Ξενύχτησα στα τμήματα γιατί έβαλα στα ρήματα βαριά περισπωμένη….

Γράφει η Χριστιάνα.

Την Παρασκευή το μεσημέρι έτυχε να ακούσω στο ραδιόφωνο την εκμομπή της Λιάνας.
Οδηγούσα χαζεμένη, μηχανικά, σκεφτόμουν-σταθερά και ασταμάτητα- πού πρωτοχρωστάω, πώς θα ελιχθώ, τι προσφορά θα κάνω στον τάδε πελάτη, πώς ΔΕΝ θα μου κόψουν το ρεύμα, ΠΟΙΑ δικαιολογία θα βρω αυτήν την φορά να πω στον προμηθευτή, ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ θα σκαρφιστώ να πω στον πετρελαιά για να μου ΞΑΝΑβάλει πετρέλαιο αν και του χρωστάω τα μαλλιά της κεφαλής μου και όλες αυτές τις καθημερινές, απείρου κάλλους ομορφιές, που με έχουν μεταλλάξει από Άνθρωπο, σε απλώς ζώντα οργανισμό.

Ξαφνικά, βάζει η Λιάνα ένα τραγούδι. Δεν ξέρω αν ήταν η ώρα, αν ήταν τα αιχμηρά της σχόλια, αν ήταν η δωρική φωνή της συνονόματής μου Χριστιάνας, ή οι ανελέητοι στίχοι του Γιώργου Κρητικού….

Πάντως, έφαγα ξαφνικά δυο χαστούκια ξεγυρισμένα, από αυτά που είχα να φάω από πιτσιρίκα όταν έβγαλα γλώσσα στον Πατέρα μου. Το απόλυτο κλικ.
-Ξενύχτησα στα τμήματα γιατί έβαλα στα ρήματα βαριά περισπωμένη…-

Κόκκαλο η Χριστιάνα (εγώ, όχι η τραγουδίστρια). Δεν θέλω και πολύ. Άρχισα να παλεύω μέσα μου με τα συνηρημένα..

Πότε σταμάτησα να λέω -σ’ αγαπώ- και το αντικατέστησα με το σ’ αγαπάω;; Πότε σταμάτησα να πονώ και άρχισα να πονάω;; Πότε κουράστηκα να μιλώ και άρχισα να μιλάω;;;

Κάπου στο 2009. Δεν έχει σημασία. Όταν όλη αυτή η οικονομική τρέλλα, άρχισε να λυγίζει ψυχές και να κάνει ακόμα και την γλώσσα να προφέρει πιο κομψά τις λέξεις για να τις αντέξουμε…..
Από τότε πριτιμούσα να χρωστάω και όχι να χρωστώ….

Θέλει περηφάνεια το συνηρημένο.Μαγκιά. Σου γεμίζει το στόμα. Δείχνει βεβαιότητα, τσαμπουκά, δύναμη , αποφασιστικότητα….
Λεβεντιά…
Ό,τι μας έχουν κλέψει.
Μάλιστα.

-Λίγο λίγο, επιστρέφω στην ψυχή μου, κει που έβρισκε η ζωή την αντοχή μου….-
Γιατί φύγαμε μακριά της;; Από την Ψυχή μας;; Γιατί μας έπεισαν ότι κινδυνεύουμε…Γιατί μας έπεισαν ότι σιγά-σιγά, θα έρθει η απόλυτη εξαθλίωση, θα χάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, θα μείνουμε στον δρόμο, θα παρακαλάμε για ένα πιάτο φαί….Κι εμείς πανικόβλητοι, σχεδόν τρία χρόνια τώρα, ζούμε -επιβιώνουμε μάλλον-προσπαθώντας να σώσουμε…τι;;; Τι ρε παιδιά;;; Τα τούβλα;;; Την επιχείρηση;;; Την προσωπική ή επιχειρηματική μας πτώχευση;; Το αυτοκίνητο;;; Με τι κόστος;;;Με τι αντάλλαγμα;;; Με ΠΟΙΟ όφελος;;;;

Απαντάω για να μην σας κουράζω.
Όφελος, ΜΗΔΕΝ.
Κόστος και αντάλλαγμα ποικίλουν.

