«Ούτε να το σκέφτεσαι! Η πτέρυγα είναι δική μου». «Μα εσύ δεν έλεγες πως δεν υπάρχει δικό μου και δικό σου, αλλά δικό μας;». «Έτσι είναι ο καπιταλισμός! Αφού έτσι μας θέλει, έτσι θα μας έχει». «Μα ήρθες τελευταίος!». «Έτσι νομίζεις! Η διαλεκτική κίνηση της ιστορίας θα αποδείξει πως αυτή η εκλογική μας ήττα δεν ήταν παρά μία ακόμη αναγκαιότητα προς την αφύπνιση, την αυτοπραγμάτωση του προλεταριάτου και τον τελικό θρίαμβο».
Οι θέσεις του ξεχειλίζουν πάντοτε από ιστορική ενόραση, εμβρίθεια και συνέπεια. Απαιτούμενη συνθήκη από την πλευρά των πιστών του, να διαθέτουν σισύφεια υπομονή, να πιστεύουν στη δευτέρα παρουσία και, ει δυνατόν, στην μετεμψύχωση, καθώς επίσης η ακλόνητη βεβαιότητα ότι όσο πιο σκατά πάνε τα πράγματα, τόσο πιο κοντά πλησιάζουμε στη λύτρωση.
Ειδικότης του να τα βλέπει όλα από την ανάποδη: να αντιστρέφει τα σχήματα και τα επιχειρήματα, ακόμη κι όταν αυτά αφορούν το αυτονόητο: ό,τι όλα γίνονται για λόγους ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών και γεωπολιτικής ισχύος.
Με τη θρησκεία δεν τα πάει πολύ καλά, διότι σε μία υλιστική φιλοσοφία βασισμένη στις σχέσεις παραγωγής και στην κριτική της αξίας και του εμπορεύματος δεν χωρούν μεταφυσικές πεποιθήσεις, οι οποίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να θολώνουν και να κοιμίζουν τις συνειδήσεις, άσχετα από το γεγονός ότι ο υλισμός, από τη στιγμή που εμφανίζεται ως ιδεολογία, μετατρέπεται ο ίδιος σε μεταφυσικό σύστημα πεποιθήσεων.
Αγαπημένη του φαντασίωση, εκείνη της συστρατευμένης συλλογικότητας. Η λέξη που το χαρακτηρίζει είναι η αντωνυμία «Εμείς», ακολουθούμενη συνήθως από αρνητικό μόριο: «Εμείς δεν πιστεύουμε...», «για 'μας δεν ισχύει...», «εμείς δεν θα ενδώσουμε...», κ.ο.κ.
Λίγα κεντρικά γραφεία πολιτικού κόμματος τα περιβάλλει μια τέτοια αδιαπέραστη αχλή στρατηγείου του Κόκκινου Στρατού ή αρχηγείου της KGB: το κτίριο του Περισσού, με την επιβλητική σοσιαλιστικού ρεαλισμού αρχιτεκτονική του, σε κάνει να νομίζεις πως από στιγμή σε στιγμή θα ξεπροβάλλει στην είσοδό του ο Μπρέζνιεφ μετά της συζύγου και της κόρης, οι οποίες για κάποιο ανεξήγητο λόγο μοιάζουν συνομήλικες.
Αισθητική του επιλογή να μην ακολουθεί καμία αισθητική, διότι η αισθητική και το πολιτικό μάρκετινγκ αντίκεινται στην καθαρή πολιτική και εμπίπτουν στο πεδίο της διαδικασίας φετιχοποίησης του εμπορεύματος, η οποία (πράγμα κακό!) συγκαλύπτει την εργασία από την οποία προέκυψε, απομακρύνοντας το προϊόν από την πρωταρχική πηγή του.
Το όνομά του είναι ΚΚΕ. Σήμα του το σφυροδρέπανο και αυτό που αρνείται πεισματικά να δει είναι πως αν δεν αλλάξει τακτική και λογική, σε λίγο όχι μόνο στασίδι δεν θα βρίσκει, αλλά επιπλέον θα βρεθεί να παρακολουθεί τις συνεδριάσεις της Βουλής από καφενείο της πλατείας Συντάγματος..
Απο iefimerida.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου