Ποια είναι η NCH Capital που επενδύει 100 εκατ. ευρώ στην Κασιόπη Κέρκυρας

 Του Χάρη Φλουδόπουλου

«Πράσινο φως» για την πρώτη άμεση διεθνή επένδυση σε δημόσια γη τα τελευταία 15 χρόνια έδωσε το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ την Πέμπτη, καθώς αποδέχθηκε τη δεσμευτική οικονομική προσφορά της NCH Capital για την απόκτηση του 100% των μετοχών Ανώνυμης Εταιρίας Ειδικού Σκοπού, στην οποία το Ταμείο θα μεταβιβάσει το δικαίωμα της επιφάνειας του ακινήτου για περίοδο 99 ετών.

Η επένδυση ανέρχεται στα 100 εκατ. ευρώ περίπου, εκ των οποίων τα 23 εκατ. ευρώ αφορούν στο οικονομικό αντάλλαγμα για την απόκτηση του δικαιώματος της επιφάνειας, επιπλέον 2,3 εκατ. ευρώ αφορούν στη πιθανή συμμετοχή του ΤΑΙΠΕΔ στη μελλοντική υπεραξία του ακινήτου μετά από έξι χρόνια, ενώ σε 75 εκατ. ευρώ εκτιμάται το σύνολο της επένδυσης για την ήπια ανάπτυξη του ακινήτου κατά την ίδια χρονική περίοδο. Η επένδυση αναμένεται να δημιουργήσει εκατοντάδες νέες θέσεις εργασίας στην περιοχή κατά την περίοδο κατασκευής του ακινήτου.

Η συνολική έκταση του ακινήτου στην Κασσιόπη της Κέρκυρας ανέρχεται σε  490.000 τ.μ., εκ των οποίων άνω των 320.000 τ.μ. θα παραμείνουν προσβάσιμα στο ευρύ κοινό και στην υπόλοιπη έκταση, ο επενδυτής θα έχει το δικαίωμα να αξιοποιήσει περίπου 36.000 τ.μ. για ήπια τουριστική ανάπτυξη. Η γη παραμένει στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου, καθώς η αξιοποίηση θα πραγματοποιηθεί με τον θεσμό της επιφάνειας. Η NCH Capital έχει έδρα τη Νέα Υόρκη και διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 3,5 δισ. δολαρίων με έμφαση στο real estate, την πρωτογενή παραγωγή και το private equity, ενώ λειτουργεί 21 επενδυτικά κεφάλαια.

Aπο  capital.gr

Η NCH Capital είναι η εταιρεία που βρίσκεται πίσω από τη μοναδική προσφορά που κατατέθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ για το παραθαλάσσιο ακίνητο της Κασσιώπης στην Κέρκυρα. Αν και πρόκειται για ένα παραθαλάσσιο “φιλέτο”, έκτασης 490 στρεμμάτων με ακτογραμμή μήκους 700 μέτρων, στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος ανταποκρίθηκε μόλις ένας υποψήφιος, το συγκεκριμένο αμερικανικό fund, εκπρόσωποι του οποίου δηλώνουν στο Capital.gr πως το ενδιαφέρον για τον διαγωνισμό αποτελεί την απαρχή μιας σειράς επενδύσεων που σχεδιάζει να πραγματοποιήσει στην Ελλάδα. 
 
Πως, όμως, δικαιολογείται η κατάθεση μίας και μόνης εκδήλωσης ενδιαφέροντος στο διαγωνισμό; Πηγές της αγοράς το αποδίδουν στο γεγονός ότι το ΤΑΙΠΕΔ ενέταξε στην προκήρυξη το δίκαιο της επιφάνειας. Με βάση το δίκαιο της επιφάνειας γίνεται διαχωρισμός μεταξύ αυτού που οικοδομείται στην επιφάνεια που παραχωρείται στον αγοραστή και της επιφάνειας αυτής καθεαυτής, η οποία και παραμένει στην κυριότητα του δημοσίου. 
Στο διαγωνισμό για το ακίνητο της Κασσιώπης ο επενδυτής δεν αγοράζει τη γη, αλλά αποκτά την αποκλειστική χρήση και εκμετάλλευση της επιφάνειας  για περίοδο που μπορεί να φτάσει και τα 100 χρόνια. 

Ο επενδυτής επίσης μπορεί να υποθηκεύσει την επένδυσή του για να αντλήσει δάνεια από τράπεζες και, όπως αναφέρεται στην πρόσκληση για εκδήλωση ενδιαφέροντος, το δικαίωμα χρήσης μπορεί να μεταβιβαστεί ελεύθερα σε τρίτους. 
 
Αν και το μοντέλο αυτό έχει υιοθετηθεί σε πλείστες ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ανάλογο προηγούμενο. Το στοιχείο αυτό, σε συνδυασμό με το ασαφές ακόμη χωροταξικό και το νομικό καθεστώς στην Ελλάδα όσον αφορά τον θεσμό της επιφανείας, απέτρεψε κάποιους από τους ενδιαφερόμενους επενδυτές να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους. Γι’ αυτό, άλλωστε, υπάρχουν αιτήματα από επενδυτικά κεφάλαια να υπάρξουν τροποποιήσεις στο διαγωνισμό για τη Κασσιώπη, κάτι που όμως θα φανεί στις επόμενες εβδομάδες. 
 
Από την πλευρά της, η NCH Capital δεν εμφανίζεται να έχει απολύτως κανένα πρόβλημα με το δίκαιο της επιφάνειας, το οποίο άλλωστε αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία δουλεύουν οι Αγγλοσάξονες τα τελευταία 100 χρόνια και άρα η NCH είναι απολύτως προσαρμοσμένη με αυτόν τον τρόπο λειτουργίας, αναφέρουν πηγές προσκείμενες στην εταιρεία.
 
Η NCH Capital σήμερα διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 3,5 δισ. δολαρίων στις αγορές της Ανατολικής Ευρώπης. Μάλιστα στις περισσότερες αγορές που δραστηριοποιείται έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο δυτικό ξένο επενδυτή με έμφαση στις εισηγμένες εταιρείες, το real estate, την πρωτογενή παραγωγή και το private equity. Μεταξύ των επενδυτών τα κεφάλαια των οποίων διαχειρίζεται η NCH περιλαμβάνονται πανεπιστημιακά κληροδοτήματα, ασφαλιστικά ταμεία οργανισμοί και άλλοι θεσμικοί φορείς. 
 
Μέχρι σήμερα έχει επενδύσει σε εξίσου «δύσκολες» χώρες όπως η Λετονία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Αλβανία, η Κροατία, η Σερβία, η Ουκρανία, η Ρωσία, η Μολδαβία και η Τουρκία. Από το 2007 έχει εστιάσει στην ανάπτυξη παράκτιων περιοχών στα δυτικά βαλκάνια και ειδικότερα στην Κροατία, το Μαυροβούνιο και την Αλβανία. Από το 2009 η NCH εξετάζει επενδυτικές ευκαιρίες και στην Ελλάδα και ενδιαφέρεται να επεκτείνει την παρουσία της στη χώρα πέρα από το διαγωνισμό για την Κασσιώπη. 
 
Σε αντίθεση με μεσιτικές εταιρείες ή άλλους «επιθετικούς» επενδυτές, το ενδιαφέρον του ισχυρού fund, όπως διατείνεται η ίδια η NCH, μεταφράζεται σε πρόθεση για υλοποίηση επενδύσεων που θα μεγιστοποιήσουν την αξία του ακινήτου

Στη φωτό ο George Rohr, co-founder and president of NCH Capital.
πηγη 

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Πυροβολούσε αδιακρίτως έξω απο το πολυτεχνείο το 73.. Οι θιασώτες του τον αντιγράφουν ακόμα και σήμερα

Στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας πραγματοποιήθηκε η κηδεία του τελευταίου αμετανόητου χουντικού Νίκου Ντερτιλή, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 90 ετών την περασμένη Δευτέρα. Η Χρυσή Αυγή έδωσε το «παρών», ενώ ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος, που τέλεσε και την νεκρώσιμη ακολουθία, συνέκρινε τον αμετανόητο χουντικό «με τον Κολοκοτρώνη και τον Σωκράτη». Κατά τη στιγμή μάλιστα του ενταφιασμού έπεσαν πυροβολισμοί, για τους οποίους προσήχθη στη Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής ένας 22χρονος.  

 flah back

  Το 1943 η κηδεία του Κωστή Παλαμά μετατράπηκε σε αντικατοχική διαδήλωση. Ο λαός τίμησε τον ποιητή του "Γκρεμιστή". Το 2013 σε μια υποτιθέμενη δημοκρατία στο ίδιο νεκροταφείο στην κηδεία του χουντικού Ντερντιλή ,νεοναζί πυροβολούν στον αέρα ανενόχλητοι από την αστυνομία .
Το 1943 πλήθος λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας για να αποτίσει το ύστατο χαίρε στον μεγάλο ποιητή, αλλά και για να εκφράσει τα αντικατοχικά του αισθήματα.
Το 2013 ο καταδικασθείς για τα βασανιστήρια της ΕΑΤ - ΕΣΑ Θεοφιλογιαννάκος εξεφώνησε επικήδειο , χαρακτηρίζοντας τον Ντερτιλή «ήρωα που απελευθέρωσε ελληνικό έδαφος» ενώ φασιστονεοναζεί νοσταλγοί της Χούντας φωνάζουν : «Ελλάς –Ελλήνων-Χριστιανών» .
κι ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος, παρομοιάζει τον αμετανόητο χουντικό και δολοφόνο εκδημήσαντα με «τον Κολοκοτρώνη και τον Σωκράτη».
Το 1943 χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους της Αθήνας με σύνθημα «Κάτω η επιστράτευση» διασπά τον αστυνομικό κλοιό, επιτίθεται στη Βουλή και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού Πρωθυπουργού. Από τις συγκρούσεις σκοτώνονται 3 και 30 τραυματίζονται σοβαρά.
Το 2013 σύρονται 35 ΠΑΜΙΤΕΣ στα δικαστήρια κατηγορούμενοι προβοκατόρικα για φθορές στο γραφείο του Υπουργού εργασίας.  

Το 1943 πάνω απο τον τάφο του Παλαμά ο λαός τραγουδούσε με πάθος. Κάποιος φώναξε “Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος”. Αλλά ο κόσμος ήθελε ελευθερία σκέτη και φώναζε “Ζήτω η Ελευθερία”.>>

Για τις κινητοποιήσεις των αγροτών: Διέξοδος η «Αγροτική γεωργία»!

 του Γ. Κολέμπα

Για άλλη μια φορά οι αγρότες είναι στους δρόμους. Ποιοι αγρότες; Όχι βέβαια των φθινουσών περιοχών και οι μικροί αγρότες. Κινητοποιούνται ιδίως οι μεγαλοαγρότες της Θεσσαλίας που ήταν και οι ευνοημένοι μέχρι τώρα, στα πλαίσια της ΚΑΠ(Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε).
 Όμως μέσω των επιδοτήσεων της ΚΑΠ κατέληξαν σε επιλεγμένες καλλιέργειες-υποτίθεται ανταγωνιστικές στο παγκόσμιο εμπόριο γεωργικών προϊόντων- πράγμα που οδήγησε σε εισαγωγές των περισσότερων προϊόντων διατροφής που χρειάζεται η χώρα. Όχι μόνο το είδος των καλλιεργειών, αλλά και οι καλλιεργητικές πρακτικές(μεγάλες εισροές, μεγάλες μηχανές και κατανάλωση ενέργειας κ.λπ) τους οδήγησαν με το χρόνο σε αδιέξοδο και τώρα λένε ότι δεν είναι σε θέση να καλλιεργήσουν πια σαν ανεξάρτητοι αγρότες.

