Για πόσο ακόμα;

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Κάθε μέρα που ξυπνάω αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα ζούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες. Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε αυτή την συνεχή απειλή, αυτή την δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας.

 
Ζούμε, ανεξαιρέτως όλοι μας κάτω από συνεχή πίεση. Έχει χαθεί από τις οικογένειες μας, τις παρέας μας, τους φίλους μας, τις σχέσεις, αυτό το ανέμελο, το χαλαρό. Δεν μου έχει τύχει ούτε μια φορά το τελευταίο διάστημα να βρεθώ σε μια συζήτηση που να μην έχει καταλήξει να περιστρέφεται γύρω από την κρίση.
 
Σχεδόν όλοι μας, ποία μετράμε απώλειες. Και δεν αναφέρομε μόνο στις οικονομικές, ούτε μόνο στον τρόπο ζωής μας. Μετράμε ποια και απώλειες σε ανθρώπους , φιλικά πρόσωπα και δυστυχία.
Ακούμε ειδήσεις, διαβάζουμε νέα και μαθαίνουμε για φίλους, συγγενικά μας πρόσωπα, γνωστούς μας, ότι αντιμετωπίζουν αδιέξοδα. Εμείς οι ίδιοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βιώνουμε στο πετσί μας ακραίες καταστάσεις, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε καν να υπήρχαν ούτε στο χειρότερο σενάριο.
 
Έχει χαθεί σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο η ισορροπία. Ο κανόνας ότι το ατυχές γεγονός, το απροσδόκητα τραγικό, ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωνε ένα επίπεδο ζωής έχει αντιστραφεί. Το περίεργο ποια είναι να πετύχεις άνθρωπο που να μην αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην καλύτερη περίπτωση ή θλιβερά αδιέξοδα στην χειρότερη. Η ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο έχει μόνιμα και δικαιολογημένα εγκατασταθεί μέσα στις ψυχές μας και διέπει τις σκέψεις μας.
 
Το θέμα ποια δεν είναι μόνο ποίος έχει ιδεολογικά δίκιο. Η πραγματικότητα το έχει ήδη ξεπεράσει. Δεν μας απασχολεί μόνο η θεωρία, αλλά η πράξη.
Θα πει κάποιος , «μα γίνεται χωρίς θεωρητικό υπόβαθρο, χωρίς αρχές να υπάρξει σκεπτικό για λύσεις;». Η απάντηση είναι ότι ναι, η θεωρία, η ιδεολογία , είναι απαραίτητος παράγοντας στο πως θα αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, πως θα έχεις ένα δρόμο για το αύριο, αλλά σήμερα χρειάζονται πράξεις, έργα.  
Να το πω λαϊκά: στην βράση κολλάει το σίδηρο.

Γενική εντύπωση που αποκομίζω τις τελευταίες μέρες  από τις συζητήσεις, είναι ότι χωλαίνουμε ως κοινωνία, σε δράσεις και αποτελεσματικότητα. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση για πολύ ακόμα. Υποθάλπετε ο κίνδυνος , η κοινωνία να οδηγηθεί σε τυφλές ενέργειες , σε ένα ξέσπασμα, που κανείς δεν ξέρει που θα μας οδηγήσει.  Η ψευδαίσθηση που έχει καλλιεργηθεί ότι στο τέλος το σύστημα θα καταφέρει να την ελέγξει είναι εντελώς εκτός τόπου χρόνου και πραγματικότητας.

Σαν πρόταση, προτροπή αν θέλετε απέναντι σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, είναι να συμμετέχουμε ποιο ενεργά στην διαμόρφωση του σήμερα και του αύριο ώστε να μπορέσουμε να δούμε φώς στον ορίζοντα.
 
s.stefanakos@gmail.com 

Απο Environment