Ο «θεός» μας άφησε χρόνους.

 

 

 Όχι φίλες και φίλοι. Δεν θα μιλήσω καθόλου για θρησκεία σήμερα. Δεν μου έδωσαν αφορμή οι «θεούσες». Θα μιλήσω προσπαθώντας πάντα να μην προσβάλω νεκρούς, για ένα άλλο «θεούλη». Το θείο. Τον Κότσο... τον «Εθνάρχη» τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Α’.

 

Επειδή δεν θέλω να πω πολλά άσχημα, δεν θα πω όλη του την πορεία. Ότι επί εποχής του πχ έδρασε το πιο σκοτεινό παρακράτος, που δολοφόνησε αγωνιστές, όπως ο Λαμπράκης και άλλους. Άλλωστε δεν ήξερε, ήξερε; Μόνο οκτώ χρόνια ήταν πρωθυπουργός για αυτό και ρώταγε ποιος κυβερνούσε... Ή για τις εκλογές  της βίας και της νοθείας. Αλλά δεν έφταιγε αυτός. Εκείνος ο κακός που κυβερνούσε το έκανε...

 

Κάθε φορά δε, που έβλεπε τα σκούρα, δηλαδή ότι τον περίμενε η νίλα του Δράμαλη στις εκλογές, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια για έξω. Την τελευταία φορά την πλήρωσε ο Ράλλης. Το 1981... μετά φυσικά γυρνούσε από την ξενιτειά ο «θεός» κι έπαιρνε τη χώρα ο διάολος.

 

Εντάξει, εντάξει, γίδια της δεξιάς, μη βελάζετε. Από το σαμαρά καλύτερος ήταν. Ευχαριστηθήκατε τώρα; Αλλά α! όλα κι όλα. Άλλαξε μετά το 1974. Πολύ! Αγνώριστος έγινε. Η Κύπρος είναι μακριά... λες και θα πήγαινε κολυμπώντας. Αλλά μακριά του είπαν οι Αμερικάνοι ότι ήταν, μακριά είπε κι αυτός...

 

Μας λένε νομιμοποίησε το ΚΚΕ! Άντε! Πως δεν τον είχαμε γράψει στο κόμμα, ακόμα απορώ... Λοιπόν, το ΚΚΕ δεν το νομιμοποίησε κανείς δεξιός. Ήταν πάντα νόμιμο στην καρδιά του εργαζόμενου φτωχού. Φυσικά, όταν ο κόσμος είδε τους προγόνους των χρυσών αυγών και το τι  έκαναν στη χώρα και την Κύπρο, η επιστροφή των εξόριστων και των βασανισμένων ήταν μονόδρομος. Ήταν λοιπόν λαϊκή απαίτηση, όπως και η τιμωρία των δικτατόρων ή το δημοψήφισμα για το πολιτειακό και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς...

 

 Για το πόσους σκότωσε η ασφάλεια κι οι παρακρατικοί  κατά τη Μεταπολίτευση θα τα πούμε σε άλλο άρθρο, για να μη βαρύνω το κλίμα. Το άρθρο είναι απλά σατυρικό, όχι προς τον εκλιπόντα βέβαια, αλλά προς τη ΣΙΑ. Όχι την μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ, αλλά τη Σία από το Αμνησία που δέρνει μερικούς, όπως λέει κι η διαφήμιση...

 

Είπε, μας λένε, σοφές ατάκες. Μερικές ήταν όντως καλές. «Η χώρα κατάντησε ένα απέραντο φρενοκομείο». Αφού κυβέρνησε ο ΓΑΠ κι ο Σαμαράς, για ομαδική ψυχοθεραπεία είμαστε. Ναι κι ο ανεψιός, μην ξεχνάμε το mini me... Αλλά αυτός, ο Κωστάκης, πολύ "μαϊμού" βγήκε. Χάλασε το φωτοτυπικό. Καμιά σχέση με το πρωτότυπο. Εκεί που τον μιμήθηκε ήταν που έφυγε μπρος στα δύσκολα. Κατά τα άλλα... τρις χειρότερος.

 

Τώρα που είπα ατάκες. Εμ... έλεγε και κάποια "κρύα" ανέκδοτα. Κάποιες κουταμάρες που άφησαν εποχή: Ο πρωθυπουργός πάει σπίτι του δεν πάει φυλακή. Σύμφωνοι, αν ζούσε ως τώρα, θα ανακαλούσε, αλλά αυτό ακριβώς που είπε εφάρμοσαν... και καήκαμε. Ο κόσμος πάλι δεν θέλει ούτε στο σπίτι τους πρωθυπουργούς, ούτε φυλακή. Στην κρεμάλα τους θέλει...

 

Κι αφήνω το τελευταίο αλλά μοιραίο λάθος. Την ΕΟΚ. Το διαφημίζουν κιόλας!!! Μας έβαλε μέσα. Και μπήκαμε παραμέσα κι είμαστε με τα κεφάλια μέσα... στις τάρτες από το ΙΚΕΑ. Αυτή η ΕΕ, σαν την κινέζικη τάρτα είναι. Πρώτα την έφαγαν και μετά μας είπαν τι περιείχε. Και τώρα αφαίρεσαν τα πολλά υλικά. Περικοπές: Πάνε οι φράουλες, πάει η κρέμα έμμεινε αυτό το καφέ με την άσχημη μυρωδιά, που δεν είναι σοκολάτα. Καλή σας όρεξη φιλοευρωπαϊστές...

 

Αναρωτιέμαι, αν τα έλεγε κάποιος έτσι στην εκδήλωση, αν θα παρεξηγιόνταν. Όχι μωρέ, δεν έκανε. Θα στενοχωριόταν οι παρευρισκόμενοι... Αλλά τι να κάνουμε; Έχει η ζωή και λύπες και χαρές. Ξέρετε πόση στενοχώρια πήρα όταν είδα το λογαριασμό; Γι αυτό είπα να τα πω λιγάκι στο «θεούλη» που τον έκρινε κατά πως λεν οι παπάδες... ο Θεός. Και μάλλον τον έστειλε σ’ ένα ζεστό, μα πάρα πολύ ζεστό μέρος για διακοπές...

 

Bαθύ κόκκινο