επίσκεψη πρωθυπουργού της Ελλάδας ύστερα από την αναγνώριση της χώρας αυτής από τον... Μητσοτάκη. Από τότε, την πρώτη επίσημη ελληνοϊσραηλινή επαφή κορυφής, άρχισε να γίνεται ξεκάθαρο ότι η οικονομική και πολιτική αδυναμία της Ελλάδας τη μετατρέπει, εξαιτίας μιας ανίκα­νης ηγεσίας και της έλλειψης στοιχειώδους στρα­τηγικού σχεδιασμού, σε άθυρμα και πιόνι σε μία σκακιέρα στην οποία παίζονται όλο και πιο μεγάλα παιχνίδια. Κάπως έτσι η κυβέρνηση Παπανδρέου:


♦ Τον Μάιο του 2010 κουβάλησε τον Ερντογάν και το ασκέρι των 100 και βάλε επιχειρηματιών, οι οποίοι θα «επενδύσουν» και θα βοηθήσουν τη χώρα στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται.


♦ Τον Ιούλιο κατέστησε τη χώρα πρόθυμο πιόνι και τη μετέτρεψε σε μοχλό για την άσκηση πίεσης, ώστε η Τουρκία να σταματήσει ή να περιορίσει το φλερτ με τον «άξονα του κακού» (Ιράν και Ρωσία πρωτίστως).


Η Ελλάδα στον... άξονα


Η διαδικασία της ελληνοϊσραηλινής προσέγγι­σης υπήρξε «ακαριαία». Ο πρωθυπουργός Γιώρ­γος Παπανδρέου και ο Ισραηλινός ομόλογός του Μπέντζαμιν Νετανιάχου συναντήθηκαν σε «ιδιαί­τερα θερμό» κλίμα στο Τελ Αβίβ (22.7.2010). Στις δημόσιες ανακοινώσεις υπογραμμίστηκαν οι δυ­νατότητες συνεργασίας των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα. Στο παρασκήνιο των συναντήσεων η ελ­ληνική αντιπροσωπεία βομβαρδίστηκε από συγκε­κριμένες, επεξεργασμένες και έτοιμες προτάσεις για συμφωνίες, οι οποίες στόχευαν ξεκάθαρα στη συγκρότηση της ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας.


Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι από την πλευ­ρά της η κυβέρνηση του Ισραήλ κράτησε έναν υψηλό ρυθμό επαφών και συναντήσεων με την Ελλάδα. Αυτός ο εξαντλητικός ρυθμός οδήγησε έναν μήνα αργότερα (μέσα στον Δεκαπενταύ­γουστο του 2010) τον πρωθυπουργό Νετανιάχου στην Αθήνα, με μία πλήρη και συγκεκριμένη ατζέντα για τη σύσφιξη των σχέσεων των δύο χωρών. Η επίσκεψη Νετανιάχου στην Αθήνα είχε στόχο να αξιοποιήσει το ελληνικό πιόνι στο θερ­μό διπλωματικό «παιχνίδι» που εξελίσσεται μετα­ξύ Ισραήλ - Τουρκίας - ΗΠΑ.


Όσο κι αν προσπάθησε το Μαξίμου να υποβαθ­μίσει την άφιξη του Νετανιάχου, δεν το κατάφερε. Μπορεί να την όρισε για τις 16 Αυγούστου, όταν παραδοσιακά οι Έλληνες δεν βλέπουν, δεν δια­βάζουν και δεν ακούνε ειδήσεις, όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Διότι το Ισραήλ, τρεις ημέρες πριν από την άφιξη του Νετανιάχου στην Αθήνα, οργάνωσε ενημέρωση υψηλής έντασης, ώστε η είδηση να «παίζει» πρώτη σε όλα τα μεγάλα διε­θνή μέσα, με εκτενείς αναφορές και αναλύσεις για τη «σημασία της επίσκεψης».


Από τη στιγμή που ανακοινώ­θηκε η επίσκεψη Νετανιάχου στην Αθήνα, η Άγκυρα - με μαστί­γιο και καρότο - έσπευσε να υπεν­θυμίσει στην ελληνική κυβέρνηση τη σημασία των ελληνοτουρκι­κών σχέσεων:


♦ Διέρρευσε την πρόθεσή της να επανεξετάσει το πάγιο αίτη­μα για άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης...