Στην καλύτερη, τα παιδιά σου έχουν μπει στην εφηβεία και εσύ νομίζεις ότι είναι ακόμα 8 χρονών, γιατί τρία χρόνια τώρα, προσπαθείς να τα ταίσεις και να τα ντύσεις (οριακά), μηχανικά, από κεκτημένη, γιατί είσαι ΤΟΣΟ πανικόβλητος, που θεωρείς την αγκαλιά, το χουζούρι και το άγγιγμα, πολυτέλειες.
Στην χειρότερη, ατενίζεις τα ραδίκια ανάποδα.

Το τραγούδι τελείωσε.

Κι εγώ έμεινα να οδηγώ ΘΥΜΩΜΕΝΗ. Πολύ θυμωμένη. Στο κρανίο τα είχα πάρει. Με την στραβωμάρα μου. Με την αδυναμία μου. Με τις λάθος ενοχές μου. Με την συμβατικότητά μου. Με την δειλία μου. Με την ανεπάρκειά μου.

Πώς τόλμησα να πιστέψω ότι ένα οίκημα ή ένα αυτοκίνητο ήταν σημαντικότερα από την Ψυχή μου;;; Πώς έκανα την χάρη σε αυτούς τους Επαγγελματίες Δολοφόνους Ανθρωπίνων Υποστάσεων και Συνειδήσεων να με πείσουν ότι χάνομαι και να ξεχάσω ότι είμαι Άνθρωπος;;;
Σαν ένας χείμαρρος ήρθαν στο μυαλό μου σκηνές από το 09 και μετά….

Τα παιδιά να ορμάνε σπίτι από το σχολείο, με απίστευτη όρεξη για κουβέντα κι εγώ να τους λέω να κάνουν λίγο ησυχία για να ακούσω τα σι ντι ες ( 2 η ώρα βλέπετε, ειδήσεις στο Μέγκα, άκουγα το ψάρι, ένοιωθα και περήφανη που καταλάβαινα, μιλάμε για ΤΕΤΟΙΑ μαλακία, για τόσο ζώον, μιλάμε για ΤΟΣΟ επιτυχημένη πλύση εγκεφάλου….τους πρώτους μήνες φυσικά, μετά ξύπνησα).

Να σιδερώνω παντελόνι παιδιού φθαρμένο στο γόνατο και να νιώθω απίστευτες τύψεις γιατί δεν μπορούσα να το αντικαταστήσω….και να μην θυμάμαι ότι 5 χρόνια πριν ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΝΑ ένα τζιν για να ΕΙΝΑΙ ξεσκισμένο. Τέτοια στραβωμάρα. Αντί να δώσω μια στο γ@μημένο παντελόνι και να το σκίσω περοσσότερο για να το κάνω πιο μοντέρνο, εγώ ένιωθα και τύψεις….
Να στέκομαι σαν τον Λαζόπουλο στην -άσκηση θάρρους-μπροστά σε τυχάρπαστους υπαλλήλους τραπεζών παρακαλώντας τους -στις αρχές- να μου μειώσουν την δόση του στεγαστικού, λες και είχα κάνει ΕΓΚΛΗΜΑ που δεν είχα λεφτά. ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝΑ ΠΟΡΝΗ.

Μετά κατάλαβα, πολύ μετά, ότι η μόνη πόρνη στην παρέα ήταν η ίδια η τράπεζα……..Και όταν άρχισα να της μιλάω όπως ΜΟΝΟ μια πόρνη καταλαβαίνει….συνεννοηθήκαμε….δεν λέω ότι θα σωθούν τα τούβλα μου…λέω ότι ΤΕΛΙΚΑ, δεν θα μου τα πάρει τόσο εύκολα όσο ήθελαν ΚΑΠΟΙΟΙ να πιστέψω… (τα σέβη μου σε όλες τις πόρνες του κόσμου. Είναι ΚΥΡΙΕΣ, και βάλε, μπροστά στις τράπεζες).

