Η Μέρκελ κι Εγώ!
Με πήρε η φράου Μέρκελ τηλέφωνο!
Γύρω στις 8 και 38΄ το πρωί!
Από την Τράπεζα, λέω θα είναι, για την καθυστερημένη δόση – ποια όμως απ’ όλες τις τράπεζες και για ποια απ’ όλες τις δόσεις;
«Δεν είμαι εδώ», λέω στο τηλέφωνο και το κλείνω. Ξαναχτυπάει το ρημάδι, «δεν είμαι εδώ είπαμε!», ξαναλέω και το ξανακλείνω.
Και τότε ακούω τη συσκευή να μου λέει κάτι σαν:... «Χακενχόφτεν χέχτερινγκ ντας γκιουντερμπρίνερ!!» - Θεέ μου, λέω! Ακούω φωνές!
«Δεν ακούς φωνές!», μου λέει η συσκευή, «ακούς τη φράου Μέρκελ!»
«Γιαβόλ», ψιθυρίζω συντετριμμένος και σηκώνω τη συσκευή!
«Ντας ιστ Στάζις Σταυρόπουλος;», ακούω μια φωνή υμπεργκρουπενφίρερ να με ρωτάει;
«Μανδάμ Μέρκελ;», ψιθυρίζω.
«Νάιν Μανδάμ! Ο Τζίπρας είσαι και με λες μανδάμ;»
«Νάιν Τσίπρας, μάιν Φιούρερ, Sorry…μάιν, κυρία μου!» της λέω, έτοιμος να παραδοθώ, «εγώ, Στάθης, απλώς Στάθης», ψιθυρίζω ξέπνοος.
«Για, Στάζις! Είσαι τεμπέλης, Στάζις;»
«Οχι, κυρία μου!»
«Θέλεις να βγεις απ’ το ευρώ, Στάζις;»
«Οχι εγώ, μάιν ντάμε Μέρκελ, ο Λαφαζάνης», καρφώνω τον Πάνο, καλού κακού, μπας και τη γλιτώσω
«Λαφαζάνης καπούτ! Δραγκαζάκις καπούτ! Ράους ΣΥΡΙΖΑ!»
«Κι εγώ τους τα λέω, αλλά δεν με ακούνε, οι συνιστώσες μάιν καπιτέν!», παίρνω θάρρος.
«Σκασμός!»
«Μπογιουρούμ», της κάνω.
«Παρντόν;»
«Με συγχωρείτε! Αλλά όλο τούρκικα και γερμανικά ακούω τα τελευταία χρόνια στην ελληνική τηλεόραση, καμιά φορά τα μπερδεύω...»
«Σκασμός!»
«Γιαβόλ!»
«Στάζις...»
«Διατάξτε!»
Σιωπή
στο ακουστικό. Μόνον η ανάσα της κυρίας Μέρκελ ακούγεται! Η
προσπάθειά της να κάνει υπομονή μαζί μου είναι εμφανής – τη νιώθω,
δάκρυα μου ανεβαίνουν στα μάτια, «Στάζις», μου λέει, «το Σύνταγμα»...
«Ποιο Σύνταγμα;» τη διακόπτω όλο χαρά, «το Σύνταγμα Βάφεν Ες Ες Εντελβάις;! Ξανάρχεται η Παντσερντιβιζιόν Εντελβάις;»
«Νάιν, ηλίτιε! Το Ελληνικό Σύνταγμα!»
«Τι το Ελληνικό Σύνταγμα;» ρωτάω όσο πιο προσεκτικά μπορώ
«Παπούλιας!», μου λέει η κυρία Μέρκελ. «Είπα
στον Πρόεδρο ντης Ντημοκρατίας σας να τηρήσετε το Ζύνταγμά σας και να
κάνετε Ντημοφήφισμα αν θέλετε να σας μπαίρνω τηλέφωνο να σας λέω ντι
να γκάνετε ή όχι».
Ηταν η σειρά μου να σωπάσω. Εντρομος! Ψιθύρισα: «Μάλλον κάποιο πρόβλημα υπάρχει, καλή μου κυρία. Εγώ Στάθης, νάιν Παπούλιας, μας συμβαίνει κάτι σαν σπασμένο τηλέφωνο...».
«Σπασμένο τηλέφωνο σπάσω σπασμένο κεφάλι σου, σβάιν!» ακούω την Καγκελάριο να ουρλιάζει και να μου κλείνει το τηλέφωνο καταπρόσωπο!
«Αντε από ‘κει, κυρά μου!», της λέω! «Σε ποιον μιλάς έτσι; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»
Τσιμουδιά η συσκευή.
«Α, να χαθείτε, παλιογερμαναράδες!», προσθέτω, και πάω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ και να ταΐσω τον Μπαλλάκια, τον γάτο μου, όταν ξαναχτυπάει το τηλέφωνο.
«Α, δεν υποφέρεσθε», φωνάζω και σηκώνω το ακουστικό έτοιμος για καβγά!
«Γιαβόλ, φράου Μέρκελ», λέω όσο πιο γλυκά μπορώ.
«Ποια Μέρκελ; Από την Τράπεζα Τάδε είμαστε! Ο κ. Σταυρόπουλος;»
Φτου!
«Βεβαίως!», λέω ψύχραιμα. «Μόλις
τώρα μιλούσα με την κυρία Μέρκελ! Μέρκελ! Ξέρετε, την καγκελάριο της
Γερμανίας! Κολλητή μου! Τι με θέλετε; Για εκείνο το δανειάκι; Αυτό
συζητούσα και με τη συντρόφισσα Μέρκελ! – μήπως μπορούμε να κάνουμε
καμιά ρυθμισούλα;».
«Νάιν!» μου λέει ξερά η υπάλληλος!
«Πόρκα μιζέρια!», αναστενάζω.
«Τι; Καταρρέει και η Ιταλία;»
«Ορίστε;»
«Παιδιά», ακούω μέσα απ’ το τηλέφωνο την υπάλληλο να φωνάζει, «έχω εδώ έναν μ@λάκ@ που μιλάει με τη Μέρκελ και μου λέει ότι καταρρέει η Ιταλίααααα!!!»
ΥΓ.: Αν με πάρει ο Κρούγκμαν να μάθει για το ντόμινο που άρχισε, δεν είμαι εδώ...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου