Το δαχτυλίδι της μάνας

Της Ευγενίας Λουπάκη
 
Στα Carrefour δεν ψωνίζει η Εκάλη. Ούτε το Ψυχικό. Ψωνίζουν αυτοί που κρατάνε σφιχτά στο χέρι το χαρτάκι με τη λίστα, κάθε φορά μικρότερο.
 
Στα Carrefour δεν πάνε αυτές που έχουν τα κοσμήματά τους σε θυρίδες, πάνε αυτές που έχουν σ’ ένα μικρό παλιό κουτάκι το δαχτυλίδι της μάνας. Το ανοίγουν, το κοιτάζουν κι αν το φορέσουν, είναι μοναχά μέσα στο σπίτι, μη γίνει καμιά στραβή... 

Γιατί τα πράγματα αυτά δεν είναι πράγματα, δεν έχουν ανταλλακτική αξία, το δαχτυλίδι της μάνας, το ρολόι του πατέρα, έσχατο συναισθηματικό καταφύγιο, έσχατη υπόμνηση των παιδιών που υπήρξαμε, όταν εκείνοι, οι γονείς μας, έχουν φύγει.
 
Στα Carrefour άνοιξε πρόσφατα γκισέ μια από τις εταιρείες μαυραγοριτισμού που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια στη χώρα μας τα δύο τελευταία χρόνια. Σοφή επιχειρηματική κίνηση. Από δύο απόψεις: Πρώτον, διότι εκεί η συναλλαγή μπορεί να γίνει πιο διακριτικά (άλλο να σε δει ο γείτονας να μπαίνεις στο τοπικό “υποκατάστημα” αγοράς χρυσού) και, δεύτερον, διότι εκεί, δίπλα στα φορτωμένα ράφια, μπορεί να φτάσεις στο σημείο να δώσεις και το δαχτυλίδι της μάνας -αν δεν έχεις πια τρόπο να ταίσεις τα παιδιά σου. Και κάπως έτσι φαντάζομαι και την υποθετική διαφήμιση:
 
“Δεν σας έμεινε μία;;; (Συγγνώμη, “ένα” εννοούσα.) Μην ανησυχείτε! Στα Carrefour μπορείτε τώρα να ανταλλάξετε άμεσα ό,τι χρυσό έχετε! Και να γυρίσετε σπίτι με τις τσάντες φορτωμένες! Μπαίνετε με άδεια χέρια, φεύγετε με του πουλιού το γάλα!”
 
Με του πουλιού το γάλα, μείον το δαχτυλίδι της μάνας...
Η εταιρεία που έκανε την έξυπνη κίνηση έχει ήδη 22 υποκαταστήματα στην Ελλάδα. Υπάρχουν, βέβαια, πολύ περισσότερα, πολλαπλασιάζονται σαν μολυσματική ασθένεια. Με άγνωστο νομικό καθεστώς, χωρίς να εμποδιστούν από καμία γραφειοκρατία, χωρίς να χρειαστούν κανένα fast track.

 Και χωρίς ν’ αποδίδουν φόρους, όπως γράφτηκε πρόσφατα. Τί άλλη νομιμοποίηση χρειάζονται, όταν διαφημίζονται ανοιχτά σε μεγάλα κανάλια; Ξεφυτρώνουν λοιπόν, ανενόχλητα και καμία προστάτις των αδυνάτων Χρυσή Αυγή δεν μπουκάρει όπως στους πάγκους των “παράνομων” μικροπωλητών. Διότι εδώ έχουμε “καθαρούς” Έλληνες. Με βαθιές ρίζες.
 
Θυμήθηκα χθες, μερικά πλάνα του Αγγελόπουλου, από τον Θίασο: Η κοπέλα βαδίζει βιαστικά μ' ένα μπουκάλι στον κόρφο της -άδειο μπουκάλι. Στο πρώτο πλάνο χτυπάει μια πόρτα που δεν ανοίγει κανείς. Μπαίνει απ' την αυλή, κρυφοκοιτάει και βλέπει τον ιδιοκτήτη παρέα με δυο ναζί. Στο επόμενο πλάνο, η κοπέλα ξανάρχεται, η πόρτα ανοίγει, την οδηγεί στο υπόγειο, γεμάτο βαρέλια και σακιά. Της γεμίζει το μπουκάλι με λάδι. Εκείνη, κρατώντας σφιχτά το μπουκάλι, αρχίζει να γδύνεται και να τραγουδάει με σπασμένη φωνή. Ο μαυραγορίτης κάθεται στην πολυθρόνα και αυτοϊκανοποιείται, αγκομαχώντας. Η κοπέλα φεύγει τρέχοντας και μόλις στρίβει τη γωνία, δυο τύποι περνάνε σιωπηλοί. Αντηχούν δυο πυροβολισμοί κι ο μαυραγορίτης πέφτει. Δεν ακούγεται ούτε λέξη.
 
Προφανώς, τρομοκράτες...

avgi