Να λέω ένα κάρο ενοχικές μαλακίες στα παιδιά-πάλι στις αρχές-αντί να έχω τα κότσια, να τους πω…παιδιά, η δουλειά της μαμάς βγάζει τα μισά από όσα έβγαζε!!!!!! Τόσο απλά….διαίρεση ήξεραν. Τα οικονομικά μας ΑΛΛΑΞΑΝ. Θα ζούμε με τα ΜΙΣΑ. Αγκαλιά όμως, και με το κεφάλι ψηλά. Όχι. ΠΟΣΟ πιο σωστό και ανακουφιστικό θα ήταν για αυτά, από την τραγική, καθημερινή τους αβεβαιότητα για το ΤΙ έχει η μάνα τους….Το παιδικό μυαλουδάκι πάει ΠΑΝΤΑ στο κακό. Στην απώλεια. Στην φυσική απώλεια εννοώ….Αργότερα, μου εκμυστηριεύθηκαν πως νόμιζαν ότι ήμουν πολύ άρρωστη και θα πέθαινα…Κι εγώ η βλάμμένη, η….μορφωμένη μάνα, προσπαθούσα να τους κρύψω την οικονομική αλήθεια, για να μην τα φορτώσω….Λάθη. Βλακείες. Ανεπίτρεπτα λάθη.

ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΛΑΘΗ. ΔΙΚΑ ΜΟΥ. Ούτε μου τα χάρισε κανείς, ούτε τα χρωστώ σε κανέναν… (Χρωστώ, με τσαμπουκά και περισπωμένη…)

Πέρασα την έξοδο για το σπίτι μου, επίτηδες. Ήθελα λίγα χιλιόμετρα ακόμα, λίγο ακόμα να εξαγνιστώ από το τριετές μαρτύριο….

Τι μπορεί να μου συμβεί-οικονομικά- στην χειρότερη;;; Να βάλω λουκέτο στην επιχείρησή μου, να μου πάρουν το σπίτι μου, να μου πάρουν το αυτοκίνητό μου και -ενδεχομένως- να με μπουζουριάσουν για ΦΠΑ, ΟΑΕΕ και ΙΚΑ.

ΟΚ. ΔΕΝ θα μου ρουφήξουν την Ψυχή. Δεν θα μου κατασχέσουν την Χριστιάνα. Για όνομα του Θεού. ΔΕΝ έχω υποθηκεύσει παιδιά. ΤΟΥΒΛΑ και ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ έχω υποθηκεύσει. Να πάνε να γ@μηθούνε λοιπόν, να τα πάρουν και να τα βάλουν εκεί που ξέρουν, αρκεί να έχω κοντά μου αυτούς που αγαπώ ( κι όχι αγαπάω) και θα ξαναπαλέψω από την αρχή.

ΜΟΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ. Θα είμαστε εκατομμύρια. Αλλά για να είμαστε, θα πρέπει να ΖΗΣΟΥΜΕ. Και ο μόνος θάνατος που επιτρέπω, είναι από αρρώστια, ατύχημα, κακιά ώρα, ζηλιάρα σύζυγο, λυσσασμένη πεθερά κτλ….

ΜΑΚΡΙΑ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΣΑΣ.

