Όταν οι παιδικές χαρές σιωπήσουν...

 Ο ρόλος των απογόνων για την ιστορική συνέχεια ενός λαού.

Μέσα στη μακραίωνη  διαδρομή του ανθρώπου, έχει καταστεί φανερό πως είναι μοιραία και αναπόφευκτη, η ευθύνη των νεοτέρων, να πάρουν τη σκυτάλη από τους προηγούμενους, για να πορευτούν προς το μέλλον.

Όταν λοιπόν εμείς σήμερα αυτοχειρούμε εθνικά, διώχνοντας τον ανθό της διανόησης, των οραμάτων και των ονείρων αυτού του τόπου, σε άγνωστους, άνυδρους  και μακρινούς τόπους, μισθώνοντας τους στα σκλαβοπάζαρα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, όπου το πρόσωπο και το νόημα ζωής χάνονται και θυσιάζονται στο ικρίωμα κάποιων αβέβαιων νεφελωδών υποσχέσεων, για ένα "δήθεν" καλύτερο αύριο και πιο ελπιδοφόρο μέλλον. Ο αλησμόνητος ποιητής  Νίκος  Γκάτσος  θυμίζει με το στίχο του:

"Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια

εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια

και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς

που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς".

Γιατί τόση αναλγησία, δεν νοιαζόμαστε ποιος θα μας κλείσει τα μάτια, ποιος θα μας κλάψει, ποιος θα μας θάψει, ποιος θα μας ανάβει το καντήλι.

Η πατρίδα πεθαίνει και εμείς αδελφο-τρωγόμαστε επάνω στα ερείπιά της, για το ποιος είναι πιο προδότης-πατριώτης από τον άλλο, ποιος είναι πιο έντιμος-άτιμος, ποιος "έφαγε" τα περισσότερα, πότε, πόσα και που. Λες και αυτό είναι σήμερα το υπαρξιακό μας ζήτημα, να δείχνουμε ο ένας τον άλλο και να αλληλοσπαραζόμαστε, συνεχίζοντας το εθνικό sport  της διχόνοιας, που τόσο καλά το περιγράφει ο Δ. Σολωμός, στον ύμνο του προς την ελευθερία.

Η Ελλάδα ψυχορραγεί και εμείς, αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε με ψυχραιμία τα τεκταινόμενα, αλλά με πανικό, σύγχυση, και μόνιμα "εν θερμώ", κονταροχτυπούμε ανεμόμυλους, σαν άλλοι  Δόνγηδες Κιχώτες, αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουμε με ρεαλισμό την πραγματική μας κατάσταση, εγκλωβισμένοι σε ένα ψυχωτικό ιστό παραισθήσεων και ψευδαισθήσεων, συχνά-πυκνά εκφραζόμενοι με ένα παραληρηματικό ανερμάτιστο λόγο, ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παράνοια, την άυπνη κατάσταση και τον οραματικό ενυπνιασμό.

Συνθήκες, στάσεις και συμπεριφορές ατελέσφορες, μάταιες και καταδικασμένες να μας κρατούν εγκλωβισμένους στο χθες, που αρρώστησε το σήμερα και παραιτείται από την ελπίδα του αύριο (αυτοκτονίες, μαζική μετανάστευση ταλαντούχων ευέλπιδων νέων στο εξωτερικό, κατάθλιψη, παραίτηση από τη ζωή και τα παρελκόμενα της).

Μια πατρίδα δίχως απογόνους, μια χώρα δίχως αύριο, ένας λαός δίχως ελπίδα και παρηγοριά, που είναι τα νιάτα του.  Αφού όσα βλαστάρια του ξέφυγαν από τη πρέζα και τη κατάθλιψη, τα "χαίρεται" η ξενιτιά, είναι καταδικασμένος τελολογικά να εξαφανιστεί από το ιστορικό προσκήνιο.

Ίσως να έχουμε την πελώρια ευθύνη και το ασήκωτο συνειδησιακό βάρος, πως έχουμε αναλάβει, με ή χωρίς τη θέλησή μας (αυτό μακροϊστορικά δεν έχει και τόση σημασία), το ρόλο του νεκροθάφτη. Το ρόλο αυτού, που θα κλείσει τελευταίος τη "πόρτα της ιστορίας" για το μέλλον της πατρίδας μας.

Όταν οι παιδικές χαρές θα σιωπήσουν, οι παιδικοί σταθμοί και τα νηπιαγωγεία θα κλείσουν τα σχολεία θα ερημώσουν και θα "στοιχειώσουν", όταν θα ακούγεται μόνο ο ήχος της καμπάνας που θα μηνά ποιος έφυγε για το ταξίδι δίχως γυρισμό, τότε οι αξόδευτες καλές προθέσεις, ο πατριωτισμός και η μοιρολατρία μας δεν θα έχουν πια αντίκρισμα, θα έχουν αποκτήσει πληθωριστικό χαρακτήρα "κατοχικών λαχανίδων", τότε θα είναι αργά για δάκρυα και επιστροφή, γιατί οι γέφυρες θα έχουν καταστραφεί και δεν θα υπάρχουν πια,  για να επιστρέψουμε,  άλλωστε  πως.. που.. και  με ποιους…

Steveniko