♦   Ανήγαγε τη θεία λειτουργία στην Τραπεζούντα σε σημαντική υποχώρηση και δείγμα καλής θέλη­σης προς τη χώρα μας και την Ε.Ε. Ζήτησε, ωστόσο, ως αντάλλαγμα την όσο το δυνατόν πιο σύ­ντομη λειτουργία μουσουλμανικού τεμέ­νους στην Αθήνα.


♦ Την ίδια στιγμή, όμως, έδωσε εντολή στον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Ντερβίς Έρογλου να σκληρύ­νει τη στάση του στις συνομιλίες με την κυπριακή κυβέρνηση αποσύροντας όλες τις προτάσεις από το τραπέζι και αφήνοντας εμβρόντητο όχι μόνο τον Χριστόφια, αλλά και τον ειδικό διαμεσολαβη­τή του ΟΗΕ.
Από την πλευρά του το Ισραήλ, αξιοποιώντας τις διεθνείς προσβάσεις του, φρόντισε να βρεθούν οι αμερικανοτουρκικές τριβές στο προσκήνιο της επι­καιρότητας ακριβώς τη στιγμή που ολοκληρωνό­ταν το ειδύλλιο Αθήνας - Τελ Αβίβ με την επίσκεψη του Νετανιάχου στην Ελλάδα και τις συναντήσεις του με τον Γ. Παπανδρέου:


♦ Την ημέρα της άφιξης Νετανιάχου η εφημερίδα «Financial Times» δημοσίευσε την «προειδοποίη­ση» που απηύθυνε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπα­ράκ Ομπάμα στον Ερντογάν ότι, αν δεν αλλάξει στάση προς το Ισραήλ και το Ιράν, θα παγώσει τις πωλήσεις όπλων προς την Τουρκία. Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η διαρροή από τους «Financial Times» αφορούσε συνομιλία Ομπάμα - Ερντογάν που έγινε στις... 20 Ιουνίου 2010, στο πλαίσιο της συνόδου του G20. Δηλαδή δύο μήνες νωρίτερα.


♦  Πάντως, θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η... «απειλή» προς την Τουρκία δεν αφορούσε τους θηριώδεις εξοπλισμούς της. Αφορούσε μία ειδική τουρκική «παραγγελία» μη επανδρωμένων αερο­πλάνων, χρήσιμων στον πόλεμο κατά των Κούρ­δων ανταρτών.


♦  Κάτι που επίσης αξίζει να επισημανθεί είναι ότι ακριβώς την ημέρα της επίσκεψης Νετανιάχου στην Αθήνα (και λίγες μέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στις 4 Αυγούστου) το Ιράν ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει και τρίτο εργοστάσιο εμπλουτισμού ουρανίου.


♦  Λίγες μέρες πριν από την άφιξη Νετανιάχου στην Αθήνα γινόταν γνωστή από τον πρώτο αντι­πρόεδρο της ιρανικής κυβέρνησης Μοχαμάντ -Ρεζά Ραχίμι η πρόθεση του Ιράν, εξαιτίας των δι­εθνών κυρώσεων προς τη χώρα του, την προσεχή περίοδο να πάψει να συναλλάσσεται σε δολάρια και ευρώ (δύο «βρόμικα νομίσματα»).


Ο ρόλος της Ελλάδας


Και η Ελλάδα; Πού βρίσκεται σε αυτήν τη δαι­δαλώδη διπλωματική εξίσωση; Τι ρόλο θα παίξει σε περίπτωση βομβαρδισμού του Ιράν από το Ισ­ραήλ; Σε ποιον συμμαχικό άξονα... κρέμεται; Η απάντηση, προφανώς, βρίσκεται στις συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας- Ισραήλ... Τι ακριβώς συνεπάγονται αυτές οι συμφωνίες, αν συμπεριλαμβάνουν μυστικά παραρτήματα  και τι αυ­τά προβλέπουν, δεν είναι προς το παρόν γνωστό.