 Α Τα μέχρι τώρα αδιέξοδα:

1.Η ελληνική γεωργία παγκοσμιοποιήθηκε μέσω της Ε.Ε. και της ΚΑΠ. Χαρακτηριστικό της ΚΑΠ: τα εθνικά κράτη στρέφονταν πάντα προς τις άμεσες επιδοτήσεις(εξολοκλήρου από Ε.Ε.), και όχι προς ενισχύσεις για την αναζωογόνηση της υπαίθρου(όπου υπήρχε συγχρηματοδότηση)
2.Στη χώρα είχαμε παρακμή της υπαίθρου, απώλεια της αυτάρκειας στη διατροφή του πληθυσμού, γήρανση και μείωση του αγροτικού πληθυσμού(από 31% το 1981 στο 9,5% το 2009, λόγω της κρίσης το 2009-2010 αυξήθηκαν οι νέοι αγρότες κατά 40.000)
3.Είχαμε μεγάλη διαφορά εισοδημάτων μεταξύ μιας μειοψηφίας μεγαλοαγροτών και της πλειοψηφίας των μικρών.
4.Ο έλληνας αγρότης από παραγωγός γεωργικών προϊόντων, έχει μετατραπεί σε παραγωγό πρώτων υλών για τη βιομηχανία τροφίμων
5.Μέσω επιδοτήσεων της ΚΑΠ ευνοήθηκαν οι επιλέξιμες μεγάλες μονοκαλλιέργειες (βαμβάκι, τεύτλα, σιτηρά, βιομηχανική ντομάτα, ροδάκινα, καπνά). Η παραγωγή: καθορίσθηκε από το κυνήγι των επιδοτήσεων και όχι για να ικανοποιεί τη ζήτηση και την κατανάλωση, στη χώρα. Έτσι είχαμε εξάρτηση και των μεγαλοαγροτών από τις αγροβιομηχανίες, ανύπαρκτη ευελιξία στην επιλογή καλλιεργειών και συχνά εγκατάλειψη της παραγωγής, αφού επιδοτούνταν άσχετα με το εάν παράγουν ή όχι. Ταυτόχρονα σχεδόν το 70% της αγροτικής γης-σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα-είναι υποθηκευμένη στην αγροτική τράπεζα και μέσω της εξαγοράς της στην ιδιωτική τράπεζα Πειραιώς.
6.Επίσης είχαμε κάθετη μείωση των ιχθυαποθεμάτων και οικονομικό μαρασμό παράκτιας αλιείας. Το οικοσύστημα του Αιγαίου βρίσκεται ήδη υπό κατάρρευση.
7.Δόθηκε τέλος στην τοπική παραγωγή διαφορετικών σοδειών και ζώων προσαρμοσμένων στο κλίμα και το έδαφος των περιοχών. Έχουμε εκτόπισμά τους από λίγες βελτιωμένες ποικιλίες ανά είδος και ορισμένα υβρίδια , που θέλουν πολύ νερό, φυτοφάρμακα, λιπάσματα (π.χ. μέχρι 1950: 111 ντόπιες ποικιλίες μαλακού σταριού, 139 σκληρού, 99 κριθαριού, 294 καλαμποκιού, 39 βρώμης. Τώρα έχουν διασωθεί 2-3% αυτών). Η δε ΕΕ θέλει να προωθήσει και τις μεταλλαγμένες ποικιλίες.
8.Ταυτόχρονα εισάγουμε: κρεμμύδια από την Ινδία, λεμόνια- πορτοκάλια από την Ν. Αφρική. δαμάσκηνα και αχλάδια από τη Χιλή, φακές από τον Καναδά, φασόλια από την Κίνα, ρεβίθια από το Μεξικό, φιστίκια Αίγινας από την Τουρκία, μπάμιες- φασολάκια- πατάτες από την Αίγυπτο-εκτός εποχής.
9.Μειώσαμε την παραγωγή ζαχαρότευτλων... για να εισάγουμε 200.000 τόνους ζάχαρη το χρόνο. Για την εισαγωγή σιτηρών δαπανάμε 250 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
10.Σε 30 χρόνια η Ελλάδα από θετικό εμπορικό ισοζύγιο που είχε μέχρι το 1982, έχει σήμερα αρνητικό ετήσιο ισοζύγιο (μέχρι 4,5 δις Ε πριν τη κρίση), που συμβάλλει και στην διόγκωση του χρέους.
11.Έχουμε ταυτόχρονα υποβάθμιση και ρύπανση των εδαφών, μόλυνση και ρύπανση των επιφανειακών και των υπογείων νερών (π.χ. το επίπεδο των νιτρικών αλάτων στο 25% των υπογείων νερών ξεπέρασε τα 50 mg/l ενώ το φυσιολογικό είναι τα 5 mg/l). Έχουμε ρύπανση της ατμόσφαιρας (π.χ. το μεθάνιο και το υποξείδιο του αζώτου που προέρχονται απ’ τα αζωτούχα λιπάσματα συμμετέχουν στο «φαινόμενο του θερμοκηπίου»(Το 15% των αερίων του «θερμοκηπίου» οφείλονται στη Γεωργία σε παγκόσμιο επίπεδο).Έχουμε έλλειψη νερού (π.χ. η βαμβακοκαλλιέργεια στη Θεσσαλία έχει εξαντλήσει τα νερά: μέχρι και 400 μ. οι γεωτρήσεις για αυτό και ένα από τα αιτήματά τους είναι και η εκτροπή του Αχελώου).
12.Το τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος μαζί με το κοινωνικό κόστος απ’ την παρακμή της υπαίθρου και της δημόσιας υγείας, κάνουν την ελληνική γεωργία να είναι αντιπαραγωγική (μεγάλο εξωτερικό κόστος, που το πληρώνει η κοινωνία).

Τιμές:
Οι αγρότες είναι αποδέκτες τιμών που διαμορφώνουν οι μεταπράτες και τα καρτέλ των βιομηχανιών μεταποίησης και διατροφής.

Οι καταναλωτές πληρώνουν τιμές 4-6 φορές μεγαλύτερες από αυτές που εισπράττουν οι παραγωγοί. Και αυτό γιατί τα 2/3 των πρωτοβάθμιων αγροτικών συνεταιρισμών δεν ασκούν καμία δραστηριότητα, πέραν της εκλογής της συνδικαλιστικής ηγεσίας, ενώ μια σειρά από συνεταιριστικές βιομηχανίες όπως η ΑΓΝΟ, η ΟΛΥΜΠΟΣ, η ΡΟΔΟΠΗ, ΔΩΔΩΝΗ χρεοκόπησαν ή πουλήθηκαν σε ιδιώτες.

Η Αναδιάρθρωση:

Για τα επόμενα χρόνια (μετά το 2013 που τελειώνουν οι σημερινές επιδοτήσεις) η ΕΕ βάζει ως στόχο την ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, που δεν θα βασίζεται ούτε στον ατομικό αγρότη, ούτε στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αλλά στην ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, στην οποία οι κάτοχοι του κλήρου δεν θα είναι πλέον ανεξάρτητοι ή συνεταιρισμένοι παραγωγοί αλλά μέτοχοι-μοντέρνοι κολλήγοι.

Οι επενδύσεις του αγροτικού προϋπολογισμού της ΕΕ, θα στραφούν μάλλον προς τις μεγάλες βιομηχανοποιημένες αγροτικές εταιρείες, σε βάρος των μικρομεσαίων παραγωγών και θα στηριχθούν σε τραπεζική χρηματοδότηση με νέα «ευέλικτα χρηματοπιστωτικά εργαλεία».

Μια τέτοιου τύπου αναδιάρθρωση θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση γύρω από την τροφή (ήδη σήμερα 7 μύλοι διακινούν το 70% των αλεύρων στην χώρα) και την εξάρτηση της διατροφής του πληθυσμού από τις εταιρίες.


Β) Ποια θα μπορούσε να είναι η διέξοδος όσον αφορά στον αγροδιατροφικό τομέα;

Ζ.Μποβέ: «απορρίπτουμε το παγκόσμιο εμπορικό μοντέλο που επιβάλλουν οι πολυεθνικές. Ας επιστρέψουμε στη γεωργία… Η γεωργία δεν πρέπει να συρρικνωθεί σε απλή εμπορική διαδικασία. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μπορούν να θρέψουν τους εαυτούς τους και να πάρουν τα προληπτικά μέτρα που θεωρούν κατάλληλα για τη τροφή τους.»

Πραγματικά η «Αγροτική» γεωργία, και η οικο-γεωργία( το οικο- όχι μόνο με την έννοια του οικολογικού, αλλά και με την αρχαιοελληνική έννοια του «οίκου»), που θα μπορούσε να ικανοποιεί τις βιοτικές ανάγκες της αλυσίδας:

Αγρότης-κοινότητα-περιοχή-χώρα, θα ήταν η διέξοδος και για τους έλληνες αγρότες και για τη χώρα. Αρκεί να στηριχθεί στα παρακάτω βήματα.

Το κίνημα των αγροτών να απαιτήσει σε σχέση με την ΚΑΠ:

• σύνδεση ενισχύσεων με κοινωνικές δράσεις και κριτήρια κοινωνικής-περιβαλλοντικής-κλιματικής προστασίας.
• διατήρηση βιοποικιλότητας και στήριξη μικρών ολοκληρωμένων αγροτικών μονάδων.
• Απαγόρευση καλλιέργειας Γ.Τ.Ο. Όχι πατεντοποίηση του γενετικού υλικού
• Ανάπτυξη υπαίθρου σαν ποιοτικού χώρου διαμονής-εργασίας.
• Παραγωγή ποιοτικών υγιεινών προϊόντων. Σύνδεση παραγωγών καταναλωτών στα πλαίσια τοπικής αγοράς
• Αγροτική γεωργία και όχι αγροβιομηχανία!

