"Μην προσπαθείς"

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, πέθανε στις 9 Μαρτίου του 1994 από Λευχαιμία στην Αμερική, μια χώρα που ποτέ δεν αγάπησε, γιατί και αυτή ποτέ δεν τον αγάπησε. Έγινε διάσημος στην Ευρώπη, ειδικά στην Γερμανία από όπου καταγόταν, για την τρυφερή αλήτικη γραφή του και την συμπόνια του για όλους τους απόκληρους της γης,

Eπνιξε πολλές φορές τα φαντάσματά του σε λίμνες από αλκοόλ, θύμωσε και έγινε βίαιος επειδή ο πατέρας του δεν τον απόδεχθηκε ποτέ και πέρασε στην ιστορία της λογοτεχνίας ως ο βασικός της απόκληρος, ο παρίας, αυτός που πολλοί θαύμαζαν, μα κανένας δεν ήθελε για φίλο.

Σκληρός κριτικός του χιλιονεκραναστημένου "αμερικάνικου ονείρου", συμπαθής σε όλους τους περιθωριακούς, βαθιά πληγωμένος από την πατρική απόρριψη, τεχνήτης των ωμών λέξεων που συνθέτουν ποίηση, αρνήθηκε να πολεμήσει για την πατρίδα, όντας ο ίδιος χωρίς πατρίδα, γιατί αν δεν σε αγαπούν, δεν ανήκεις πουθενά, έζησε περιπλανώμενος και άστεγος για μεγάλα διαστήματα της περιπετειώδους ζωής του, δούλεψε στο δημόσιο ταχυδρομείο της Αμερικής, παντεύτηκε δύο φορές και το 1969, ο Τζον Μάρτιν, του έδωσε τα απαραίτητα προς το ζειν, για να μην ξανάπει ποτέ στο ταχυδρομείο, απλά να γράφει, να μιλά με την γραφή του και έτσι παράτησε την βαρετή καρέκλα και από τότε έγραψε άλλα  61 έργα.

Ο Ζαν Ζενέ και ο Σαρτρ, τον χαρακτήριζαν ως τον σημαντικότερο αμερικανό ποιητή, πατέρα του βρώμικου ρεαλισμού στην ποίηση, αλλά οι ακαδημαϊκοί κύκλοι ποτέ δεν τόλμησαν να παραδεχτούν την δυναμική του έργου του. Γιαυτούς, ο Μπουκόφσκι θα είναι πάντα ένα ενοχλητικό περιθώριο, ένας παραληματικός μέθυσος.

Στον τάφο του υπάρχει η ρήση "Μην προσπαθείς". Πολλοί θα το δουν σαν παραίτηση. Πίσω από τα λόγια του υπάρχει όμως η προτροπή της ενέργειας, της πράξης. Δεν ήταν ο κλασικός νωθρός διανοούμενος.

 Ο Μπουκόφσκι γράφει ρεαλιστική ποίηση, έξω από τις νόρμες του ακαδημαϊκού ρεαλισμού, δίνει σάρκα και οστά στα παραμύθια του γιατί μιλάει για αληθινούς περιθωριακούς, που υπάρχουν όσο και αν ο συντηριτισμός προσπαθεί πάντα να απωθεί. "Πράξε", είναι αυτό που θέλει να μας πει ο ποιητής.

Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 92 χρονών

Οι δεινόσαυροι, εμείς

Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ. Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται

είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα

γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες

γεννημένοι μέσα σʼ αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σʼ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδισμένοι από αυτό
βίαιοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού

η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό

τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη

γεννημένοι σʼ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη

ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός

σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο

οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς

και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ

γεννημένη από αυτό

ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος

να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

.Πηγη eyewtness
tvxs