Γνωστό είναι όμως ότι η Πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ, μετά την κατακρήμνιση των σχέσεων της χώρας αυτής με την Τουρκία,  βρήκε τον απαραίτητο εναέριο χώρο για την πραγματοποίηση των απολύτως απαραίτητων ασκήσεων αεροπορικών
επιδρομών, σαν αυτές που ενδεχομένως θα εξαπολύσει κατά του Ιράν.


Θα πρέπει να σημειωθεί ότι διευκολύν­σεις για την εκπαίδευση της ισραηλι­νής αεροπορίας στον ελληνικό εναέριο χώρο πρόσφερε και η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. Η τεραστίων διαστάσεων αεροπορική άσκηση «Έν­δοξος Σπαρτιάτης», που έγινε στο Αιγαίο το 2008, ήταν ενδεικτική. Εκατό οπλισμένα ισραηλινά αε­ροσκάφη απογειώνονταν από βάσεις του Ισρα­ήλ, έφθαναν μέχρι το πεδίο βολής Κρανέας, έξω από τη Λάρισα, και επέστρεφαν στις βάσεις τους ανεφοδιαζόμενα στον αέρα και καθοδηγούμενα από ιπτάμενα ραντάρ. Το σενάριο χαρακτηρίστηκε - και ήταν - εξομοίωση αεροπορικών επιθέσεων κατά του Ιράν. (...)


Παιχνίδι για δυνατούς παίκτες


♦  Αποτελεί, άραγε, ειρωνεία της «τύχης» ότι το Καστελόριζο, απ’ όπου ο πρωθυπουργός Γ. Πα­πανδρέου, σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση, παρέδωσε τη χώρα στα χέρια του ΔΝΤ, αποτελεί το απώτατο ανατολικό άκρο της χώρας, το οποίο μάλιστα εφάπτεται σε μία περιοχή όπου εξελίσ­σεται ένα τεραστίων διαστάσεων ενεργειακό παι­χνίδι;


♦  Είναι άραγε τυχαίο ότι σε αυτήν την ευρύτε­ρη λωρίδα θάλασσας περί το Καστελόριζο, όπως ενημερώθηκε η ελληνική κυβέρνηση από αρμό­διες ρωσικές υπηρεσίες (αποκάλυψη του «Π», 10.2.2010), υπάρχουν σοβαρότατες ενδείξεις για την ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου;


♦ Συνδέεται με όλα αυτά το γεγονός ότι κατ’ απαί­τηση της Ουάσιγκτον προχώρησε τάχιστα από το καλοκαίρι του 2010 η ελληνοϊσραηλινή συνεργα­σία - συμμαχία;


Ανεξάρτητα από την απάντηση που μπορεί να δοθεί στις παραπάνω ερωτήσεις, το βέβαιο είναι ότι στην περιοχή εξελίσσεται ένα παιχνίδι για «με­γάλους παίκτες». Η διανομή (και η διακίνηση προς τις αγορές) των ενεργειακών πόρων της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου δημιουργεί τριβές και ανταγωνισμούς μεταξύ παραδοσιακών «φίλων», όπως οι ΗΠΑ, η Τουρκία και το Ισραήλ.


♦  Η Ουάσιγκτον διακρίνει τις τουρκικές φιλοδο­ξίες για χάραξη μιας σχετικά αυτόνομης πολιτι­κής που θα της διασφαλίσει τον ρόλο της τοπικής υπερδύναμης.


♦ Το Ισραήλ, πυρηνική δύναμη άρρηκτα διασυνδεδεμένη με τα αμερικανικά συμφέροντα, δεν είναι διατεθειμένο να επιτρέψει την εις βάρος του αύξη­ση της επιρροής της Άγκυρας.


Μέσα σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι τι έπραξε η κυβέρνηση της χρεοκοπημένης σήμερα Ελλάδας; Ανέβασε τη χώρα στο παλλόμενο σχοινί των τοπι­κών ανταγωνισμών προσπαθώντας ίσως να απο­φύγει τη νομοτελειακή κατάληξη μιας τέτοιας προσπάθειας: την πτώση...

το ποντικι