Σε σχέση με το εσωτερικό να στηριχθεί:

•  Στον «πολυλειτουργικό» αγρότη με ολοκληρωμένα αγροκτήματα με πολλά διαφορετικά είδη ζωντανών-ζωϊκών,φυτικών, με βελτιωμένο έδαφος και περιβάλλον, με ντόπια βιοποικιλότητα, με μεταποίηση-διάθεση προϊόντων με κοινοτίστικη αντίληψη για αναζωογόνηση της υπαίθρου και όχι για τις επιδοτήσεις

• Στη μετατροπή της χώρας σε ζώνη βιο-καλλιέργειας, ελεύθερης από μεταλλαγμένα, με πέρασμα από το χημικό τρόπο παραγωγής σε βιολογικό, βιοδυναμικό ή φυσικό, πράγμα που θα έδινε και συγκριτικά πλεονεκτήματα σε όσα προϊόντα θα εξάγονταν. Αυτό-σε συνδυασμό με την επιλογή των πλούσιων ενδημικών προϊόντων της ελληνικής γης-θα μετέτρεπε τη χώρα από «ψωροκώσταινα» σε μεγάλη διατροφική δύναμη.
• Στη λογική της υγιεινής τροφής και παραγωγή της και για τον ίδιο τον αγρότη και για την τοπική αγορά και όχι μόνο για την απρόσωπη αγορά.
• Στην αποφυγή των μεσαζόντων- σωστές και δίκαιες τιμές, με βιώσιμη παραγωγή της εγγύτητας για ικανοποίηση βιοτικών αναγκών μέσω της διανομής της εγγύτητας(μικρές διαδρομές από την παραγωγή στην κατανάλωση).
• Στην αναδιάρθρωση των αναγκών, στον αντικαταναλωτισμό, στη μείωση εξωτερικών εισροών-ανθεκτικές ντόπιες ποικιλίες και ράτσες(ΠΟΠ, ΠΓΕ, κ.λ.π.). Στην αποκατάσταση του μεσογειακού διατροφικού μοντέλου με μείωση της κατανάλωσης κρέατος
• Στη μεταποίηση των γεωργικών σε προϊόντα διατροφής και ένδυσης(π.χ. ανασύσταση υφαντουργείων, που σήμερα έχουν μετακομίσει σε γειτονικές χώρες χαμηλού εργατικού κόστους, ανασύσταση της βιομηχανίες ζάχαρης)
• Στην εξοικονόμιση και αυτοπαραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ εγκαθιστώντας στα υπόστεγα, στις αποθήκες, στα σπίτια κ.λπ. μικρά αποκεντρωμένα συστήματα
• Στον αγροτουρισμό(ταυτόχρονα ξενοδόχοι, μάγειροι, κ.λ.π), που εκτός από καταλύματα φυσικής –βιοκλιματικής δόμησης, θα προσφέρει στους επισκέπτες και γνήσια, φρέσκα και νόστιμα εδέσματα από υλικά αυτοπαραγωγής ή ντόπιας παραγωγής.
• Στην κατάργηση της λεηλασίας της θάλασσας από τα μεγάλα αλιευτικά και στην αναζωογόνηση της παράκτιας αλιείας και των νησιών.
• Στην αναβλάστηση των δασών, στο σταμάτημα ερημοποίησης, στην αποκατατάσταση της άγριας φύσης, των ποταμών- λιμνών- παραλιών, στην αναζωογόνηση των εδαφών, αποκαθιστώντας την οργανική ύλη και τον εδαφολογικό άνθρακα, ώστε να απορροφήσουμε τα επόμενα χρόνια τη περίσσια του διοξειδίου του άνθρακα της ατμόσφαιρας(αιτία για τη κλιματική αλλαγή-καταστροφή που έρχεται αν δεν το κάνουμε).
• Στις ομάδες παραγωγών και στους συνεταιρισμούς νέας μορφής(που αποφασίζει η συνέλευση και όχι τα Δ.Σ.), στις συλλογικές δομές αγροτικής παραγωγής, στις «διευρυμένες» οικογένειες (με κοινό ταμείο), στα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, σε συνεταιρισμούς παραγωγοκαταναλωτών, σε «καλάθια» και μικρά συνεταιριστικά μαγαζιά, στη συνεργασία με κινήματα καταναλωτών για μια «κοινωνικά στηριζόμενη γεωργία». Στα δίκτυα διανομής και ανταλλαγής προϊόντων-υπηρεσιών με τοπικά νομίσματα ή αχρήματα.
• Στη διαχείριση της κρατικής και εκκλησιαστικής γης από κινήματα ανέργων σε μια προσπάθεια αυτοαξιοποίησης της παραγωγικής τους δυνατότητας. Σε εγκαταστάσεις νέων σε παρατημένα χωριά. Σε εσωτερική αντίστροφη μετανάστευση(όχι εξωτερική στην οποία στρέφονται πολλοί άνεργοι νέοι σήμερα) με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης
• Στην καλλιέργεια αστικής και περιαστικής δημοτικής γης, στους δημοτικούς λαχανόκηπους από κινήματα γειτονιάς, από συνταξιούχους ή «καλλιεργητές του σαβατοκύριακου» και του «ελεύθερου χρόνου».

Το σημερινό 9-10% των ελλήνων αγροτών δεν μπορούν να θρέψουν το υπόλοιπο 90% με υγιεινά προϊόντα διατροφής. Για την αυτοδυναμία(όχι οπωσδήποτε αυτάρκεια) θα χρειασθεί να ασχοληθούν περισσότεροι με τη γεωργία.

Ο αγροτικός τομέας είναι ο μόνος που δεν συρρικνώθηκε μετά το 2008. Από 6,8 δις. προστιθέμενη αξία το 2008, στο 7,79 δις. το 2010, μία αύξηση περίπου 14,7%, ενώ στις κατασκευές το ίδιο διάστημα είχαμε μείωση 18% και στη μεταποίηση μείωση 11.8%.

Μεταξύ 2008-2011 είχαμε 60.000 νέες θέσεις εργασίας στον τομέα, ενώ το έλλειμμα στις εξαγωγές-εισαγωγές μειώθηκε από 3 δις. το 2007 στο 1,8 δις. το 2010(είχαμε φυσικά μεγάλη μείωση εισαγωγών, αλλά και αύξηση εξαγωγών κατά 725 εκατομ. Ευρώ).

Ο αγροτικός τομέας μπορεί να αποδειχθεί ο εφαλτήρας για τη διέξοδο της χώρας από τη κρίση( το πιστεύει αυτό και το 71% των ερωτηθέντων σε μια έρευνα της Kapa Recearch), αρκεί να στηριχθούμε στις αγροτικές κοινότητες, στον πολυλειτουργικό αγρότη και την αγροτική γεωργία για ποιοτικά προϊόντα, στο ξεπέρασμα των μεσαζόντων και στη σύνδεση με τα εγχειρήματα της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Αρκεί να στραφούμε προς την κοινωνικοποίηση –τοπικοποίηση του αγροτοδιατροφικού τομέα.-

Γιώργος Κολέμπας

Το παρόν άρθρο του Γιώργου Κολέμπα δημοσιεύεται στο tvxs.gr στα πλαίσια της δημοσιογραφικής - ποιοτικής έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη για την ελληνική - ευρωπαϊκή κρίση, στην οποία συμμετέχουν από τον Αύγουστο του 2010 πρόσωπα των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών, απαντώντας στο ερώτημα: "Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;"
---
Ο Γιώργος Κολέμπας γεννημένος το 1950 στην Ήπειρο, τέλειωσε Γυμνάσιο-Λύκειο στον Πειραιά, σπουδές στα Μαθηματικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1968-1972) με μεταπτυχιακό Aufbaustudium Informatik στο Μόναχο (1974-77). Στο διάστημα 1986-90, που ήταν καθηγητής στο Ελληνικό Γυμνάσιο-Λύκειο Φραγκφούρτης έκανε σπουδές Οικολογίας στο πανεπιστήμιο Φραγκφούρτης.

Καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης (1978-2008) με οργάνωση πολλών περιβαλλοντικών προγραμμάτων και συμμετοχή στα τοπικά κοινωνικά και οικολογικά κινήματα πολιτών.

Ταυτόχρονα από το 1990, που εγκαταστάθηκε στο Πήλιο, έγινε και οικο-γεωργός με στόχο την προώθηση και οργάνωση της βιολογικής οικο-παραγωγής στην Ελλάδα και τη διακίνηση των οικολογικών προϊόντων.
Από το 2008 ασχολείται πλέον εκτός από τις βιοκαλλιέργειες και με τη διαμόρφωση του προτάγματος της Τοπικοποίησης. Μιας στρατηγικής στα πλαίσια της γενικότερης πρότασης της απο-ανάπτυξης. Σαν απάντηση στη παγκοσμιοποίηση και σαν δυνατότητα μετάβασης σε μια αποκεντρωμένη, επανατοπικοποιημένη, αυτοδιαχειριζόμενη-αμεσοδημοκρατική, οικολογική και αταξική κοινωνία της ισοκατανομής πόρων και εξουσιών.

Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Τοπικοποίηση, από το παγκόσμιο στο τοπικό
Κοινωνικοποίηση, η διέξοδος από τις συμπληγάδες του κρατισμού και της ιδιωτικοποίησης.

TVXS

Το μπιρ παρά ξεπούλημα της Τουρκίας

 

 

Επ' ευκαιρία της χθεσινής συνάντησης Σαμαρά-Ερντογάν στο Κατάρ, ο εγχώριος συρφετός των καναλιών θυμήθηκε τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις στην Τουρκία, και άρχισε, αν μη τι άλλο να τις δοξολογεί, και με τη χαζοχαρούμενη βεβαιότητα που τον διακρίνει, να τις καθιστά εξ ολοκλήρου υπεύθυνες για τους όντως εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης της γείτονος φίλης χώρας.

    

Η Τουρκία από το 1985 μέχρι σήμερα έχει ιδιωτικοποιήσει σχεδόν τα πάντα, από τσιμέντα, αγωγούς, δίκτυα, ηλεκτρισμό, νερό, φυσικό αέριο, μαρίνες, λιμάνια, αεροδρόμια, γέφυρες, δρόμους και ό,τι βάλει ο νους. Από την σαρωτική αυτή εκποίηση, όταν στις 31 Δεκεμβρίου 2011 έκαναν ταμείο, βγήκαν καθαρά 32.4 δις δολάρια, (τα "ακάθαρτα" ήταν 43.1 δις και η διαφορά των 11 δις πήγε σε δικηγόρους, μεσάζοντες, συμβούλους και σε μίζες), τα οποία πάραυτα παρέδωσαν στο ΔΝΤ, ως όφειλαν. Όπως αντιλαμβάνεστε, στο ταμείο της Άγκυρας δεν έμεινε ούτε ένα γρόσι. 

Το παρακάτω γράφημα δείχνει ότι ουσιαστικά η μεγαλύτερη μπάζα έγινε μεταξύ 2005-2010.

Αν διαιρέσουμε τα 29 δις των τελευταίων 5 χρόνων δια 5, έρχεται περίπου 6 δις το χρόνο. Αν το ΑΕΠ της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια πλησιάζει το 1 τρις, δηλαδή τα 1000 δις, αντιλαμβάνεστε ότι τα ετήσια έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων δεν αποτελούσαν κατά μέσο όρο, παρά το 0.006 του ΑΕΠ! Κι όμως με το ευτελές αυτό ποσό πουλήθηκε σχεδόν ολόκληρη η Τουρκία.

Έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις σε εκατομμύρια δολάρια την περίοδο 1985-2009

Εδώ, βλέπουμε το ρυθμό ανάπτυξης, ο οποίος λαμβάνει τις υψηλότερες τιμές την περίοδο 2004-2007, περίοδο δηλαδή, η οποία ΔΕΝ συμπίπτει με τις μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις. Την περίοδο 2008-2009 αντίθετα,παρατηρούμε σημαντική κάμψη του ρυθμού και μεγάλη ύφεση. 

Ρυθμός ανάπτυξης ανά τρίμηνο την περίοδο 2001-2010 

Συνήθως, στο δημόσιο διάλογο η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από μακρο-οικονομικά μεγέθη, ΑΕΠ κλπ, από τα οποία και εξάγονται συμπεράσματα για το πόσο καλά ή κακά πάει μια χώρα. Όταν ανεβαίνει το ΑΕΠ λέμε ότι η αντίστοιχη χώρα πάει καλά και όλοι χαίρονται για την πρόοδο αυτή, ως εάν η χώρα να μην κατοικείται από ανθρώπους διαφορετικών τάξεων και εισοδημάτων. Δυστυχώς και η Αριστερά εμφανίζεται στις πλείστες των περιπτώσεων με μειωμένα αντανακλαστικά, ώστε σπανίως να αντιγυρίζει τα επιχειρήματα με τη μοναδική δηλητηριώδη ερώτηση: Ανάπτυξη ναι, αλλά για ποιόν;

Ανάπτυξη η οποία δεν φέρνει δουλειές και εισοδήματα δεν είναι η ανάπτυξη που μάς ενδιαφέρει. και στην Τουρκία παρατηρείται ακριβώς αυτό. Η Τουρκία κατοικείται τόσο από Τούρκους του Βαν, όσο και από Τούρκους της Κωνσταντινούπολης, από Τούρκους στις καλύβες της ενδοχώρας και από Τούρκους στα γυαλιά του Βοσπόρου. Γεγονός που αντικατοπτρίζεται στον δείκτη Gini, ο οποίος βρίσκεται στο 40, και είναι από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως. Άρα, η Τουρκία είναι μια χώρα με ανισότητες, δηλαδή, με μεγάλη ανισοκατανομή εισοδημάτων. Ή να το πούμε ακόμα πιο λιανά, η όποια ανάπτυξη δεν καταμερίζεται ισοδύναμα, αλλά κάποιοι λίγοι δρέπουν όλους τους καρπούς της, και οι υπόλοιποι παίρνουν τον πούλο. 

Αυτό, φαίνεται καθαρά και στο επόμενο διάγραμμα, το οποίο δείχνει τη χρονική εξέλιξη της ανεργίας από το 2002 ως το 2010. Η ανεργία, όπως είναι εμφανές παραμένει γύρω στο 10%, εκτός από την μεγάλη ύφεση του 2009 οπότε και εκτοξεύεται, για να προσγειωθεί ξανά στο 10%. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι καμιά ιδιωτικοποίηση δεν έφερε δουλειές.  Αν και ο πληθυσμός σε παραγωγική ηλικία αυξήθηκε την περίοδο αυτή κατά 23 εκ., οι νέες θέσεις εργασίας που προστέθηκαν ανέρχονταν μόλις στα 6 εκ. Άρα η ανάπτυξη της Τουρκίας ήταν/είναι αυτό που λέμε JOBLESS GROWTH.

Ποσοστό Ανεργίας την περίοδο 2002-2010

Μήπως όμως αυξήθηκαν οι μισθοί; Ούτε καν! Αν παρατηρήσετε το επόμενο διάγραμμα, θα δείτε να επαναλαμβάνεται το ίδιο pattern, σήμα κατατεθέν του νεοφιλελευθερισμού: αύξηση της παραγωγικότητας (πράσινη καμπύλη), και καθήλωση των μισθών (μπλε καμπύλη). Το ίδιο είχαμε δει και στην Αμερική σε προηγούμενο κείμενο (Μόνη της η Ανάπτυξη δεν αρκεί), εδώ.

Προς τι λοιπόν ο γύρος θριάμβου των καναλιών από τους συνήθεις μωρούς για τα καλά των ιδιωτικοποιήσεων;

πηγη e-cynical

H Αλεξάνδρα στη θέση της Αλέκας ; !!!

http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:UzBld-UeEDUJ:www.tanea.gr/ellada/article/%3Faid%3D4487928+&cd=8&hl=el&ct=clnk&gl=gr

Η Αλεξάνδρα στη θέση της Αλέκας; ...

Το βιογραφικό της :Τραπεζοϋπάλληλος. Γεννήθηκε το 1961 στην Κέρκυρα. Πρόεδρος του κλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στο Χρηματοπιστωτικό
Σύστημα. Μέλος του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΟΤΟΕ και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στην Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας.

Θα βάλουμε λοιπόν μια κυρία, που υπηρετεί τους τραπεζίτες εδω και χρόνια, να καταργήσει τις τράπεζες και τον καπιταλισμό. Σαν να λέμε θα βάλω το κανίς μου να καταργήσει τα Friskies .. Α ρε αριστερά πού σας χρειάζεται ..

 Τίς τράπεζες αγαπητοί ''σύντροφοι,, του ΚΚΕ μπορεί να τις καταργήσει αυτός που τις αντιμάχεται. Οχι αυτός πού τις υπηρέτησε και εχει την ψυχολογία του υπηρέτη. Βάλτε π.χ ενα χαλυβουργό για γραμματέα, έναν που του έχουν κάνει κατάσχεση , έναν μανάβη εν πάση περιπτώσει. Και λουκουματζής πιό καλά θα μας καθότανε. Τελικά το δημόσιο ειναι το alter ego των κομματικών μηχανισμών. Χέρι - χέρι .. 

Η γυναίκα του ταδε των οικονομικών του Τρίλιζα γραμματέας στην τράπεζα της ''Ελλάδος", η νέα γραμματέας του ΚΚΕ στην Αγροτική ... κλπ
Χρυσές δουλειές θα κάνει ο Προβόπουλος με την συγκυβέρνηση ..
Κέντα της ντάμας με άσσους.

Η ''Αριστερά,, είναι το όπιο του λαού. (μετά την τηλεόραση βεβαίως) Είναι σαν τα μαλακά και τα σκληρά ναρκωτικά. Αν δεν σε πιάσει το πρώτο , σε πιάνει το δευτερο

Geo 

Καταδικάζωμεν ομοφώνως τα εγκλήματα των κομμουνιστοσυμμοριτών...

Ο Τσίπρας και τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου

 του Λευτέρη Ριζά

Ένας απολογισμός των ταξιδιών του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και της ομάδας των στενών συνεργατών του στη Γερμανία και τις ΗΠΑ, κυρίως τι είπε εκεί, απομένει να γίνει. Όσο το δυνατό ταχύτερα. Αλλά η συνάντηση με αγρότες, συγκεκριμένα με την «Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση του Αγροτικού Κινήματος» (29/1/13) και σε συνέχεια αυτής η επιστολή που έστειλε αυθημερόν στον πρόεδρο της Βουλής, με την οποία ζητάει διεξαγωγή συζήτησης, προ ημερησίας διάταξης στη Βουλή, «για τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου», δείχνουν ότι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχουν φοβηθεί από τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα μας.
 
Το πρόβλημα είναι άλλο. Αυτό θα εξετάσουμε στη συνέχεια. Τόσο στις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση του με την «Πρωτοβουλία» όσο και στην επιστολή του προς τον πρόεδρο της Βουλής κ. Β. Μεϊμαράκη, επαναλαμβάνει ότι:
«Οι αγρότες, ο αγροτικός κόσμος της χώρας, ζητάει με αγωνία να μπορέσει να παράξει πλούτο. Οι αγρότες δεν είναι επαίτες, δεν ζητούν κάποια ψίχουλα, δεν ζητούν κάποια επιδότηση, δεν ζητούν όπως κάποιες άλλες εποχές όλα τα κιλά και όλα τα λεφτά, ζητούν τη δυνατότητα να μπορέσουν να παράξουν πλούτο, είναι παραγωγοί πλούτου.
 Οι μνημονιακές πολιτικές εξαναγκάζουν τον αγροτικό κόσμο στην ανέχεια διαλύουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας και μας οδηγούν μπροστά σε κρίση επισιτιστική, σε ανθρωπιστική κρίση.» [δηλώσεις]. Το ίδιο επαναλαμβάνει στην επιστολή του «Οι αγρότες ζητούν με αγωνία να τους δοθεί η δυνατότητα να παράξουν πλούτο, δυνατότητα που τους στερούν οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζει η Κυβέρνηση.»

Οι αγρότες μας λοιπόν θέλουν να παράξουν πλούτο. Κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό. Το ίδιο θέλουν και τα ναυπηγεία μας. Το ίδιο κι άλλοι κλάδοι και τομείς της ελληνικής οικονομίας. Μόνο που έρχονται οι αποφάσεις της Ε.Ε., η «Κοινή Αγροτική Πολιτική», οι αντίστοιχες για τη ναυπηγική βιομηχανία, τον καπνό κλπ κλπ και βάζουν φραγμούς. Οριοθετούν τι, πως και πόσο θα παραχθεί. Δεν είναι υπεύθυνη γι όλα τα δεινά – την μη παραγωγή πλούτου – η «μνημονιακή» πολιτική. Απλά, απλούστατα, επικυρώνει τις πολιτικές που έχουν προηγηθεί και ευθύνονται για την κατρακύλα – την αποσάθρωση και αποδιάρθρωση – του παραγωγικού μας ιστού.
 
Αν ψάξει λίγο τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η Ελλάδα – και που υποστήριξε στη Βουλή και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν ενιαίος - , όπως Μάαστριχτ, Λισαβόνα, Άμστερνταμ, θα διαπιστώσει ότι το «κακό» ξεκίνησε πιο νωρίς και με τις ευλογίες των «ευρω-λιγούρηδων» της «ανανέωσης». Είναι γνωστά αυτά τα πράγματα.
Συνεπώς οι αγρότες μας – αλλά και «υγιείς» επιχειρηματίες, βιομήχανοι κλπ- ο λαός μας, έχουν απέναντι τους ένα μεγάλο εμπόδιο, προκειμένου να παράξουν πλούτο.
 Κι αυτό το εμπόδιο λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με τις πολιτικές της. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – κληρονόμος του ΣΥΝ και αρχικού / ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ – κατ’ επανάληψη δηλώνει ότι είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα, ότι τρέμει τη διάλυση της ΕΕ, κλπ. Τα επανέλαβε ο ίδιος ο Τσίπρας – κι από κοντά ο μέγας οικονομολόγος του Γιάννης Μηλιός – και στη Γερμανία και στη Ν.Υ. Θέλω να δω τι θα πει όταν βρεθεί κάποιος έξυπνος εκπρόσωπος της «εσωτερικής» τρόϊκας και του το υπενθυμίσει στη Βουλή.
  Γιατί η γνωστή ατάκα «τολμάτε εσείς που μας πήγατε στο ΔΝΤ να μιλάτε, κλπ» δυστυχώς δεν «πουλάει» πια.

οιστρος

Ο Γιώργος, η Μαρία, ο Πέτρος, η Κατερίνα, ο Κώστας, η Άννα ,πήγαν στο σπίτι του Λυμπέρη ..

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε»

Πόσο επίκαιρος ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη για τους «μεγάλους άντρες» της εποχής μας. Για έναν τέτοιον θέλουμε να σας μιλήσουμε κι εμείς, τον κύριο Αντώνη Λυμπέρη -- το αν θα μπει το κύριος μπροστά το αφήνουμε στη δική σας κρίση, αφού διαβάσετε το κείμενο. Ένας από τους πιο ισχυρούς εκπροσώπους του life style, της χλιδής, του savoir vivre άφησε 200 εργαζόμενους στο δρόμο.
 
Είμαι ο Γιώργος, η Μαρία, ο Πέτρος, η Κατερίνα, ο Κώστας, η Άννα και είμαι οργισμένος/η! 

Είμαι οργισμένος/η, γιατί με κορόιδεψε, γιατί μου έλεγε ψέματα· ενώ εγώ πήγαινα απλήρωτος/η να βγάλω τα περιοδικά του, αυτός οργάνωνε την έξοδό του από την εταιρεία.
 
Είμαι οργισμένος/η, γιατί «έβαζα πλάτη», πηγαίνοντας στην άλλη άκρη της Αττικής, στο Κορωπί, χωρίς πολλές φορές να έχω ούτε τα χρήματα για το εισιτήριο, ενώ αυτός μετέφερε τα πιο κερδοφόρα «φιλέτα» της εταιρείας (ΕΓΩ, HELLO, 7ΜΕΡΕΣ TV, ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ), κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, στη νέα εταιρεία Alpha Editions, την οποία ίδρυσε ο κουμπάρος του, ο Δημήτρης Κοντομηνάς, με τον ιδιοκτήτη των Αττικών Εκδόσεων, Θεοχάρη Φιλιππόπουλο.
 Και σύμβουλο έκδοσης έβαλαν, ποιον άλλον, ή μάλλον ποια άλλη; Τη σύζυγό του, Έλενα Μακρή-Λυμπέρη, η οποία, λίγο πριν μας αφήσουν στο δρόμο απλήρωτους, μας κατηγορούσε ότι έχουμε «ταξικό μίσος» -- προφανώς μόλις είχε ανακαλύψει τον όρο.
 
Είμαι οργισμένος/η, γιατί, ενώ αυτοί κανόνισαν την «ηρωική» τους έξοδο, με το λιγότερο δυνατό κόστος για τους ίδιους, εγώ δεν πήρα ούτε καν το δώρο των Χριστουγέννων.
 
Είμαι εξοργισμένος/η, γιατί, ενώ όλοι αυτοί οι νεόπλουτοι «καουμπόηδες» κλείνουν εταιρείες, αφήνοντας απλήρωτους εκείνους που τους στήριξαν τόσα χρόνια, τους εργαζόμενούς τους και τα ασφαλιστικά τους ταμεία, τους εξωτερικούς συνεργάτες τους, πρακτορεία, διαφημιστικές εταιρείες, τυπογράφους, χαρτεμπόρους, δεν υπάρχει τίποτα και κανείς να μπει τροχοπέδη σε αυτή την αλητεία. Πού είναι το κράτος; Πού είναι η δικαιοσύνη;

Δεν ζητάμε τίποτε άλλο εκτός από αυτά που δικαιούμαστε, τα δεδουλευμένα μας και τις αποζημιώσεις μας.

ΠΛΗΡΩΣΕ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΣ!

Απλήρωτοι εργαζόμενοι των Εκδόσεων Λυμπέρη

Υ.Γ. Όπως σκληρά δουλεύαμε, έτσι και σκληρά θα διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν.

Δίκτυο ευαισθητοποίησης για τη ριζοσπαστικοποίηση ,ειμαστε ολοι ύποπτοι !!!

  
 Το Σεπτέμβρη του 2011, η ΕΕ ίδρυσε το <<Δίκτυο ευαισθητοποίησης για τη ριζοσπαστικοποίηση (RAN)>>
Σκοπός του δικτύου :Πώς να ακονιστούν τα εργαλεία της Ευρώπης για την πρόληψη του βίαιου εξτρεμισμού
Στις 29η Ιανουαρίου (χθές), στις Βρυξέλλεςπραγματοποιήθηκε σύσκεψη υψηλού επιπέδου του Δικτύου.
 
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: "στόχος της διάσκεψης είναι να προτείνει πολιτικές πρόληψης κατά του βίαιου εξτρεμισμού, με βάση τα συμπεράσματα του «Δικτύου ευαισθητοποίησης για τη ριζοσπαστικοποίηση» (RAN), στο οποίο συμμετέχουν εμπειρογνώμονες και επαγγελματίες του συγκεκριμένου τομέα."
 
Η επίτροπος Μάλμστρομ σήμερα δήλωσε:«Στην Ευρώπη υπάρχουν πολιτικές ομάδες και πολιτικές φωνές, ακόμα και μέσα στα κοινοβούλια ή και στις κυβερνήσεις, οι οποίες τροφοδοτούν το μίσος και τον εξτρεμισμό κι αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό»
Το ζουμί αυτής της σύσκεψης ειναι πως με απόψεις και πρακτικές που χτυπάνε καμπανάκι κινδύνου για τους λαούς, η ΕΕ επιχειρεί να ποινικοποιήσει ιδεολογίες και να καταστήσει ύποπτο για συμμετοχή σε πράξεις «βίαιου εξτρεμισμού» τον καθένα, με κριτήριο τη συμπεριφορά του, τα πολιτικά και θρησκευτικά του «πιστεύω».
 
Για το λόγο αυτό και με πρόσχημα την πρόληψη και καταπολέμηση της «τρομοκρατίας», την οποία ταυτίζει σκόπιμα με το ριζοσπαστισμό, στήνει ένα δαιδαλώδες δίκτυο από κρατικές και μη κρατικές δομές, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, οι οποίες θα παρακολουθούν, θα εντοπίζουν κατά την κρίση τους και θα παρεμβαίνουν προληπτικά, προκειμένου να μην εκδηλωθεί βίαια μια «ριζοσπαστική» συμπεριφορά.
 
Εδω μπορειτε να δειτε την αντιπροσωπεία στην Ελλάδα και πως με και τη συμμετοχή εμπειρογνομόμων ( ??!!!) ΜΚΟ ,πανεπιστημιακών ,τοπικών αρχών και άλλων προθύμων ,επιχειρούν την ταύτηση των κινημάτων και του ριζοσπατισμού με την τρομοκρατία .Ειμαστε ολοι υποπτοι !!!
 
Πληροφορίες: Εθνος ,Ριζοσπάστης ,ec.europa.eu

Δεν αγοράσανε μανταμ !! σπάσανε Η Ψηλη ,η τσιριμπίμ -τσιριμπόμ....

Νίκος Ονάσογλου Δ΄

Αναζητώντας ένα νέο «εμείς» στη μεταμνημονιακή εποχή

κείμενο του Α. Λιάκου

Η Ελλάδα που βιώνουμε έχει αποκτήσει πια τα χαρακτηριστικά μιας χώρας μεταμνημονιακής. Το πειραματόζωο δεν βρίσκεται πλέον στην μεταιχμιακή κατάσταση να δεχτεί το πείραμα ή να αντισταθεί. Το έχει ήδη υποστεί. Τα σημερινά χαρακτηριστικά φωτογραφίζουν την επόμενη μέρα. Οι δανειακές δεσμεύσεις θα εξυπηρετούνται αφαιμάσσοντας την κοινωνία που θα βαλτώνει σε κατάσταση πτώχευσης και ενδημικής ανεργίας, η διακυβέρνηση θα ασκείται με ένα μείγμα κυνισμού και βίας που εξαϋλωσε τη δημοκρατία, οι όποιες επενδύσεις θα επιχειρούνται στη γκρίζα περιοχή μεταξύ νομιμότητας και ανομίας, και η ακροδεξιά θα φουσκώνει με τα περισσεύματα του αδιέξοδου θυμού. Νέα μνημόνια δεν αποκλείονται, άλλωστε είναι πλέον η κανονικότητα μιας νέας διακυβέρνησης.
 Η ιδιοτέλεια. η φαυλότητα και η τσαπατσουλιά που κατήγγελλαν οι φιλομνημονιακοί πολιτικοί και διανοούμενοι θα συνεχίσει να υπάρχει, έχει ήδη δώσει λαμπρά δείγματα νέας προσαρμογής. Και το νέο μοντέλο οικονομίας και δημόσιων πολιτικών εξυπηρετεί επιδιώξεις δια-εθνικών και εθνικών ομίλων με προνομιακή πρόσβαση στα νέα διευθυντήρια της χώρας, στην τρόικα και την task force. To σκάνδαλο Παπακωσταντίνου είναι το πρώτο, αλλά όχι το τελευταίο, στο οποίο αποκαλύπτεται η διαβολική ουρά των αγγέλων της κάθαρσης. Η χώρα δεν μπήκε σε έναν αγνό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Η διαπλοκή και η αρπακτικότητα ακολούθησαν την συνταγή του Γατόπαρδου: να αλλάξουν όλα, και προπαντός ο συσχετισμός δυνάμεων, για να μπορούν να μείνουν τα ίδια και για τους πολλούς να γίνουν χειρότερα.

Τι κάνουμε σε αυτή την νέα φάση;

Το σύνθημα «δεν θα περάσουν τα μέτρα» είναι παλιό. Τα μέτρα πέρασαν. Γιατί δεν εξεγέρθηκε η κοινωνία; Η μήπως ηττήθηκε; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Οι εξεγέρσεις, ή οι μείζονες αλλαγές, δεν συμβαίνουν όταν τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Δεν συμβαίνουν στην καθοδική πορεία του κύκλου. Όταν οι προσδοκίες σβήνουν και ο φόβος παραλύει δημιουργούνται συναισθήματα ματαίωσης.

Πότε συμβαίνουν; Όταν τα πράγματα ακόμη κι αν δεν έχουν καλυτερέψει, δημιουργούν προσδοκίες βελτίωσης. Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Γιατί ενδέχεται τις προσδοκίες αυτές να τις απορροφήσει προς όφελός του το μπλοκ εξουσίας. Εκεί που συμβαίνουν είναι όταν αυτές οι προσδοκίες ματαιώνονται. Στο σημείο δηλαδή που συμβαίνει μια ανάσχεση στην πρώτη εκκίνηση της ανοδικής πορείας του κύκλου. Δεν βρισκόμαστε ακόμη στη στιγμή αυτή. Η κρίση είναι μια άγνωστη πορεία με σκαμπανεβάσματα. Μια κρίση στον ευρωπαϊκό νότο, ή μια ύφεση στην υπόλοιπη Ευρώπη, ή ένα απρόβλεπτο γεγονός, εσωτερικό ή εξωτερικό, μπορεί να ανατρέψει δραματικά το κλίμα φαινομενικής σταθεροποίησης που φαίνεται πως εισήλθε η χώρα μετά την ομαλή εκταμίευση των δανείων. Γιατί συνολικά η κατάσταση είναι κρίσιμη και αμφίρροπη.

Πρέπει να προετοιμαστούμε όχι για τη στιγμή της καταστροφής, αλλά για την επόμενη. Και γι’ αυτή χρειάζεται ένα όραμα αλλά και ένα σχέδιο. Όραμα που να εμπνέει αλλά και ρεαλιστικό. Που επανακαθορίζει τα όρια του πραγματικού. Και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το τι κοινωνία θέλουμε, από το ποια Ελλάδα προσδοκούμε. Έως τώρα οι «μεταρρυθμίσεις» περιβάλλονται με μια λογική τιμωρητική. Το παραλήρημα περί πολιτικού κόστους, λαϊκισμού, τόλμης και ορθολογισμού δεν ήταν παρά συγκάλυψη πολιτικών κοινωνικής αδικίας, ελιτισμού και αυταρχισμού. Εμείς θέλουμε μεταρρυθμίσεις που να εμπνέουν και να εμπνέονται από αξίες και αρχές καθολικές. Το κριτήριο ανάμεσα στην πρόοδο και στη συντήρηση είναι η εμπιστοσύνη ή η δυσπιστία στις δυνατότητες βελτίωσης των ανθρώπων. Επομένως θέλουμε ένα σχέδιο μεγάλης αλλαγής που να έχει εμπιστοσύνη στη δημοκρατία, στους πολίτες. Που ξεκινά από την αρχή της αμοιβαίας δέσμευσης δικαιωμάτων – υποχρεώσεων. Όχι της τιμωρίας.

Αλλά ποιοι είμαστε «εμείς»;
Ποιο είναι το υποκείμενο των αλλαγών; Έως τώρα, το υποκείμενο της αντίστασης στις βίαιες αλλαγές που υφίσταται η κοινωνία, προσδιοριζόταν με όρους αρνητικούς. Είναι όλοι αυτοί που χάνουν. Αυτοί που πληρώνουν με τη ζωή τους. Πάνω στη βάση αυτή συγκροτήθηκε ο διαχωρισμός μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί. Ωστόσο τα δυο στρατόπεδα δεν είναι καθόλου συμπαγή. Γιατί και στους μνημονιακούς υπάρχουν εκείνοι που συναινούν στις θυσίες, φοβούμενοι κάθε φορά το χειρότερο, αλλά και στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, υπάρχουν πολιτικές ομάδες, με μετωπικές αντιθέσεις, όπως η ακροδεξιά. Η αποσαφήνιση λοιπόν του «εμείς» αφορά τη συγκρότηση μιας κοινωνικής και ιδεολογικής ηγεμονίας, και ως εκ τούτου πολιτικό πεδίο διαμάχης.
 Αν λοιπόν η Δεξιά στοχεύει σε μια αμφίπλευρη διεύρυνση του χώρου και της επιρροής της, και προς την ακροδεξιά και προς την κεντροαριστερά (το μεγάλο πατριωτικό ευρωπαϊκό κόμμα), τότε η συγκρότηση ενός αντίπαλου πολιτικού δέους, αφενός δεν πρέπει ούτε είναι δυνατό να διεκδικήσει ολόκληρο τον αντιμνημονιακό χώρο, αφετέρου πρέπει να ρίξει γέφυρες με κόσμο που βρίσκεται πέραν του μνημονιακού συνόρου, αλλά δεν έχουν απεμπολήσει την εμπιστοσύνη τους στη δημοκρατία, στο κοινωνικό κράτος, στο σεβασμό της ετερότητας.
 Και από τον κόσμο αυτό δεν πρέπει να περιμένει κανείς ότι θα μεταστραφεί. Πρέπει να συναντηθεί μαζί του στη δημιουργία ενός νέου «εμείς».
Αλλά σε ποιο πεδίο θα γίνει η συνάντηση; Γιατί αυτός ο κόσμος δεν θα στραφεί στην θρυλλούμενη Κεντροαριστερά; Για δυο λόγους. Πρώτο γιατί τα ενταγμένα και τα ανένταχτα οικοδομικά της υλικά είναι φθαρμένα, διαπλεκόμενα, παιδιά των κομματικών σωλήνων σε αναζήτηση επαγγέλματος και οπαδών. Όσο και να θορυβούν για το καινούργιο, δεν συλλαβίζουν παρά την κυρίαρχη τεχνοκρατική και νεοφιλελεύθερη γλώσσα. Ακκίζονται με ένα ναρκισσιστικό μοντερνισμό, κενό ουσίας και περιεχόμενου. Ο ευρωπαϊσμός τους είναι ρηχός και επαρχιώτικος. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι δεν μπορείς να συγκροτήσεις κεντροαριστερά, κυβερνώντας με τη Δεξιά, και όπως στη περίπτωση του Πασόκ, όντας όμηρός της.

Το πεδίο συνάντησης με τον κόσμο αυτό δεν θα είναι όμως η απόκρουση του μνημονίου. Το πεδίο της συνάντησης θα είναι η μετάβαση από την αντιμνημονιακή πολιτική της ανάσχεσης στην πολιτική της δημιουργίας που θα βγάλει την Ελλάδα από το μεταμνημονιακό βάλτο που βρίσκεται τώρα. Και αυτό δεν μπορεί να είναι μια στιγμιαία πράξη (λ.χ. ακύρωση των όρων του μνημονίου ή επαναδιαπραγμάτευση). Αυτό θα είναι ένα διαφορετικό σχέδιο κοινωνίας, μια πρόταση για μια νέα κοινωνική σύμβαση. Μια συμμαχία με τα πιο παραγωγικά και τεχνολογικά πιο προηγμένα στρώματα του νεανικού παραγωγικού πληθυσμού, που ακυρώνονται από τις μνημονιακές πολιτικές.

Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργεί η ΝΔ τις τελευταίες εβδομάδες, αποσκοπεί στο να αποτρέψει αυτές τις διεργασίες συγκρότησης μιας νέας προοδευτικής ηγεμονικής υποκειμενικότητας. Το ζήτημα είναι αν θα μπει κανείς στην παγίδα αυτή, ή αν θα πρέπει να την υπερβεί, μεταφέροντας τον πόλεμο στο πεδίο που ο αντίπαλος έχει το μεγαλύτερο μειονέκτημα. Δηλαδή στο πεδίο του εναλλακτικού σχεδίου για την κοινωνία.

Εφημερίδα των Συντακτών, 26-27 Ιανουαρίου 2013

Πηγη: ΣχΣ

“Ρουκέτες” Αλαβάνου κατά Τσίπρα!

 Σοβαρές αιχμές κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα αφήνει με συνέντευξή του στο Real.gr ο πρώην Πρόεδρος του κόμματος Αλέκος Αλαβάνος, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι «ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική απουσία της Αριστεράς».

«Παρά το ότι ένα κόμμα αριστερής καταγωγής είναι στην κυβέρνηση, παρότι άλλο κόμμα αριστερής καταγωγής είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική απουσία της αριστεράς. Αυτό είναι το μεγάλο παράδοξο», επισημαίνει χαρακτηριστικά, ενώ τονίζει ότι ο ξένος παράγοντας προχωρά στην ανασύσταση του δικομματισμού με διαφορετικούς παίκτες! 

«Ο ξένος παράγοντας, μέσα στον πανικό του από το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης, δεν δίστασε να θυσιάσει τον δικομματισμό, όταν αξίωσε τη συμμετοχή της ΝΔ στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα παρακολουθούμε σε αργή αλλά σταθερή κίνηση την προσπάθεια ανασύστασης του δικομματισμού με διαφορετικούς όμως παίκτες. Εδώ εντάσσονται και ο έρωτας για τον Ομπάμα και οι καταγγελίες για συμμορία της δραχμής και οι νοικοκυραίοι και οι συνεργασίες με τη λαϊκή δεξιά και τόσα άλλα» τονίζει με νόημα. 

Παράλληλα ο Αλέκος Αλαβάνος υπογραμμίζει ότι «η Νέα Δημοκρατία έχει μεν κομματικό αντίπαλο, δεν έχει όμως προγραμματικό και ιδεολογικό αντίπαλο», ενώ υποστηρίζει πως «οι μεγάλες κινητοποιήσεις στις πλατείες δεν έφεραν αποτέλεσμα γιατί κανένα κόμμα δεν τις στήριξε». Τέλος, ο πρώην Πρόεδρος αναφέρει: «Τι πάει να πει κυβερνησιμότητα; Είναι σαν τους δέκα μικρούς νέγρους της Άγκαθα Κρίστι. Άλλο πράγμα χρειάζεται ο τόπος».

Η συνέντευξη του πρώην Προέδρου του ΣΥΝ Αλέκου Αλαβάνου στο Real.gr έχει ως εξής:

Οι μετρήσεις δείχνουν σταθεροποίηση της κυβέρνησης, με αύξηση μάλιστα των δυνάμεων της ΝΔ. Πού οφείλεται αυτό κ. Πρόεδρε; Και πόσο θα κρατήσει;

Δεν ξέρω τι αξία έχουν αυτές οι μετρήσεις όταν υπάρχει τέτοια ρευστότητα και τόσο μεγάλη απογοήτευση από το κοινοβουλευτικό σκηνικό. Νομίζω ότι αυτές οι δημοσκοπήσεις έχουν συμβάλει πολύ στην πλήρη παρακμή της πολιτικής ζωής. Μαγκιές, κόλπα, κουτσαβακισμοί, επιδειξιομανίες, νεοπλουτισμοί κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο κυβέρνησης – αντιπολίτευσης προκειμένου να κερδίσουν καμιά μονάδα στα ποσοστά τους. Στο ερώτημά σας τώρα: κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση συμφωνούν στο βασικό, ότι «η έξοδος από το ευρώ είναι εθνική καταστροφή». Αυτό σημαίνει ότι η ΝΔ έχει μεν κομματικό αντίπαλο, δεν έχει όμως προγραμματικό και ιδεολογικό αντίπαλο. Σε αυτό επιχειρεί να στηρίξει την ηγεμονία της.

Οι δημοσκοπήσεις επίσης δείχνουν τους πολίτες να πιστεύουν πως απομακρύνεται το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας…

Αν όντως το πιστεύουν, κάτι δεν πάει καλά με την ενημέρωσή τους. Η έκθεση του ΔΝΤ δείχνει καθαρά ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις, μέχρι τέλος του χρόνου θα έχουμε νέα κρίση, θα έρθει η τρίτη περικοπή των δανειακών υποχρεώσεων, αλλά δεν πρόκειται να μας βγάλει ούτε αυτή από το τέλμα της ανεργίας και της οικονομικής διάλυσης.

Ταυτόχρονα, πάντως και ενώ λαμβάνονται τα πλέον σκληρά μέτρα, οι κοινωνικοί αγώνες παραμένουν πολύ χαμηλά. Σε τίποτα δεν θυμίζουν τις κινητοποιήσεις επί κυβέρνησης Παπανδρέου…

Σωστό. Είναι οι επιτάξεις, οι επιστρατεύσεις και γενικά η κυβερνητική βία. Είναι το κόστος μιας μέρας απεργίας για ένα πενιχρό πια μισθό. Είναι οι μεγάλες κινητοποιήσεις στις πλατείες που δεν έφεραν αποτέλεσμα γιατί κανένα κόμμα δεν τις στήριξε φέρνοντας έτσι απογοήτευση και παραίτηση. Κυρίως όμως είναι η έλλειψη μιας άλλης επιλογής, που θα δώσει λύση στην ανεργία και τη στέρηση, θα δώσει ελπίδα και θα κινητοποιήσει την κοινωνία. 
Για αυτό για μας έχει τόση σημασία να γίνει ένας μεγάλος διάλογος για το Σχέδιο Β΄.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, επίσης, όσο εντείνει τη λεγόμενη «στροφή στον κυβερνητισμό» δείχνει να χάνει προς τα αριστερά. Εκτιμάτε ότι θα της βγει πολιτικά και εκλογικά αυτή η «στροφή στην κυβερνησιμότητα»;

Τι πάει να πει «κυβερνησιμότητα»; Είναι σαν τους «δέκα μικρούς νέγρους» της Άγκαθα Κρίστι. Κάποιοι είναι στους κυβερνητικούς θώκους, είναι στις ειδήσεις, είναι στα CNN και στα Συμβούλια, και μετά εξαφανίζονται ένας ένας αφήνοντας την Ελλάδα μέσα στη διάλυση. Άλλος για την αφάνεια, άλλος για την περιφρόνηση, άλλος για τη φυλακή. Άλλο πράγμα χρειάζεται ο τόπος. Να πιστέψει με την ψυχή του ο λαός στις δυνάμεις του, να πιστέψει ότι θα τα καταφέρει μια χαρά χωρίς Ευρωζώνες, χωρίς ιδιωτικές τράπεζες, χωρίς δάνεια, ότι μπορεί να στήσει μια νέα Ελλάδα. Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για μια κυβέρνηση σήμερα: να συνεπάρει και να εμπνεύσει τον λαό σε ένα δρόμο βαθιών αλλαγών. 

