Πώς να πάμε στην Ιθάκη, αφού ήμασταν στη Μύκονο;

 Μοιάζει με εφυολόγημα αλλά δεν είναι, αφού απηχεί τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και όσα δραματικά έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Γράφει το γκράφιτι σε κάποιο τοίχο του κέντρου «Πώς να πάμε στην Ιθάκη, αφού τόσα χρόνια ήμασταν στη Μύκονο;»


Στη μικρή αυτή φράση συμπυκνώνεται η αναγκαιότητα επιστροφής – ηθελημένα ή αναγκαστικά – στον παλιό τρόπο ζωής, στο μέτρο και στη σωφροσύνη και να βγούμε σαν άλλος Οδυσσέας στη σύγχρονη Ιθάκη. Εγκαταλείπονται, λόγω συνθηκών, ο ευδαιμονισμός και το life style με τις πιστωτικές κάρτες και τα δάνεια που συμβόλιζε τόσα χρόνια η Μύκονος.


Τέλος η άνετη ζωή, το καταναλωτικό ξεσάλωμα, οι αυξημένες ανάγκες και τα κάθε είδους δάνεια, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε όπως και στο παρελθόν με λίγα. «Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος σου», λέει ο Καβάφης γιατί θα αποκτήσεις εμπειρίες, θα γνωρίσεις άλλους τρόπους ζωής  και θα ψάξεις βαθιά μέσα σου για την ύπαρξη και την αποστολή σου.


Όλα αυτά βέβαια δεν ελαφρύνουν, ούτε στο ελάχιστο, τις βαριές ευθύνες αυτών που μας έφεραν ως εδώ.  Είτε συνειδητά, είτε από αμέλεια δημιούργησαν και συντήρησαν ένα σύστημα που αποθέωνε τη λαμογιά και την αρπαχτή, από τον Ακη και τους αργυρώνητους κρατικούς λειτουργούς μέχρι τον τελευταίο αποδέκτη παράνομων συντάξεων και αδικαιολόγητων κοινωνικών επιδομάτων. Ανίκανοι ή απρόθυμοι να ελέγξουν και να βάλουν τέρμα στο φαγοπότι, εφηύραν ως «μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος» την κατακρεούργηση μισθών και συντάξεων.


Το πάρτι λοιπόν τελείωσε, όχι μόνο όχι μόνο για τους «πρίγκηπες» αλλά δυστυχώς και για τους πολίτες. Τελείωσε λοιπόν μαζί με το δοξασμένο σλόγκαν του παρελθόντος που έλεγε πως «Δόξα τα λεφτά, έχουμε … θεό», συνοψίζοντας τις απατηλές ψευδαισθήσεις εκείνων των ημερών.   Εννοούσε βέβαια τον παραπλανητικό «θεό» του χρήματος που με χίλιους δυο τρόπους είχε εισβάλει σε κάθε … τσέπη, αλλάζοντας νοοτροπίες και συμπεριφορές.

Απο Papaioannou