Η απούσα Αριστερά

 Ένα από τα βασικά ζητήματα που αντιλαμβάνεται κανείς μετά από μερικά χρόνια ενασχόλησης με το κίνημα, είναι η συχνή αναντιστοιχία λόγων και πράξεων. Το αριστερό και άκρο-αριστερό κίνημα θέλει να αλλάξει το κόσμο αλλά δεν σκοπεύει να βάλει και το κεφάλι του στο ντορβά για να γίνει αυτό. 

Πρόκειται για μια συνειδητοποίηση που αργά η γρήγορα σε οδηγεί σε απόλυτη πολιτική μοναξιά. Αυτή η μοναξιά χθες στην αίθουσα αναμονής του εφετείου για την δίκη του Κασιδιάρη ήταν αβάσταχτη. Και η ντροπή για την εγκατάλειψη των δυο νεαρών δικηγορίνων κατηγόρων, που έχουν πολλά να χάσουν και στην ουσία τίποτα να κερδίσουν, μέσα σε ένα κλοιό από μέλη της Χρυσής Αυγής, μεγάλη.

Βέβαια όταν το πρώτο μέλημα ακόμα  και της έδρας γίνεται το πώς  να φύγει από εκεί μέσα φτάνοντας  να πει στον βουλευτή της Χρυσής Αυγής ότι «δεν είναι ανάγκη να παρίσταται στο δικαστήριο αφού μπορεί και να εκπροσωπηθεί εάν  επιθυμει», αυτά είναι ψιλά γράμματα. Κύριο μέλημα σου είναι να μην ποδοπατήσει ο φόβος σου την αξιοπρέπεια σου και να σιγουρευτείς ότι εάν γίνει καμιά στραβή θα φύγεις ζωντανός.

Δυο-τρεις από την ΚΕΕΡΦΑ και μια παρέα παιδιών που είχαν έρθει να υποστηρίξουν μια φίλη μάρτυρα στη δίκη περισσότερο ήταν η λεπτομέρεια που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Μετά από τόσες πορείες, τόσες συγκεντρώσεις και τόση συγκρουσιακή ρητορική, σε μια μάχη που έχει πραγματικό νόημα ακόμα και στο πως θα χαθεί αφού μάλλον για εκεί πάει, δεν ήμασταν παρόντες.

Ένας δυο φίλοι που λόγο νομικής  ιδιότητας έχουν κάνει αμέτρητα δικαστήρια, με μετανάστες και θύματα τραφικινγκ, στην περιφέρεια και στην Αθήνα απάντησαν με δυο λόγια όταν τους ανέφερα τα παραπάνω ότι, “έτσι πάντα ήταν, ακόμη και στα πιο απλά”.

Ακόμη και στα πιο απλά.

Πριν μερικά χρόνια λίγο πριν ο  «Δεκέμβρης» ξεθυμάνει ορισμένοι  νέοι δημοσιογράφοι εντελώς αυθόρμητα  έκαναν την γνωστή πια και ως «κατάληψη  της ΕΣΗΕΑ». Τα τέσσερα βράδια, που αντι για κατάληψη σκληροπυρηνικών αριστερών, έμοιαζαν περισσότερο με μια σοβαρή εκδήλωση για το μέλλον της δημοσιογραφίας που η ΕΣΗΕΑ ποτέ τελικά δεν διοργάνωσε ως όφειλε,  πολλοί “μαχημοι” στο συνδικαλισμό και με γερό πάτημα στα βασικά μαγαζιά πέρασαν για να πιουν ένα καφέ.

Οι πιο ευγενικοί είπαν και δυο κουβέντες, ενώ άλλοι φεύγοντας στα σκαλάκια ειρωνευόντουσαν και λίγο την φάση. Για τους λίγους που είχαν εμπλακεί ήταν αλλιώς, αφού όσοι δούλευαν σε μεγάλα μαγαζιά έφτασαν να τους ρουφιανεύει μέλος του τότε  διοικητικού της ΕΣΗΕΑ στους εργοδότες επειδή αποκαλούσαν λέει τα μαγαζιά τους “κάτεργα”. Έτσι λοιπον πάντα ήταν.

Τώρα πια που δεν υπάρχει  νομικός πολιτισμός για να ξεβράσει τη χθεσινή φάση στα δικαστήρια και  δεν υπάρχει και ελευθερία  του τύπου ώστε το θέμα να μην  περάσει στα ψηλά, η ελληνική δικαιοσύνη τρέμει τι μπορεί να της συμβεί μέσα στα δικαστήρια, έτσι απλά.

Η δίκη αναβλήθηκε για την Πέμπτη 9πμ στο Εφετείο, στον 4ο όροφο, στην αίθουσα του Γ’ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων και απ’ οτι φαίνεται θα ολοκληρωθεί αυθημερόν. Εχει μεγαλη πολιτική σημασία γι’ αυτο ας κάνει ο καθένας από εμάς ότι μπορεί.

παραλληλοΓράφος