Στην τελική, αυτή η έρμη η προγιαγιά μου, ΠΟΣΟ θα έπρεπε να είχε αυτοκτονήσει;;; ΜΕ ΠΟΣΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ;; Όταν μέσα σε πέντε λεπτά κυριολεκτικά, βιάστηκε ανελέητα από 5 μογγόλια, βλέποντας άλλα 5 να σφάζουν τον άντρα της στο γόνατο, με δυο πεντάχρονα να ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να παρακολουθούν;;; Φαντάζεστε εκείνη την ώρα να λέγατε σε εκείνη την γυναίκα για ασφάλιστρα κινδύνου και κατασχέσεις από τράπεζες;;;;

ΠΩΣ βρήκε η Σμυρνιά την δύναμη και άρπαξε τα δυο κορίτσια και κατέβηκε στο λιμάνι;;;; ΠΩΣ;;;;
Ε, την βρήκε. Να τα ακούτε εσείς που πάτε και αυτοκτονείτε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα γιατί χρωστάτε.
ΕΝΑΣ από εσάς να καταλάβει τι διάολο γράφω τόση ώρα, ΕΝΑΝ να γυρίσω πίσω, ΕΝΑΝ να εξοργίσω, και ΤΙ στον ΚΟΣΜΟ.

Γιατί παίδες, ωραία τα λόγια, αλλά θέλει ΜΑΓΚΙΑ να παραδεχτείς την φτώχεια. Όταν έχεις γαλουχηθεί σαν ΖΩΟΝ μέσα στα ηθικά πρέπει και τα υλικά δήθεν, όταν έχεις σπουδάσει και έχεις καλομεγαλώσει, όταν έχεις μάθει να ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ και να ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ με το σπαθί σου, είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτείς, ότι μέσα σε μια σκάρτη τριετία έγινες ΦΤΩΧΟΣ όπως αυτοί που σιωπηλά βοηθούσες και ότι τα παιδιά σου, θα μεγαλώσουν με λιγότερα από εσένα, ότι θα μάθουν λιγότερες ξένες γλώσσες από εσένα, οτι ΔΕΝ θα πάνε διακοπές όπως εσύ, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ έχεις λεφτά να τους τα προσφέρεις.

Θέλει μαγκιά και απενοχοποίηση.
Οπότε, κάνω την αρχή.

Με λένε Χριστιάνα, είμαι νεόπτωχη και είμαι καλά. Κρατάω με έναν ακροβατικό τρόπο-ακόμα- μια μικρή επιχείρηση για να μπορώ να έχω καθημερινά λίγο ρευστό να ζήσω. Έχω 45 μέτωπα ανοιχτά, αλλά πλέον, έχω ψυχραιμία ως προς το επικείμενο αποτέλεσμα, γνωριζοντας ότι αν ΔΕΝ κλέψω ή αν ΔΕΝ κάνω ….κάτι άλλο, λεφτά ξαφνικά, ΔΕΝ θα έρθουν.

Την κλεψιά την σιχαίνομαι και το άλλο….ίσως να με σιχαίνεται λόγω ηλικίας…
Οπότε παραμένουμε στην φτώχεια. Φωναχτά, δυνατά και περήφανα. Και αν χειροτερέψω κι άλλο, θα κάνω ανάρτηση ξανά, να σας πω τα πλήρη μου στοιχεία και να σας ζητήσω ένα ευρώ από τον καθένα για να φάνε τα παιδιά μου.

Σχοινί στον λαιμό όμως δεν θα βάλω, που να έχω από έξω και τις 2 τράπεζες, και να τσακώνονται ποια θα πρωτοπάρει το σπίτι.

Μην σας πω, ότι θα παραγγείλω με τα τελευταία μου λεφτά σουβλάκια, για να απολαύσω το θέαμα….

Υ/Γ 1 : Σας παρακαλώ ΠΟΛΥ, όλους σας, να ακούσετε ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ το τραγούδι και να αναλογιστείτε με κλειστά τα μάτια, από που ξεκινήσατε και που…σας έχουν φτάσει…

Υ/Γ 2: Σήμερα καμάρωσα το παιδί μου στο βάθρο, με μετάλλιο στο στήθος.

Αυτήν την στιγμή και αυτά τα συναισθήματα, ΠΟΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ μπορει να μου τα κατασχέσει;

 Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαρτίου 18, 2012