Αλήθεια, το φλερτ ΣΥΡΙΖΑ - Ομπάμα πώς το βλέπετε;

Δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, μόνο κάτι πιο γενικό. Ο ξένος παράγοντας, μέσα στον πανικό του από το ενδεχόμενο κατάρρευσης της Ευρωζώνης, δεν δίστασε να θυσιάσει τον δικομματισμό, όταν αξίωσε τη συμμετοχή της ΝΔ στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα παρακολουθούμε σε αργή αλλά σταθερή κίνηση την προσπάθεια ανασύστασης του δικομματισμού με διαφορετικούς όμως παίκτες. Εδώ εντάσσονται και ο έρωτας για τον Ομπάμα και οι καταγγελίες για συμμορία της δραχμής και οι νοικοκυραίοι και οι συνεργασίες με τη λαϊκή δεξιά και τόσα άλλα.

Από το Συνέδριο του ΚΚΕ τι περιμένετε κ. Πρόεδρε;
Θα ήταν καλή μια μεγάλη θετική έκπληξη. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος όμως.

Για εσάς ποια είναι η πολιτική και εκλογική νίκη; Τι πρέπει να γίνει;

Παρά το ότι ένα κόμμα αριστερής καταγωγής είναι στην κυβέρνηση, παρότι άλλο κόμμα αριστερής καταγωγής είναι αξιωματική αντιπολίτευση, ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική απουσία της αριστεράς. Αυτό είναι το μεγάλο παράδοξο. Κι ελπίζω ότι θα αντιμετωπισθεί. Μια ενωτική πρωτοβουλία κινήσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς για το Σχέδιο Β΄ απέναντι στο Σχέδιο Α’ θα μπορέσει να δώσει ουσία πάλι στην πολιτική ζωή. 

Να αναδείξει τα πραγματικά ερωτήματα: Πώς θα αντιμετωπίσουμε την ανεργία, πώς θα κινηθεί η βιομηχανία, πώς θα ανοίξουν τα μαγαζιά; Με τις ντιρεκτίβες της Ευρωζώνης, με τα τοκοχρεολύσια, χωρίς ρευστότητα, με ιδιωτικές τράπεζες; Ή με τον δικό μας σχεδιασμό, με δημόσιες τράπεζες, με τη ρευστότητα που μπορεί να μας δώσει ένα εθνικό νόμισμα; Αυτή η συσπείρωση θα είναι σύντομα παρούσα και στις πολιτικές και στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Papaioannou

Η χρυσή «παραίσθηση» της Γερμανίας

 Ο χρυσός της Γερμανίας μετακινείται. Για πρώτη φορά από τότε που οι επίσημες συναλλαγές χρυσού έγιναν πιο διαφανείς, η Bundesbank έχει ειδοποιήσει ότι ένα σημαντικό μέρος των συμμετοχών της θα μεταφερθεί πάλι πίσω στην πατρίδα από τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Φαινομενικά, αυτό είναι μόνο ένα θέμα νομισματικής νοικοκυροσύνης. Αλλά γιατί τώρα;

Μια πιθανότητα είναι ότι οι Γερμανοί πολιτικοί πιστεύουν ότι πλησιάζουμε ένα σενάριο του τύπου κάθε-χώρα-για-τον-εαυτό-της – και μόνο το γεγονός να φυλάσσεται ο χρυσός από την ίδια την αστυνομία κάποιου αξίζει τα πάντα.  

Αλλά αυτό είναι κάτι περισσότερο από εξεζητημένο. Ο κόσμος στον οποίο η οικονομική εμπιστοσύνη καταρρέει εντελώς ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία ή τη Γερμανία και τις ΗΠΑ είναι αυτός στον οποίο έχουμε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από το πού βρίσκεται ο χρυσός της χώρας. Το διεθνές εμπόριο θα καταρρεύσει, και οι μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες θα προσπαθούν να πωλήσουν τα προϊόντα τους. Έχοντας περισσότερο χρυσό στην πατρίδα, και όχι στα θησαυροφυλάκια της New York Fed, δεν θα αποτελούσε ούτε εδώ ούτε εκεί μια τέτοια κατάσταση.
Μήπως η Γερμανία πιστεύει ότι ο χρυσός της θα υπόκειται σε κυρώσεις ή κάποια μορφή δήμευσης - όπως συμβαίνει μερικές φορές στους παρίες; Και πάλι, αυτό δεν είναι καθόλου εύλογο. Χώρες όπως το Ιράν και η Βενεζουέλα δουλεύουν πολύ και σκληρά για να γίνουν διεθνείς παρίες. Η Γερμανία, αντίθετα, είναι ένας στυλοβάτης του δημοκρατικού κόσμου. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.  

Ίσως οι γερμανοί κεντρικοί τραπεζίτες αισθάνονται μια μακροπρόθεσμη μετατόπιση στις διεθνείς προτιμήσεις μακριά από το δολάριο και θέλουν να είναι έτοιμοι με κάποιο τρόπο. Αυτό είναι πιθανό από την άποψη της μελλοντικής μείωσης της σημασίας του δολαρίου ως αποθεματικό περιουσιακό στοιχείο και ασφαλές καταφύγιο. Το αποθεματικό συμμετοχών του ενεργητικού σε δολάρια (κατά κύριο λόγο από τις κεντρικές τράπεζες) ήταν αξίας περίπου 2% του ΑΕΠ των ΗΠΑ το 1948 και περίπου το ίδιο το 1968. Σήμερα, τέτοιες εκμεταλλεύσεις είναι τουλάχιστον το 15% του ΑΕΠ των ΗΠΑ - με ορισμένες εκτιμήσεις τόσο υψηλά όσο το 30%.  

Μεγάλο μέρος της αύξησης αυτής προέρχεται από την αύξηση της ευημερίας και των πλεονασμάτων των τρεχουσών συναλλαγών σε χώρες μεσαίου εισοδήματος. Όταν πουλάτε περισσότερο στον κόσμο από ό,τι αγοράζετε, θα συσσωρεύονται αξιώσεις για το υπόλοιπο του κόσμου – και θα πρέπει να αποφασίσετε τη μορφή με την οποία θέλετε να κρατήσετε τις αξιώσεις αυτές.
 
Προς το παρόν, ο κόσμος έχει πολλά περιουσιακά στοιχεία σε δολάρια ΗΠΑ, οπότε μια μεγαλύτερη διαφοροποίηση των χαρτοφυλακίων στα επόμενα χρόνια δεν θα είναι σοκαριστική. Είναι βέβαιο ότι υπάρχει πολλή συζήτηση για την αύξηση του διεθνούς ρόλου του γιουάν – ένα θέμα για το οποίο ο Arvind Subramanian, ο συνάδελφός μου στο Peterson Institute for International Economics, συνεχίζει να κάνει την πιο ενδιαφέρουσα εργασία.  

Αλλά η μετακίνηση του χρυσού της Γερμανίας είναι ελάχιστα χρήσιμη από αυτή την άποψη. Αυτό που θα βοηθούσε θα ήταν να μετακινηθεί το ευρώ– με την έννοια του να πείσει το επενδυτικό κοινό ότι το κοινό νόμισμα έχει ένα λαμπρό μέλλον, επειδή στηρίζεται σε μια ισχυρή νομισματική, δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ένωση. Όταν θεωρηθεί υπό αυτό το πρίσμα, η φυσική τοποθεσία του χρυσού είναι καθαρά μια απόσπαση της προσοχής.
 
Είναι σαν η γερμανική πολιτική ελίτ να νομίζει ότι βρίσκεται πίσω στην εποχή του κανόνα του χρυσού. Αλλά, ακόμη και τότε, αυτό που είχε σημασία ήταν η ποσότητα του χρυσού που κατείχες - όχι το πού πραγματικά αποθηκευόταν.
Η ευρύτερη και πιο ανησυχητική τάση είναι η πολιτικοποίηση των κεντρικών τραπεζών. Οι κορυφαίες γερμανικές πολιτικές προσωπικότητες γίνονται όλο και πιο καχύποπτες προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ επίσης ανησυχούν μεγαλοφώνως για τη νομισματική πολιτική της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Το κίνητρο του φόβου τους είναι η προοπτική του πληθωρισμού. Αλλά ο πραγματικός φόβος δεν είναι ο ίδιος ο πληθωρισμός - δηλαδή, ότι οι τιμές μπορεί να αυξηθούν εκπληκτικά γρήγορα φέτος ή τον επόμενο χρόνο. Αντίθετα, ο φόβος είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες δεν θα δουν τον πληθωρισμό να έρχεται μέχρι να είναι πολύ αργά, και ότι αυτό θα προκαλέσει μια σημαντική ανοδική μετατόπιση των πληθωριστικών προσδοκιών.
Και πάλι, η μετακίνηση χρυσού δεν κάνει τίποτα για να κρατήσει τον πληθωρισμό υπό έλεγχο ή να αλλάξει τη συμπεριφορά των κεντρικών τραπεζών. Η σχέση μεταξύ των νομισμάτων και του χρυσού διαλύθηκε αμετάκλητα το 1971, όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον αποφάσισε να αναστείλει τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό για τις κεντρικές τράπεζες. Έχουμε ζήσει σε ένα σύστημα καθαρά οριζόμενο από τα χρήματα από τότε – πράγμα που σημαίνει ότι η αξία των χρημάτων μας δεν υποστηρίζεται από το χρυσό ή οποιοδήποτε άλλο φυσικό στοιχείο. 

Τέτοια νομισματικά συστήματα μπορεί να ευδοκιμήσουν μόνο εφ 'όσον η κεντρική τράπεζα μπορεί αξιόπιστα να δεσμευτεί για τη διατήρηση του πληθωρισμού υπό έλεγχο.Οι Γερμανοί πολιτικοί, φαίνεται ότι υποφέρουν από ορισμένες σοβαρές αυταπάτες σχετικά με τη σημασία του χρυσού και τις επιπτώσεις της αλλαγής της τοποθεσίας του. Αλλά έχουν δίκιο να ανησυχούν σχετικά με τις πολιτικές της ΕΚΤ: η παροχή άνευ όρων πίστωσης για τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης είναι απίθανο να κάνει αυτές τις κυβερνήσεις να είναι πιο προσεκτικές. 

Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος η λεγόμενη «δημοσιονομική κυριαρχία» να υπονομεύσει τη νομισματική πολιτική και να είναι πολύ πιο δύσκολο να τεθεί υπό έλεγχο ο πληθωρισμός. Ο γερμανικός ενθουσιασμός με το χρυσό είναι ένας αντιπερισπασμός. Ο φόβος της για την ακυβέρνητη νομισματική πολιτική δεν είναι.

Πηγή : Sofokleous10

το ειδαμε εδω

To "Πωλείται Ζωή" απόψε στην Παλλήνη

 Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ του Εξάντα "Πωλείται Ζωή" προβαλλεται σήμερα στις 18:30 στο Πολιτιστικό Κέντρο Παλλήνης στο πλαίσιο της εκδήλωσης "Το νερό ως κοινωνικό αγαθό" που διοργανώνει ο Αναπτυξιακός Περιβαλλοντικός Καταναλωτικός κι Επιστημονικός Σύνδεσμος Πολιτών Ανατολικής Αττικής.
 Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ και στην Ελλάδα, καθώς στο πλαίσιο των επερχόμενων αποκρατικοποιήσεων, σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίηση και των δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης.
 Γυρισμένο στη Χιλή, το "Πωλείται Ζωή" εξετάζει την μεγαλύτερη αγορά νερού του κόσμου που έχει στηθεί στην Χιλή. Εκεί όπου οι υδάτινοι πόροι της χώρας δεν ανήκουν στο κράτος αλλά σε ιδιώτες και μία εταιρεία μπορεί να είναι ιδιοκτήτης ενός ολόκληρου ποταμού και να κατέχει ποσότητα νερού ίση με το Βέλγιο. Εκεί, όπου το νερό έχει μετατραπεί από δημόσιο αγαθό ζωής σε ιδιοκτησία, και ένα «δικαίωμα νερού» μπορεί να κοστίζει όσο ένα σπίτι.

