Εκ του προχείρου...Τελικά η διατήρηση ενός κεκτημένου status quo εν σχέσει προς το άγνωστο, υπερίχυσε.

 Με μπόλικο συναισθηματισμό και ενώ το πράγμα είναι ακόμα στη φωτιά, αποτολμώ όχι ανάλυση του έκλογικού αποτελέσματος, αλλά μερικά εν ψυχρώ συμπεράσματα, μπας και βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου.

Ο ελληνικός λαός ψήφισε υπό καθεστώς τρομοκρατίας. Αυτό ήταν αναμενόμενο βέβαια. Ήταν αναμενόμενος ο πόλεμος που θα υφίστατο αυτός ο λαός προκειμένου να ψηφίσει “συνετά”, με τρόπο συμβατό προς τις αγορές και τα κέφια τους. Τελικά, μάλλον η ασφάλεια της δεδομένης εξαθλίωσης μεν, αλλά της διατήρησης ενός κεκτημένου status quo εν σχέσει προς το άγνωστο, υπερίχυσε.

Σχεδόν 42% των ψηφισάντων ξαναψήφισε ΝΔσοκ. Κι ένα 43% επικροτεί το φασισμό σε διάφορες εκδοχές, λάιτ ή πιο χάρντκορ. Εκτός κι αν κατατάσσουμε το Σαμαρά μεταξύ των δημοκρατών, προοδευτικών ανθρώπων. Περίπου οι μισοί ψηφίσαντες δείχνουν να αποδέχονται το μνημόνιο. Ή ενδεχομένως πείστηκαν πως δεν υπάρχει άλλη λύση ή πως οτιδήποτε άλλο θα ήταν χειρότερο. Αυτός είναι ο φόβος. Πολλοί τσίμπησαν στον εκβιασμό.

Η αριστερά δεν κατόρθωσε να νικήσει εντελώς το φόβο. Αν όμως θέλουμε να σχεδιάσουμε μια πορεία ρεαλιστική και αποτελεσματική για την συνέχεια, είναι απαραίτητο να κοιτάξουμε τα χαρακτηριστικά αυτών που ψήφισαν και με ποιον τρόπο ψήφισαν. Όχι για τις (επόμενες) εκλογές, αλλά για να ξέρουμε ποιος είναι αυτός ο λαός και τι έχει στα κεφάλια του.

 Ο προϊών εκφασισμός της κοινωνίας που συνετελέστηκε τα τελευταία 30 χρόνια, παρέα με τον προϊόντα καναπεδισμό και βολεψακισμό, δεν αποτελούν μια αισχρή μειοψηφία. Και όσο αυτοί καλλιεργούνταν, πατούσαν σε γόνιμο έδαφος. Στην κοινωνία υπάρχουν φυσικά τα προοδευτικά κομμάτια, που ευτυχώς πλειοψηφούν στη νεολαία, αλλά υπάρχουν και τα συντηρητικά κομμάτια, οι απόγονοι του κράτους και παρακράτους της δεξιάς και της αποστασίας.

Ενδιαφέρει την αριστερά να συνομιλήσει με αυτά τα κομμάτια; Ενδιαφέρει την αριστερά να ψαρέψει υποστηρικτές σε αυτές τις δεξαμενές; Μπορεί αυτός ο κόσμος να αλλάξει; Μπορεί αυτός ο κόσμος να διαπαιδαγωγηθεί σε λογικές συμμετοχής, συνδιαμόρφωσης, χάραξης της πολιτικής από τα κάτω με στόχο μια καλύτερη κοινωνία;
Είναι εφικτό αυτός ο κόσμος να υποστηρίξει ένα χώρο και μια πολιτική λογική που τον φέρνει προ των ευθυνών του και τον καλεί να δουλέψει για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας;

Κι ακόμα. Και κυρίως: ποια είναι η κοινωνία που θέλει η αριστερά να φτιάξει; Και της αρκούν μερικά καλά εκλογικά ποσοστά της αριστεράς προκειμένου να φτάσει σε αυτό το στόχο; Από την επόμενη μέρα, είναι σημαντικό η αριστερά να θέσει αυτά τα ερωτήματα και να τα απαντήσει.

Δεν είμαι απαισιόδοξη και αρνούμαι να απογοητευθώ και να μπω σε μια κατάσταση μιζέριας. Ν’αρχίσουμε να μετριώμαστε σιγά σιγά, να δούμε πόσοι και ποιοι τοποθετούνται σε κάθε μπάντα. Τα πραγματικά ερωτήματα δεν αφορούν το ευρώ και τα μνημόνια. Αυτά τα ζητήματα ήταν απλά σκαλοπατάκια για να αγγίξουμε την ευρύτερη και ουσιαστικότερη συζήτηση. Και κακώς εγκλωβίζεται η αριστερά σε μια κουβέντα τοποθετημένη σε αυτό το ναρκοθετημένο γι’αυτήν πεδίο. Αυτό είναι το γήπεδο των άλλων, η αριστερά εκεί παίζει εκτός έδρας και με χάντικαπ.

Να βάλουμε λοιπόν την συζήτηση στις πραγματικές της διαστάσεις, να δούμε τα πραγματικά ερωτήματα και τους συσχετισμούς. Οι οποιοι συσχετισμοί βέβαια δεν είναι στατικοί και ανατρέπονται.
 Όμως, δε μας αρκεί η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα εντός μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται. Δε μας αρκεί να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται. 
Εμείς μιλάμε γι’ανθρώπινες ζωές, όχι για νούμερα σε εξελόφυλλα. Και δεν διαπραγματευόμαστε το μέλλον μας. 

Απο krotkaya