Το χρυσό-ολόχρυσο!-πουλί του Νταλάρα!

Αναμνηστικό χρυσό εκατόδραχμο της Χούντας. Σπάνιο συλλεκτικό κομμάτι.

Κάποιο γλυκό μεταδικτατορικό βράδυ προσήλθε-αναστατωμένος!-σε αστυνομικό τμήμα της Αθήνας, ο γνωστός και δημοφιλέστατος τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας, για να καταγγείλει διάρρηξη στο σπίτι του και την κλοπή αντικειμένων ιδιαίτερα μεγάλης αξίας. Στην λίστα των αντικειμένων που κατέθεσε ο γνωστός καλλιτέχνης-που τότε μεσουρανούσε στο πλάι του Μίκη Θεοδωράκη σαν ο τραγουδιστής των καημών της Ρωμιοσύνης και της αντίστασης του λαού μας στην επαίσχυντη και τυραννική αιμοσταγή αμερικανοκίνητη Χούντα-περιλαμβάνονταν και κάποιο σετ χρυσών και ασημένιων αναμνηστικών μεταλλίων που είχε εκδώσει το δικτατορικό καθεστώς για να τιμήσει τα τρία του χρόνια( Ο αριθμός αντιτύπων αυστηρά περιορισμένος και όπως πάντα συμβαίνει σ’αυτές τις περιπτώσεις τηρούνταν προτεραιότητα βάσει εγγραφής).

 Ο καρμίρης και αναστατωμένος καλλιτέχνης-που όπως είπαμε τότε μεσουρανούσε σαν η επιτομή του επαναστάτη και αριστερού τροβαδούρου με το λιγδιάρικο στυλ, το αμπέχωνο και τον καημό της εργατιάς παραμάσχαλα-προφανώς ήταν τόσο συγκλονισμένος από την πρώτη σκέψη του γεγονότος της κλοπής των πολύτιμων αντικειμένων του, ώστε δεν πρόλαβε και δεν έστερξε να κάνει την δεύτερη σκέψη που θα προφύλασσε μακροπρόθεσμα καλύτερα την περιουσία του από όσο η πρώτη, η μίζερη, η αστόχαστη αντίδραση του.

Υπάρχει το ιδανικόοοοον! Και το ιδανικόν είναι ΕΝΑ! Χρήμα! Φράγκα! Μπικικίνια. Ριάλια! Μπακανότες! Λίρες! Τάλαρα. Δώσε μου ιδεολογίες να στις κάνω φράγκα! Πόνεσε εσύ να πλουτίσω εγώ! Γιώργος Νταλάρας

 Το αστυνομικά δελτία εκείνα τα χρόνια ήταν φτωχά-άλλα χρόνια!-και μια είδηση ,σαν αυτή της διάρρηξης στο σπίτι του Γιώργου Νταλάρα, γινόταν πρωτοσέλιδο και οι λεπτομέρειες της κατάθεσης κάλυπταν σελίδες επί σελίδων. Κι έτσι, ανάμεσα σε δαχτυλίδια, βραχιόλια, διαμάντια ,ρουμπίνια, ασημένια σκεύη, ακριβές πορσελάνες, κρύσταλλα, βαρύτιμα χαλιά, αξιόγραφα, πένες διαμαντόστιχτες, κασετίνες από ελεφαντόδοντο ή κασίτερο, βαρύτιμα μπακίρια, λίρες φυσικά-πολλές λίρες, μπήκε στη σειρά και το σετ με τα χρυσά και αργυρά νομίσματα της Χούντας! Το τι επακολούθησε δεν λέγεται!

Ο καλλιτέχνης από κατήγορος κατέληξε κατηγορούμενος της κοινωνίας. Οι δικαιολογίες φυσικά ήταν αστείες-επένδυση λέει!-και το στραπάτσο χοντρό. Για κάποιο διάστημα αποτραβήχτηκε από το πολιτικό τραγούδι, τόριξε στα βαρύθυμα ρεμπέτικα-έβαλε πόνο εκεί μέσα από αυτόν που είχε συλλέξει μπόλικο πρόσφατα και μετά από καιρό, αναδύθηκε σαν το Φοίνικα-αυτόν ακριβώς που φιγουράριζε στα λαμπερά μετάλλια  της Χούντας-άσπιλος, αμόλυντος και μεταμοντέρνα αριστερός.

Να το ξέρετε αυτό: στη ζωή τίποτε δεν είναι τυχαίο και συμπτωματικό. Ο λαός το λέει αλλιώς: αν δεν ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε...

 Η ιδεολογία του Νταλάρα ήταν πάντα εκείνη η κάλπικη λίρα που τον βοηθούσε να αποκτάει τις αληθινές. Όπως είδε τα νομίσματα σαν επένδυση έτσι έβλεπε και την μόδα(όπως αυτός σίγουρα την αντιλαμβανόταν) των ιδεών. Συνήθως οι λαοί αγαπάνε τους καλλιτέχνες τους ανεξάρτητα από τις ιδιορρυθμίες τους, τις παραξενιές τους, τα βίτσια τους.

 Και στον τάφο τους πάντα θα βρεις λουλούδια ακόμη κι αν έχουν πεθάνει και δεκάδες χρόνια πριν. Με τον Νταλάρα συμβαίνει κάτι που αν δεν είναι μίσος-όχι δεν είναι ακόμη, δεν μπορείς να το πεις τέτοιο-είναι όμως μια επιφύλαξη, ένα κρύο, ένα παγερό αίσθημα. Μιά απουσία ενθουσιασμού, θέρμης.Δεν υπάρχει ένας πηγαίος και ανυπόκριτος ενθουσιασμός.

 Κάπου μαγκώνει το αίσθημα απέναντι του,σκαλώνει σε κάτι που δεν επιτρέπει να ανοιχτείς ψυχικά ακόμη και αν καλλιτεχνικά μπορεί να σε καλύπτει. Ακτινοβολεί μιας κάποιας τάξης δυσπιστία που συμπυκνώνεται στο κοινά σκωπτικό:δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα!  Σα να λέμε: τραγούδα αλλά μην μιλάς! Με σένα ξέρουμε τι παίζει…

Να κι η συμπεθέρα από τη Μινεσότα!

Απο papaioannou