Πληροφορίες: Πολιτιστικό Κέντρο Οινοποιείου Πέτρου, Λεωφ. Μαραθώνος 117

πηγη: exandasdocumentaries

Καστελόριζο ,γολγοθάς για 250 κατοίκους..

Της Ανθής Παζιάνου

SOS εκπέμπουν οι 250 μόνιμοι κάτοικοι του Καστελόριζου, που εδώ και χρόνια δηλώνουν «ξεχασμένοι από Θεό και ανθρώπους». Η υποστελέχωση των υπηρεσιών του δήμου είναι το μικρότερο πρόβλημα για την ακριτική περιοχή, που αντιμετωπίζει καθημερινά την έλλειψη γιατρών, την αδυναμία μεταφοράς καυσίμων, την έλλειψη πόσιμου νερού. 

Για την κάλυψη των αναγκών του Καστελόριζου σε νερό χρησιμοποιείται εδώ και δύο χρόνια μία μονάδα αφαλάτωσης του θαλασσινού νερού, η οποία όμως είναι δαπανηρή, αφού για τα ανταλλακτικά της δόθηκαν σε αυτό το διάστημα πάνω από 60.000 ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται το ρεύμα που καταναλώνεται για τη λειτουργία της, οι ειδικές μεμβράνες και η πληρωμή ειδικού για τη συντήρησή της. Παράλληλα, «έρχονται κατά περιόδους, και φυσικά καιρού επιτρέποντος και αναλόγως της κατάστασης των πλοίων, υδροφόρες, κάτι που κοστίζει υπερβολικά στο κράτος και δεν μας καλύπτει πάντα, αφού έχουμε μείνει πολλές φορές και για τρεις μέρες τουλάχιστον χωρίς νερό», λέει στην «Εφ.Συν.» ο δήμαρχος Μεγίστης, Γιώργος Αχλαδιώτης.
 Μόνη λύση που προκρίνει τόσο ο δήμαρχος όσο και η γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου, Χριστιάνα Καλογήρου, είναι η επισκευή της λιμνοδεξαμενής. Πρόκειται για ένα έργο που ολοκληρώθηκε το 1991, προϋπολογισμού 700 εκατ. δραχμών, το οποίο… δεν λειτούργησε ποτέ!
 
Η παροχή υγειονομικής περίθαλψης είναι ένα ακόμα χρόνιο πρόβλημα. «Πριν από 2,5 χρόνια ο διευθυντής γενικής ιατρικής αρρώστησε και στη συνέχεια πήρε απόσπαση για το Κέντρο Υγείας Βύρωνα. Επί δύο χρόνια, κάθε 15 μέρες ερχόταν από το Νοσοκομείο της Ρόδου ένας γιατρός, αλλά οι επισκέψεις έχουν σταματήσει εδώ και 5 μήνες. 
Εμείς ζητάμε από την πολιτεία να αποδεσμευτεί η θέση, να εκκενωθεί, ώστε να καλυφθεί το κενό», τονίζει ο κ. Αχλαδιώτης. Ας σημειωθεί ότι οι γυναίκες του νησιού πρέπει να μεταβούν στη Ρόδο όχι μόνο για εξετάσεις, αλλά και για τον τοκετό, καθώς, ενώ διορίστηκε πριν από 4 χρόνια μία μαία, «δεν εμφανίστηκε ποτέ στο Καστελόριζο!». 
Το μόνο ζήτημα που μπορεί να καλυφθεί άμεσα είναι η έλλειψη καυσίμων. 

Στην περιοχή λειτουργεί μόνο δημοτικό βενζινάδικο. Κατά τη διαδικασία του διαγωνισμού αναδόχου εκδήλωσε ενδιαφέρον μόνον ένας κάτοικος, ο οποίος λόγω της αλβανικής του υπηκοότητας αποκλείστηκε από αυτήν, αφού ο νόμος επιτρέπει μόνο σε Ελληνες υπηκόους ή Ευρωπαίους τη συμμετοχή στον διαγωνισμό. 
Η έλλειψη καυσίμων έχει αποτέλεσμα την αδυναμία μεταφοράς προϊόντων και μετακίνησης των οχημάτων, ενώ «φρενάρει» τα καΐκια των ψαράδων. Επιπρόσθετα «οι νοικοκυρές μένουν χωρίς φιάλες για μαγειρική και χωρίς θέρμανση». «Σε συνεννόηση με τον γενικό γραμματέα Αιγαίου θα επιδοτηθεί ένα δρομολόγιο πλοίου, ώστε να μεταφερθούν καύσιμα μέσα σε 3 μέρες», μας είπε η κ. Καλογήρου.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Οι τραπεζίτες παχαίνουν όταν... πεινούν οι άλλοι!

  Εξω φρενών με τους τραπεζίτες ήταν η μετριοπαθέστατη κεντροαριστερή εφημερίδα του Λονδίνου «Ιντιπέντεντ» και το έδειχνε από την πρώτη της κιόλας σελίδα. Στο στόχαστρο της εφημερίδας βρέθηκε η αμερικανική επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs.

«Η Goldman παχαίνει με την παγκόσμια πείνα» ήταν ο ευρηματικός τίτλος. «Οι τραπεζίτες της Goldman πλουτίζουν στοιχηματίζοντας στις τιμές των τροφίμων καθώς εκατομμύρια λιμοκτονούν», ήταν ο πιο επεξηγηματικός τίτλος της στη δεύτερη σελίδα. Σε διάστημα ελάχιστων ημερών υπήρξαν τρεις ειδήσεις γύρω από την Goldman Sachs με ιδιαίτερη σημασία, τόσο ουσιαστική όσο και συμβολική, οι οποίες συμπύκνωναν τους δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους στους οποίους ζει αφενός η ανθρωπότητα και αφετέρου το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η πρώτη είδηση ήταν ότι η Goldman Sachs κέρδισε στη διάρκεια του 2012 περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια παίζοντας ανενδοίαστα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τις τιμές θεμελιωδών για τη διατροφή των ανθρώπων τροφίμων όπως το σιτάρι, αλλά και το ρύζι και το καλαμπόκι που καταναλώνονται κυρίως από δισεκατομμύρια κατοίκους των φτωχότερων χωρών του πλανήτη. Δεν είναι βέβαια μόνο η τραπεζική κερδοσκοπία υπεύθυνη για την παρατηρούμενη διαρκή αύξηση της τιμής των τροφίμων.

Σίγουρα όμως επιδεινώνει την κατάσταση και μάλιστα δραματικά σε ορισμένα προϊόντα, αν φυσικές αιτίες (ξηρασίες, πλημμύρες, παγετός κ.λπ.) έχουν πλήξει σοβαρά την παραγωγή τους. Στην κορυφή π.χ. των τροφίμων επί των οποίων θα κερδοσκοπεί το 2013 η Goldman Sachs βρίσκεται το καλαμπόκι, καθώς η χειρότερη ξηρασία στην ιστορία των ΗΠΑ καταβαράθρωσε τα αποθέματα καλαμποκιού στο χαμηλότερο επίπεδο από το... 1974, στο χαμηλότερο σημείο μιας τεσσαρακονταετίας!

Η ουσία είναι ότι ο συνδυασμός αυξημένης ζήτησης, τραπεζικής κερδοσκοπίας και παραγόμενων ποσοτήτων έχει οδηγήσει από το 2005 μέχρι σήμερα στο να έχει αυξηθεί σε αποπληθωρισμένες τιμές η τιμή του ρυζιού κατά 102%, η τιμή του σιταριού κατά 115% και η τιμή του καλαμποκιού κατά 204%. Αυτές οι αυξήσεις οδηγούν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στην πείνα, σε πραγματικό λιμό και πολλούς από αυτούς σε λιμοκτονία. Τα κολοσσιαία ποσά που διακινούν οι επενδυτικές τράπεζες μπορούν να προκαλέσουν πολύ ισχυρές διακυμάνσεις στις τιμές των τροφίμων. Υπολογίζεται, όπως γράφει ο «Ιντιπέντεντ», ότι μόνο π.χ. η Goldman Sachs έχει συνολικά παίξει όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείται με την κερδοσκοπία τροφίμων το ασύλληπτο ποσό των... 200 δισεκατομμυρίων (!) δολαρίων.

Η δεύτερη είδηση που αφορούσε την Goldman Sachs ήταν η ανακοίνωση των αποδοχών (μισθοί συν διάφορα μπόνους) των υπαλλήλων της. Η τράπεζα έχει 32.400 υπαλλήλους σε όλο τον κόσμο. Αποφάσισε να δώσει για μισθούς και έκτακτες αμοιβές τους το ποσό των 13 δισεκατομμυρίων δολαρίων. 
Μια απλή διαίρεση βγάζει ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα: Κατά μέσο όρο -υπογραμμίζουμε, κατά μέσο όρο- ο κάθε υπάλληλος της Goldman Sachs θα πάρει ως αμοιβή για ολόκληρο το 2012 το ποσό των... 400.000 δολαρίων! Εννοείται φυσικά ότι δεν παίρνουν όλοι ούτε τον ίδιο μισθό ούτε τα ίδια μπόνους. 
Ο επικεφαλής των υποκαταστημάτων της Goldman Sachs στο Λονδίνο, για παράδειγμα, ονόματι Μάικλ Σέργουντ τα πήγε πολύ καλά και έτσι θα πάρει μπόνους αξίας... 16 εκατομμυρίων δολαρίων! Αναδείχθηκε έτσι στον καλύτερα αμειφθέντα τραπεζίτη της Βρετανίας για τη χρονιά που πέρασε. Μπροστά του δηλαδή είναι... «μπατίρης» ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, ο μέχρι τώρα διοικητής της κεντρικής τράπεζας του Καναδά, τον οποίο οι Βρετανοί πήραν με μεταγραφή και θα αναλάβει τα καθήκοντά του το καλοκαίρι.

Αυτός θα πρέπει να τα βολέψει με ένα... μισθουλάκι μόλις 765.000 δολαρίων τον χρόνο συν... 400.000 δολάρια για να νοικιάσει ένα σπιτάκι της προκοπής! Ευτυχώς δηλαδή που είναι προνοητικός και σκέπτεται και τα γεράματά του κι έτσι ζήτησε από την Τράπεζα της Αγγλίας, η οποία φυσικά αποδέχτηκε το αίτημά του να του πληρώνει και 230.000 δολάρια τον χρόνο για τη σύνταξή του - προφανώς φοβούμενος μη βρεθεί κανένας Σαμαράς ή Βενιζέλος και του φάει τη σύνταξή του! 

Η τρίτη είδηση σχετικά με την Goldman Sachs, η οποία έχει περίπου 6.000 υπαλλήλους της στη Βρετανία, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Η διοίκηση της τράπεζας αποφάσισε αρχικά να δώσει τα μπόνους στους υπαλλήλους της στη Βρετανία μετά τις 6 Απριλίου 2013. Γιατί; Γιατί στις 6 Απρίλιου ο ανώτατος συντελεστής φορολόγησης θα πέσει στο 45% από το 50%. Χρειάστηκε η παρέμβαση στη Βουλή του νυν διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας για να δεχτούν τελικά οι της Goldman Sachs να πληρώσουν για τελευταία φορά 5% φόρο παραπάνω

Εθνος 29-1-2013