Τι κομίζουν οι πασοκογενείς στον ΣΥΡΙΖΑ ;;

του Μιχάλη Χατζηπέτρου

Μου έκανε ιδιαίτερα εντύπωση μια φράση για την ενσωμάτωση των πασοκογενών στον ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρεται από την τοποθέτηση του τελευταίο στελέχους μέχρι τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. «Αποφύγαμε να συζητήσουμε με πρόσωπα, δεν είναι αυτή η λογική μας. Είναι επιτυχία ότι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ εντάσσονται οργανωμένα σύνολα απ’ αυτόν τον χώρο». Βέβαια θα ρωτήσει κανείς πρόσωπα όπως ο κ. Μητρόπουλος σε ποιο οργανωμένο σύνολο εντάσσονται. Ψιλά γράμματα, θα πει κανείς. Ας μιλήσουμε λοιπόν για κάποια οργανωμένα σύνολα όπως ο Νέος Αγωνιστής, στον οποίον δόθηκε και η ιδιότητα της συνιστώσας και ο οποίος εμφανίζεται και ιδιαίτερα δραστήριος. Χάριν συντομίας αλλά και ουσίας, θα εξετάσουμε όλους τους πασοκογενείς μαζί, είτε ως οργανωμένα σύνολα είτε ως ατομικότηταες που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα εξαιρέσουμε τους προερχόμενους απ’ το ΔΗΚΚΙ και ο λόγος θα φανεί παρακάτω.

Για τους αριστερούς πάσης φύσεως σε σχέση με το ζήτημα του κόμματος γενικά υπάρχει μια συνωμοσία σιωπής γύρω από την δηλητηριώδη παρατήρηση του Μαξ Βέμπερ. Ο μέγος αυτός «αστός στοχαστής» που συνομιλούσε με το φάντασμα του Μαρξ, παρατηρεί ότι είναι τουλάχιστον παράδοξο για ένα επαναστατικό κόμμα που βρίσκει ανεπαρκή ως προς την δημοκρατία την αστική δημοκρατία, να οργανώνεται βάσει των κανόνων της τελευταίας. Στο τρίπτυχο εκλογείς-βουλή-κυβέρνηση, αντιστοιχεί το ομματική βάση, συνέδριο, κεντρική επιτροπή. Τον Βέμπερ υπενθύμισε ειρωνικά ο γνωστός Μ. Χαραλαμπίδης καλώντας τους ως γερμανομαθείς να τον διαβάσουν μιας και όπως ισχυρίστηκε «δεν διαθέτω πρόχειρη την ποντιακή μετάφραση».

Είναι χαρακτηριστικό των ενταχθέντων πασοκογενών στον ΣΥΡΙΖΑ ότι στην τελευταία μεγάλη εσωτερική σύγκρουση μετά την ήττα των εκλογών του 2007, στην κόντρα Βενιζέλου-ΓΑΠ, σχεδόν όλοι συντάχθηκαν με τον δεύτερο. Και είναι απορίας άξιον με την έννοια ότι ο ΓΑΠ από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά χαρακτηρίζεται σταθερά για δύο πράγματα. Τον κρυφονεοφιλελευθερισμό του και τον εξώφθαλμο ατλαντισμό του. Από την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά μέχρι την ένταξη στο Μνημόνιο, το ΠΑΣΟΚ των Μάνου-Ανδριανόπουλου, του βιβλίου της Ρεπούση και του σχεδίου Ανάν, ο ΓΑΠ επιβεβαιώνει περίτρανα και νεοφιλελευθερισμό και ατλαντισμό. Το ερώτημα λοιπόν για τους πασοκογενείς μας είναι το ότι ενώ ήξεραν τι συνέβαινε, μέχρι και το 2009 ήταν στην πρώτη γραμμή των υποστηρικτών του ΓΑΠ και της επιστροφής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ούτε μια εξήγηση, πολλώ δε μια αυτοκριτική και ίσως και μια συγγνώμη. Θα περίμενε δε κανείς και μια ερμηνεία και μια αφήγηση της μετάλλαξης του κόμματος που από την 3^η Σεπτέμβρη πήγε τη χώρα στη λαίλαπα του Μνημονίου.

Ο μόνος που επιχείρησε κι επιχειρεί να δώσει μια σοβαρή αφήγηση είναι ο Μ. Χαραλαμπίδης. Κατ’ αυτόν η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ ως κομματικού σχηματισμού αρχίζει με την 5^η σύνοδο της Κ.Ε. του. Στη σύνοδο αυτή που την καταψήφισε θεωρώντας ότι μπήκαν τα θεμέλια της σταλινοποίησης και της δογματοποίησης απέναντι σε ένα μέχρι τότε δημιουργικό εκλεκτικισμό που το χαρακτήριζε: Απ’ τον Σαμίρ Αμίν και τον Πωλ Σουήζυ μέχρι τον Τίτο και τον Αντόρνο. Μπορεί βέβαια μερικώς ο Χαραλαμπίδης να έχει δίκιο. Και να έχει περισσότερο όταν θεωρεί πως η τελευταία ευκαιρία χάθηκε το καλοκαίρι του ’89 όταν μετά την εκλογική ήττα η κομματική ελίτ αναίρεσε την  πρόταση του Α. Παπανδρέου να καταργηθεί η ηγεσία χάριν μιας νέας που θα προέκτπυε από την ένταξη όλων των διαγραμμένων κατά καιρούς μελών της ΚΕ από το ’74 μέχρι τότε. Σκεφτείτε ότι σε ένα τέτοιο σχήμα συμμετοχή θα είχαν πρόσωπα όπως ο Ν. Κωνσταντόπουλος ή ο Λαοκράτης ο Βάσσης και ο Πάμπλο, ο Μιχάλης ο Ράπτης.

Στο ερμηνευτικό σχήμα του Χαραλαμπίδη, όσο πειστικό κι αν είναι, υπάρχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα. Πρώτον η αυτο-αναφορικότητά του ως προς το ΠΑΣΟΚ-μηχανισμός-κόμμα, που εξετάζει. Και δεύτερον και κυριότερο, η μετάλλαξη που το ίδιο επέβαλλε στην ελληνική κοινωνία ασκώντας εξουσία, και αεί μεταλλασσόμενο έτσι που να γυρίζει κανείς στο πανάρχαιο ερώτημα αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Αν λοιπόν οι πασοκογενείς μας ήθελαν να προσφέρουν πραγματικά στον ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να έχουν  μια πολύ αναλυτική αφήγηση κι εξήγηση από αυτήν του Χαραλαμπίδη.

Να εξηγήσουν δηλαδή τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη, την αδηφαγία του Άκη και τον συντονισμό με την Ρεπούση. Την συνδικαλιστική αλητεία των πρασινοφρουρών και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός.

Να εξηγήσουν δηλαδή με όρους κοινωνιολογικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς την μακρά πορεία από την 3^η Σεπτέμβρη στο Μνημόνειο Άγος. Αυτοί είναι οι όροι μιας κάθαρσης που θα συνεισφέρει στην ανάδυση του καινούριου. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος η ιστορία να επαναληφθεί ως φάρσα. Και μάλιστα, ως φάρσα του Γκράουτσο Μαρξ και όχι του Καρόλου.

 Πηγη   αρδην-ρηξη