Η λαϊκή συνέλευση του
ΣΥΡΙΖΑ, τα απολιθωμένα σαλιγκάρια
και η βρόχα, που έπεφτε street through
 |
| Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ AGRINIONEWS, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ |
Δύο άνδρες καθοδηγούν την
λαϊκή συνέλευση από την χαοτική σκηνή ενός Δημοτικού θεάτρου
μιας επαρχιακής πόλης, έχοντας μπροστά τους ένα τραπεζάκι, ένα
μικρόφωνο και ένα ηχείο αναπαραγωγής του ήχου.
Δύο αφίσες κρέμονται στο μπροστινό μέρος του τραπεζιού, έτσι ώστε να κρύβουν τα πόδια των
δύο καθισμένων ανδρών, αλλά και ταυτόχρονα να αναδεικνύουν και το σύνθημα:
ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ – ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ
Στις καρέκλες τις πλατείας
οι πολίτες σκέπτονται το μέλλον, κρατούν τις απορίες για την ώρα που θα τους
ζητηθούν και χαμογελούν, αφού σύμφωνα με τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις οι
σφυγμοί ανεβαίνουν… και όλα βαίνουν ανοδικά.
Πρόκειται, όπως αντιλαμβάνεστε, «περί πράξεως
σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις». Πάει να πει, πράξη σπουδαία και ιδανική, η οποία έχει αρχή μέση και
τέλος, κρατάει κάμποση ώρα και παρέχει τη δυνατότητα να «ακουστούν» όλα τα διαφορετικά
μέρη που την απαρτίζουν.
Δώδεκα συνιστώσες, λένε δεξιά κι αριστερά, οι δεξιοί και κάποιοι αριστεροί, συνωστίζονται κάτω από
μία ομπρέλα, για να μην βραχούν, την ώρα που από
παρακείμενη ψησταριά ακούγεται το τραγουδάκι: «Συννέφιασε – συννέφιασε ψιλή
βροχούλα έπιασε».
Το συγκεκριμένο τραγουδάκι είναι
πολιτικό. Ιδιαίτερα, αν κάποιος περαστικός συνδυάσει το άσμα
με τις δώδεκα συνωστισμένες συνιστώσες, οι οποίες, όπως λέγεται, προσπαθούν να αποφύγουν τη
βροχή.
Βέβαια, αν συνιστώσες είχαν τα χρήματα και την
τεχνογνωσία να μετατρέψουν στο άψε – σβήσε το παραπάνω δημοτικό θέατρο σε
απέραντη ερημική ακρογιαλιά και τυχαία μέσα στα επόμενα πέντε έως δέκα
λεπτά ξεσπούσε μια τρελή καταιγίδα ψήφων, αυτό το ίδιο τραγουδάκι θα γινόταν αναμφιβόλως προφητικό.
Αυτή τη στιγμή, τη στιγμή της βροχής, είναι που αρχίζουν και οι
αντιδράσεις των απολιθωμένων σαλιγκαριών.
Τα
απολιθωμένα σαλιγκάρια αντιδρούν
στην επιθυμία του τυχαίου εκείνου ακροατή της συνέλευσης, του οποίου, ο
όποιος αγώνας, δεν έχει σε καμία περίπτωση μετατραπεί σε πολιτικό,
κοινωνικό ή οικονομικό πλουτισμό, με αποτέλεσμα να τον θεωρούν
παρακατιανό και εχθρό του εύχαρη μικροαστισμού τους.
Τι εννοώ:
Την
προηγούμενη Τετάρτη κατά την είσοδο μου στο Δημοτικό Θέατρο ένα
απολιθωμένο σαλιγκάρι, το οποίο αν επιστρέψει στην υγρασία των φίλων του
να το ακουμπήσει μπορεί και να μεταλλαχθεί σε κάτι αρκετά καλύτερο,
έσπευσε συνωμοτικά να οργανώσει
«επίθεση»,
νομίζοντας, προφανώς, ότι μπορεί, «να μου κάνει τη μάπα, κρέας».
 |
| δεν χρειάστηκε να βγάλω από την τσέπη μου τον ειδικό σαλιγκαροθραύστη (πένσα), που έχω πάντα μαζί μου για ανάλογες περιπτώσεις |
Το
κοινωνικό και πολιτικό ήθος όμως των μελών μιας συγκεκριμένης συνιστώσας
υπερίσχυσε και δεν χρειάστηκε να βγάλω από την τσέπη τον ειδικό
σαλιγκαροθραύστη (πένσα), που έχω πάντα μαζί μου για ανάλογες
περιπτώσεις.
Αντιθέτως, λίγο αργότερα, έκατσα και άκουσα με μεγάλη προσοχή το συγκεκριμένο αγωνιζόμενο ακίνητο να
επιχειρηματολογεί, για τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την ελπίδα του λαού.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ, είπε, εννοει αυτά που λέει και απόδειξη ειναι οτι πρότεινε εμένα ως υποψήφιο.
Να κατάλαβε άραγε εκείνη την ώρα, την αμηχανία
των ακροατών του;
Δεν νομίζω.
Μετά από λίγο ζήτησα το λόγο να τοποθετηθώ και να
εκφράσω μια απορία που μου γεννήθηκε αυτές τις μέρες που οι καθεστωτικές
δυνάμεις τις κεντροδεξιάς υλοποιούν τον στίχο των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» του
Διονυσίου Σολωμού: «Πέλαγο μέγα πολεμά, να πιει το καλυβάκι».
Ο λόγος μου
δόθηκε αλλά πριν ξεκινήσει καν η
τοποθέτησή μου, ένα άλλο απολιθωμένο σαλιγκάρι - στην περίπτωση του η
επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά - με πρόσταξε, να είμαι σύντομος.
Το δικό μου αυτή τη φορά κοινωνικό, αλλά κυρίως πολιτικό μου ήθος
υπερίσχυσε, και παρά τις παροτρύνσεις των διπλανών μου, να αγνοήσω την προσταγή
του απολιθωμένου σαλιγκαριού και να τοποθετηθώ, επέλεξα να αποχωρήσω από την
αίθουσα, κατανοώντας απόλυτα το ουσιώδες και καθοριστικό διαλεκτικό αξίωμα που
λέει: Δικαίωμα στην μαλακία έχουν όλοι. Υποχρέωση
κανείς.
Κατά την αποχώρηση μου σκεφτόμουν ότι τα
απολιθωμένα σαλιγκάρια δεν σκέπτονται. Υπερασπίζονται μόνο με υποδείξεις την
απολιθωμένη εικόνα την ξηρασίας του εγκεφάλου τους και καμία σημασία δεν έχει
τι μπορεί κανείς να πει σε μια συνέλευση, αλλά τι μπορεί να επικοινωνήσει στην
κοινωνία, ως θέση και προβληματισμό.
Αυτά για σήμερα. Σας εύχομαι καλό κυριακάτικο μεσημέρι με ένα προφητικό
απόσπασμα από τα περίφημα «Σχόλια του Τρίτου» του Μάνου Χατζηδάκι λίγες μέρες
μετά την υπογραφή ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) με τίτλο:
«Η δημογεροντία του μέλλοντος».
Υστερόγραφο:
Ας μην θεωρηθεί αυτή η καταγραφή, ως επίθεση κατά του συνόλου της
συνέλευσης του ΣΥΡΙΖΑ ή του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, πρώτον γιατί δεν είναι
τέτοια, και δεύτερον, επειδή σε επόμενη ανάρτηση θα εκφράσω την
τοποθέτηση, που δεν πραγματοποίησα σε αυτή… όσοι μπορούν να καταλάβουν,
θα καταλάβουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου