ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΟΥ !!!!!!

ΕΝΑ  ΔΙΑΦΟΡΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ  ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ . ΦΕΣΤΙΒΑΛ  ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΟΥ

 Το επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες....Εκπληκτικές φωτογραφίες  και  τέχνη ... με...προϊόντα  που  εισάγουν  ενω  εμείς  οι παραγωγοί  ....τα θάβουμε  σε χωματερές...
Πηγη  Αλεξίπτωτο...

ΛΑΟΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ Γράφει : ο Νίκος Λυγερός , στρατηγικός αναλυτής.

Η αξιοπρέπεια δεν είναι ένας οικονομικός παράγοντας, δεν μετριέται με δείκτες. Και η μούτζα μας στην κατοχή χρησιμοποιούσε όλα τα δάκτυλα του χεριού.
Πολλές φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα για το λαό μας, αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας

 Ακόμα και ηττημένοι. Ούτε στο εκτελεστικό απόσπασμα δεν σκύβαμε.

 Δεν υπήρχε λόγος, η γη μας θα ήταν ο τάφος μας. Μπορεί να ξερίζωσαν ακόμα και τα θεμέλια των σπιτιών μας όταν αντισταθήκαμε αλλά το αντέξαμε και χτίσαμε καινούργια πάνω στην ίδια γη, ενώ οι κατακτητές μας έφτυσαν αίμα και φύγαν.

Είμαστε ακραίοι, υπερβολικοί και φωνακλάδες γιατί είμαστε ακρίτες, δεν μας αρέσει η μετριότητα και αγαπάμε δυνατά. Παίζουμε θέατρο ναι, αλλά από την αρχή για ν’ αντέχουμε τις τραγωδίες και να πεθαίνουμε με κωμωδίες.

Χαζεύουμε τον ουρανό, αγναντεύουμε τη θάλασσα, είναι αλήθεια. Έτσι δημιουργήσαμε την αστρονομία και κατασκευάσαμε το ναυτικό. Μας αρέσει να ξαναφτιάχνουμε τον κόσμο, έτσι πλάσαμε τα μαθηματικά. Κι όπως νιώθουμε πάντα αδύναμοι επινοήσαμε τη στρατηγική.

Δεν είμαστε διαφορετικοί αλλά κάνουμε τη διαφορά.

Ζούμε αιώνες μ’ ένα κομμάτι γης γιατί έχουμε τον ουρανό και τη θάλασσα. Κι αν είμαστε μόνο σκιές για τους άλλους είναι γιατί έχουμε ήλιο. Ο λαός μας έτρωγε πέτρες αλλά σκάλιζε μάρμαρο.
Πολλές φορές μας έκαψαν αλλά δεν μας κατέστρεψαν γιατί το φως δεν καίγεται.

 Μας πήραν πολλές φορές το χώρο μας αλλά πάντα είχαμε το χρόνο.
Μοιάζουμε με τη θάλασσά μας. Ποιος μπόρεσε να την αρπάξει; Κι αν την μαστίγωσαν δεν έπαθε τίποτα. Αυτή είναι το αίμα μας γιατί δεν μας έδωσαν άλλο γαλάζιο.

Είναι το δώρο μας, το μοναδικό. Αυτός είναι και ο μόνος μας πλούτος. Αλλιώς θα μας είχαν κατακλέψει. Είμαστε τα παιδιά που δεν έκανε η Αντιγόνη γι’ αυτό και δεν πεθαίνουμε πoτέ.

 Ποιος να σκοτώσει ένα σύμβολο; Κι όταν πεθαίνει ένας δικός μας κι έχει αφήσει έργο, δεν είναι τυχαίο που η κραυγή μας βγάζει τη λέξη: άξιος! Και ζούμε για να τον θυμόμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή, είναι θέμα ανάγκης.

Είμαστε λίγοι στην αρχή και γινόμαστε σπάνιοι στο τέλος. Αυτή είναι η μοναχική μας πορεία.

Έτσι γεννήθηκε ο ελληνισμός και παραμένει μια αξία για όλη την ανθρωπότητα ενώ έπεσαν τόσες ιδεολογίες που θεωρούσαμε αθάνατες. Ενώ εμείς ξέρουμε εξαρχής ότι δεν υπάρχει αθανασία.

Το έχουμε μέσα μας με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, ακόμα και αν είχαμε χάσει τις πινακίδες μας, τις μυκηναϊκές. Τίποτα δεν ξεχάσαμε γιατί ποτέ δεν χάσαμε τις αξίες μας.

 Κι αν δίνουμε τόση σημασία στην ελευθερία, είναι γιατί συνδυάζεται με τη σκέψη.

Δίχως ελεύθερη σκέψη, δεν είσαι άνθρωπος. Κι εμείς παραμείναμε άνθρωποι ακόμα και σκλαβωμένοι.

Μόνον έτσι δεν γίναμε σκλάβοι. Πολιορκημένοι ναι, αλλά πάντα ελεύθεροι, διότι δεν ξέραμε να ζήσουμε αλλιώς.

 Αυτό λέει ακόμα και η σημαία μας με τις γαλανόλευκες συλλαβές της: Ελευθερία ή Θάνατος.

Γιατί λοιπόν να γονατίσουμε τώρα; Μετά από τόσους αιώνες, να παραδοθούμε για ποιο λόγο;
Επειδή θεωρούν ότι μας έπεισε η ρητορική της κρίσης;
Εμείς έχουμε κρίση από τον Σωκράτη χάρη στη μαιευτική. Δεν θα χάσουμε την αξιοπρέπειά μας για τόσο λίγο !

Πηγη  τονοι και πνεύματα

Θεόδωρος Κ. Καρυώτης: Το Αιγαίο Πέλαγος και ο ρόλος της ΑΟΖ

Καστελλόριζο

Ενα από τα πιο σημαντικά έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας (1973-1982) ήταν η δημιουργία και κωδικοποίηση του θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Ετσι δόθηκε ένα τέλος στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας.
Ενα από τα πιο σημαντικά έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας (1973-1982) ήταν η δημιουργία και κωδικοποίηση του θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
 Ετσι δόθηκε ένα τέλος στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας.
Για πάνω από τριάντα χρόνια τώρα η Ελλάδα επιμένει μονότονα ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία είναι νομικής φύσης και αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Αλλά πάνω από 25 χρόνια τώρα η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί απ’ αυτήν της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Οι Τούρκοι βέβαια τρίβουν τα χέρια τους που ακούν για τόσα χρόνια τις ελληνικές κυβερνήσεις και όλα τα πολιτικά κόμματα να μιλάνε μόνο για την υφαλοκρηπίδα, χωρίς να αναφέρονται στην ΑΟΖ.

Ο λόγος βέβαια της μεγάλης χαράς των Τούρκων είναι ότι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει πολλά να κερδίσει μετά την οριοθέτηση μιας ΑΟΖ στο Αιγαίο.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν πριν από λίγο καιρό, όταν η Κύπρος αποφάσισε, πολύ σωστά, να συνάψει μια συμφωνία με την Αίγυπτο και το Ισραήλ για την οριοθέτηση της ΑΟΖ των τριών κρατών και μετά να αρχίσει έρευνες για πετρέλαια στην κυπριακή ΑΟΖ
 Επομένως, σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια που έκαναν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Φυσικά μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Το κλειδί σε αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, που είναι ένα νησί που κατοικείται και δεν μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει ότι διαθέτει ΑΟΖ.
Δηλαδή τι εννοούσε ο πρόεδρος Σαρκοζί όταν έλεγε πρόσφατα “Θέλουμε μια ενωμένη Ευρώπη. Η Ευρώπη πρέπει να έχει σύνορα. Διότι μια Ευρώπη χωρίς σύνορα θα είναι μια Ευρώπη χωρίς θέληση, χωρίς ταυτότητα, χωρίς αξίες. Και αν η Ευρώπη δεν υπερασπίζεται τις αξίες της, τότε ποιος θα το κάνει γι’ αυτήν;”.
Θεόδωρος Κ. Καρυώτης
*Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημιακό Σύστημα του Μέριλαντ, ΗΠΑ.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63566864 http://www.gdailynews.wordpreww.com/

Νίκος Λυγερός: Δίκαιο της θάλασσας και ΑΟΖ

Κοιτάζουμε τη θάλασσα και δεν βλέπουμε το μέλλον μας. Έχουμε το απέραντο γαλάζιο κι αναρωτιόμαστε ακόμα τι πρέπει να κάνουμε. Η ΑΟΖ δεν είναι θεωρία αλλά εφαρμογή και οι επιπτώσεις της είναι απόλυτα πρακτικές. Η Μεσόγειος δεν είναι μια κλειστή θάλασσα και καμιά δικαιολογία από την πλευρά της Τουρκίας δεν στέκει. Θέλει δεν θέλει τα παράκτια κράτη απέκτησαν ένα ισχυρό πλεονέκτημα που ενισχύει τη γεωπολιτική τους.
Όποιες και να είναι οι τοπικές κινήσεις με τα κατεχόμενα η όχι, τίποτα δεν αλλάζει. Αρκεί εμείς να είμαστε σταθεροί στις αποφάσεις μας και αποτελεσματικοί στις υλοποιήσεις τους. Η Κύπρος έδειξε και δείχνει το δρόμο. Ακόμα και με τις αδυναμίες της μπόρεσε και μπορεί ν’ αντισταθεί στην τουρκική προπαγάνδα. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει μόνο να την ακολουθήσουμε σε αυτήν την πορεία αλλά και να την ενισχύσουμε με τη δική μας ΑΟΖ μέσα σ’ ένα πλαίσιο καθαρά ευρωπαϊκό. Το παίγνιο έχει αλλάξει.

Δεν είναι πια διπολικό και η ανάλυση της θεωρίας αποφάσεων δεν επαρκεί. Μόνο η θεωρία παιγνίων μπορεί ν’ αποτελέσει το υπόβαθρο των διακρατικών διαπραγματεύσεων. Απλώς στρατηγικά, θα ήταν πιο σταθερές οι κινήσεις με τη θέσπιση της ΑΟΖ για να ενταχθούμε στο πλαίσιο της υλοποίησης της Συμφωνίας του Δίκαιου της θάλασσας. Διότι με αυτόν τον τρόπο ενεργοποιούμε όλη τη σκακιέρα και αποφεύγουμε τις τοπικές κινήσεις που εγκλωβίζουν τη γεωστρατηγική μας.
 Η ΑΟΖ δεν αφορά μόνο και μόνο το Αιγαίο. Γι’ αυτό και είναι τοποστρατηγικό λάθος να επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά σε αυτό το πεδίο. Το πλαίσιο δεν είναι μόνο μεγαλύτερο αλλά και ευρωπαϊκό. Οι τοποθεσίες των νησιών μας είναι ισχυρές και δεν είναι τυχαίο που τόσα νησιά μας έχουν κάστρα εδώ και αιώνες. Δεν πρέπει να πιστεύουμε και να ακούμε αυτούς που έχουν ξεχάσει την ιστορία μας. Αλλιώς θα θεωρούμε ότι όλα τα νησιά μας είναι χαμένα.
Και η καταστροφή τους είναι θέμα χρόνου. Αντιθέτως ο χρόνος το έχει αποδείξει είναι μαζί μας. Μπορεί να νιώθουμε ανασφάλεια λόγο της τοποθεσίας μας, το αστείο της υπόθεσης όμως, είναι ότι κρατά εδώ και αιώνες. Είμαστε ένας λαός του χρόνου. Κι αν δεν βιαζόμαστε είναι ότι έχουμε διάρκεια. Όποιοι και να είναι οι εχθροί μας, όσο και να είναι ισχυροί, ήρθαν και έφυγαν ενώ εμείς όσο και αδύναμοι να λέμε ότι είμαστε, παραμείναμε εδώ στη πατρίδα μας σ’ αυτό το κομμάτι γης καρφωμένο μέσα στο απέραντο γαλάζιο.
 Εδώ γεννηθήκαμε κι εδώ πεθαίνουμε διότι είμαστε ένα με τη γη μας. Θραύσματα χρόνου που δημιουργούν ψηφιδωτό. Όλη η ιστορία μας είναι ένας ολισμός. Μικρές μονάδες που ζουν και πεθαίνουν μαζί. Σαλαμίνα, Μαραθώνα ή Θερμοπύλες, δεν έχει σημασία είμαστε ικανοί για όλα ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές διότι ξέρουμε ν’ αντέχουμε. Οι πιέσεις δεν πρέπει να μας φοβίζουν όπως δεν μας κατάστρεψαν και οι καταπιέσεις. Μπορεί να είμαστε τομάρια, και να πουλάμε μούρη γιατί είμαστε τσακάλια. Μπορεί να μην υπακούμε αλλά ο λόγος είναι απλός δεν σκύβουμε εύκολα το κεφάλι. Ο αυχένας μας είναι σκληρός. Λυγίζει μόνο όταν σπάσει.
Κι αν είμαστε κλέφτες είναι μόνο και μόνο γιατί δεν πιστεύουμε ούτε στο κράτος ούτε στη βία αλλά στον Προμηθέα. Και ως κλέφτες αντισταθήκαμε στην τουρκοκρατία. Δεν ντρεπόμαστε για το παρελθόν μας διότι είμαστε κομμάτια της μνήμης μέλλοντος. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν πρόκειται ν’ αφήσουμε τους εχθρούς μας να μας πάρουν το απέραντο γαλάζιο διότι αυτό το χρώμα μας έδωσαν στην αρχή.
Πηγη:
http://www.lygeros.org/lygeros/8199-gr.html

Geopolitics & Daily News

ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ........ΟΙ ΙΣΛΑΝΔΟΙ ??

Η είδηση έχει ως εξής: Η κινέζικη εταιρεία Beijing Zhongkun Investment Group Co, του δισεκατομμυριούχου Κινέζου επενδυτή Huang Nubo, επιχείρησε να αγοράσει μια έκταση 300 τετραγωνικών χιλιομέτρων στο βόρειο τμήμα της Ισλανδίας με αντίτιμο 8,8 εκατ. δολαρίων. Ο στόχος του Κινέζου μεγαλοεπενδυτή ήταν να επενδύσει 200 εκατ. δολάρια για την κατασκευή ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων.


Όμως η ισλανδική κυβέρνηση, πλήρως ενήμερη για την πρόθεση του Κινέζου επενδυταρά, απαγόρευσε να γίνει η συγκεκριμένη αγορά και κατ' ουσίαν αρνήθηκε την επένδυση των 200 εκατομμυρίων. Με ποια αιτιολογία; Επειδή η πώληση μιας τόσο μεγάλης έκτασης σε ξένο επενδυτή αντιτίθεται στους νόμους της χώρας.

Μάλλον οι Ισλανδοί είναι... τρελοί. Όσο τρελοί ήταν και όταν έστειλαν στον διάολο τους Βρετανούς τραπεζίτες που απαιτούσαν από τον ισλανδικό λαό να πληρώσειτις αμαρτίες των τραπεζών της χώρας τους. Μόνο που σήμερα έφτασαν ακόμη και οι... Financial Times να τους δίνουν συγχαρητήρια για τη σωτηρία της χώρας τους και τη θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας τους. Κάθε σύγκριση με την ελληνική πολιτική ελίτ θα πρέπει να θεωρηθεί ιεροσυλία...
Πηγη:Ανεμογκαστρι

Γ. Καμίνης: "Ναι, τους διώχνουμε τους άστεγους για να γίνουμε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα!"

Με απόλυτα κυνικό τρόπο απαντά ο δήμαρχος της Αθήνας στο ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε, σύμφωνα με το οποίο ξηλώνονται τα παγκάκια στη πλατεία Κλαυθμώνος, εκεί όπου δεκάδες άστεγοι μένουν τη νύχτα.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση Καμίνη, "τα παγκάκια ξηλώνονται για να μπορεί το κέντρο της Αθήνας να θυμίζει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα".
Ο δήμαρχος της Αθήνας αφού ξεσπαθώνει χρησιμοποιώντας ρατσιστικό λόγο "η πλατεία-υγειονομική βόμβα", παραβλέποντας πως οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά, συνεχίζει με το ίδιο ύφος το τροπάριό του, σημειώνοντας με νόημα (...) πως "στις 16 Δεκεμβρίου, κορυφώνεται η προσπάθεια επανάχρησης της πλατείας Κλαυθμώνος, με κύκλο εορταστικών εκδηλώσεων που προγραμματίζονται να πραγματοποιηθούν εκεί".
Άλλωστε φτάνουν και τα Χριστούγεννα...
Παράλληλα δεν ξεχνά να υπενθυμίσει πως ο Δήμος σε συνεργασία με το κέντρο αστέγων αντιλαμβάνεται τη κοινωνική αποστολή του..
Κι αν ως εδώ δεν εξοργιστήκατε ακόμη, η τελευταία πρόταση του εκλεγμένου με τη Δημοκρατική Αριστερά δημάρχου θα σας φτάσει στα όρια: "Φαίνεται, όμως, ότι κάποιοι φαντάζονται όλη την υπόλοιπη ζωή των αστέγων, πάνω σε ένα παγκάκι και των υπολοίπων δημοτών περιορισμένη σε ιδιότυπα γκέτο", καταλήγει ο Καμίνης, λες και το βίαιο διώξιμο των αστέγων από τα παγκάκια θα τους βοηθήσει να βρουν ένα σπίτι ή μια δουλειά για να ζήσουν..Λες και όσοι διαμαρτύρονται για το συγκεκριμένο ζήτημα θέλουν να βλέπουν άστεγους γύρω τους και δη στα παγκάκια του κέντρου της πόλης..
Η ανακοίνωση του Δημάρχου της Αθήνας:
"Με αφορμή δημοσιεύματα στο διαδίκτυο για την πλατεία Κλαυθμώνος, τα παγκάκια και τους αστέγους, υπενθυμίζεται ότι από τον περασμένο Σεπτέμβριο ξεκίνησε η προσπάθεια ανάπλασης της πλατείας, η οποία στην κυριολεξία αποτελούσε απαγορευμένη ζώνη. Η πλατεία – ‘υγειονομική βόμβα’, σύμφωνα με κάποια παλαιότερα δημοσιεύματα, άρχισε να ξαναποκτά ζωή, να αποδίδεται ο δημόσιος χώρος στους δημότες, ενώ και το κυλικείο ξαναλειτούργησε πριν από μία εβδομάδα. Τα παγκάκια, όπως και άλλες υποδομές της πλατείας, αντικαθίστανται, αφού η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν δεν ταιριάζει σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Στις 16 Δεκεμβρίου, κορυφώνεται η προσπάθεια επανάχρησης της πλατείας Κλαυθμώνος, με κύκλο εορταστικών εκδηλώσεων που προγραμματίζονται να πραγματοποιηθούν εκεί. Ο Δήμος Αθηναίων δείχνει καθημερινά πως αντιλαμβάνεται την κοινωνική αποστολή του, ιδιαιτέρως απέναντι στους αστέγους, μέσω του Κέντρου Υποδοχής Αστέγων και των υπολοίπων υπηρεσιών του. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιοι φαντάζονται όλη την υπόλοιπη ζωή των αστέγων, πάνω σε ένα παγκάκι και των υπολοίπων δημοτών περιορισμένη σε ιδιότυπα γκέτο".
Πηγή αριστερο εξτρεμ

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΙ.....

Τα 10 αναπάντητα ερωτήματα ενός καθηγητή του Αριστοτελείου

Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:
Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ.
Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του.
… … Βάσει ποιάς λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;
Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης.
Ενδεικτικά…

-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.


Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:

Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να ” ξετινάξει” μία χώρα;

Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!


Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα,ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος ;

Prof. Konstantinos Tokmakidis
Aristotle University of Thessaloniki
Greece
 Πηγη ithacanet

Κινέζοι αξιωματούχοι με Φεράρι, Κινέζοι εργάτες που πεινάνε, και δυτικοί εργάτες που θα πεινάσουν

Έχουμε ήδη αναφερθεί πολλές φορές στο ζήτημα του offshoring, της μεταφοράς δηλαδή της παραγωγής από τη Δύση προς την Ασία - και έχουμε επίσης εξηγήσει το γιατί συμβαίνει αυτό, καθώς η παραγωγή ελέγχεται από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, που αποφασίζουν το τι και πως θα παραχθεί με βάση το δικό τους κέρδος και μόνο. Έτσι, η παραγωγική βάση της Δύσης αποσαθρώνεται εδώ και χρόνια, και αυτό συνεχίζεται με ολοένα και πιο γοργούς ρυθμούς, καθώς οι κεφαλαιοκράτες δε δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το ότι οι πράξεις τους καταδικάζουν σε μαρασμό αμέτρητους εργάτες. Από τη στιγμή που βγάζουν περισσότερα κέρδη αν χρησιμοποιήσουν Κινέζους οι Ινδούς εργάτες, χρησιμοποιούν (εκμεταλλεύονται) αυτούς, και απλά αφήνουν τους Δυτικούς να πεινάσουν, μέχρι να πέσουν και αυτοί σε ένα [πολύ] χαμηλότερο επίπεδο.

Αξίζει να δούμε μερικά νεότερα στοιχεία για το θέμα, που νομίζω δείχνουν με πολύ συγκεκριμένα νούμερα το μέγεθος αυτού του φαινομένου:

U.S. Firms Keen to Add Foreign Jobs

U.S.-based multinational corporations added 1.5 million workers to their payrolls in Asia and the Pacific region during the 2000s, and 477,500 workers in Latin America, while cutting payrolls at home by 864,000, the Commerce Department reported.

The faster growth abroad was concentrated in emerging markets, such as China, Brazil, India and Eastern Europe, according to economists Kevin Barefoot and Raymond Mataloni, of the U.S. Commerce Department. 

Αντίστοιχα νούμερα και για την Αγγλία, την πρώτη δύναμη που "βιομηχανοποιήθηκε", αλλά που τώρα έχει άπο-βιομηχανοποιηθεί" σε τρομερό βαθμό. Ιδού μερικά οικονομικά στοιχεία, όπως τα συγκέντρωσε το BusinessInsider:

• Ο βιομηχανικός τομέας στην Αγγλία εμφανίζει πτώση κατά 66% μέσα στα τελευταία 30 χρόνια.
• Πολλές επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο ή έχουν φύγει για αλλού, όπως για παράδειγμα η Kraft , που εξαγόρασε τη σοκολατοβιομηχανία Cadbury υποσχόμενη ότι δε θα μεταφέρει την παραγωγή, αλλά λίγο μετά τη μετέφερε στην Πολωνία, με αποτέλεσμα 400 θέσεις εργασίας να φύγουν από την Αγγλία.
• Το 1950, μετά δηλαδή από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, η Αγγλία κατείχε πάνω από το 10% των παγκόσμιων εξαγωγών. Το 2009 το ποσοστό αυτό είχε πέσει κάτω από το 3%.
• Την εποχή μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ο βιομηχανικός τομέας αποτελούσε περίπου το 40% της αγγλικής οικονομίας. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 10%, ενώ αντίστοιχα ο τομέας των υπηρεσιών αποτελεί το 75,8%.
• Όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Αγγλία η Θάτσερ, υπήρχαν 6,8 εκατομμύρια εργάτες στην βιομηχανική παραγωγή της Αγγλίας. Σήμερα, το αντίστοιχο νούμερο είναι 2,5 εκατομμύρια.
• Μεταξύ του 2005 και του 2010, η βιομηχανική παραγωγή της Αγγλίας μειώθηκε κατά 10%.

Ωραία βέβαια όλα αυτά τα στατιστικά, αλλά ποιο είναι το συμπέρασμα από αυτά;

Το συμπέρασμα είναι ότι αν συνεχίσουμε με τον καπιταλισμό, τότε απλά οι καπιταλιστές θα συνεχίζουν να ξεζουμίζουν τους Ασιάτες για όσο περισσότερο μπορούν, και θα συνεχίσουν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη "κινεζοποίηση" μας. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να εξοντωθούν, και μαζί τους να τελειώσει ένα σύστημα στο οποίο η εργαζόμενη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχει λόγο και εξουσία για το τι και πως παράγεται.

Αν δεν μπορούμε εμείς ως εργάτες να αναλάβουμε την παραγωγή, τότε αυτοί θα συνεχίζουν "το χαβά τους", που πλέον γίνεται φανερό το που οδηγεί. Μπορούμε όμως να το κάνουμε αυτό; Αν ναι, ας το κάνουμε. Αλλιώς, απλά οι καπιταλιστές θα συνεχίζουν να μας χορεύουν στο ταψί - "και όποιος αντέξει" σε μια επίδειξη κοινωνικού κανιβαλισμου που μάλιστα βαφτίζεται "δημοκρατία". Και δεν είναι μόνο το ότι θέλουν να εκμεταλλευτούν τους εργάτες όσο το δυνατόν περισσότερο, είναι και το ότι στα πλαίσια του μεταξύ τους ανταγωνισμού για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, όποιος επικρατήσει βγάζει ένα σωρό κέρδη, και οι υπόλοιποι χάνουν, παρασέρνοντας στον όλεθρο αμέτρητους εργάτες. Έτσι, ο καπιταλιστής "πρέπει" να ρημάξει τον εργάτη για να αποκτήσει ένα πλεονέκτημα έναντι του ανταγωνισμού.

Ιδού και μερικά ακόμα αποτελέσματα αυτής της σαπισμένης κατάστασης:

Το παραπάνω σκίτσο είναι για τη συμφωνία GATS, που υπογράφτηκε το 1994 και εγκαινίασε το "ελεύθερο εμπόριο" σε παγκόσμια κλίμακα, καταργώντας τους δασμούς.

Καλώς βέβαια δημιούργησε έναν παγκόσμιο κόσμο, ή μια "παγκόσμια αγορά" όπως θα έλεγαν και οι καπιταλιστές, αλλά το πρόβλημα είναι πως όσο το εμπόριο ελέγχεται από μια χούφτα ολιγοπώλια-μονοπώλια ανά κλάδο, τότε προφανώς δεν είναι "ελεύθερο". Η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η ελευθερία του εργοδότη να εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο. Και αν το συνολικό αυτό μοντέλο δεν ανατραπεί, τότε πολύ απλά "βαδίζουμε προς τον μεσαίωνα".

Τώρα ένα σωρό υπέρμαχοι του μικρού και του μεσαίου κεφαλαίου, που πλήττονται άγρια από το μεγάλο (πολυεθνικό) κεφάλαιο, θέλουν να εμποδίσουν το "ελεύθερο εμπόριο", και αντιμάχονται την κατάργηση των όποιων δασμών υπάρχουν. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό δεν αποτελεί λύση, αλλά διαιώνιση του προβλήματος, καθώς η ρίζα του προβλήματος είναι η το ότι στα πλαίσια ενός συστήματος ατομικής ιδιοκτησίας, πάντα κάποιοι θα μαζεύουν στην κατοχή τους πολύ μεγάλο πλούτο και εξουσία, και άρα αργά ή γρήγορα θα κυριαρχούν επί των υπολοίπων.
 Αν δεν καταργηθεί αυτό το σύστημα, και δεν αντικατασταθεί από ένα σύστημα συλλογικής ιδιοκτησίας, με τους εργάτες που παράγουν τον πλούτο να αποφασίζουν για το τι θα κάνουν, τότε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα θα επιστρέφουμε στη βαρβαρότητα.

Βουλευτής πέταξε δακρυγόνο μέσα στη Βουλή

Ο Kim Sun Dong, από σήμερα και στο εξής, είναι ένας μικρός ήρωας.

Ο Κορεάτης βουλευτής, αντίθετος με το νομοσχέδιο για τη σύναψη συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ, έκανε κάτι αρκετά… προχωρημένο!

Δεν χρειάστηκε να παίξει ξύλο, όπως καθημερινά γίνεται στην Βουλή της χώρας του και διέκοψε την συνεδρίαση, πιο μάγκικα.

Πιο αντρικά. Κι απλά.

Πώς;

Ρίχνοντας ένα δακρυγόνο και… κλάμα οι Κορεάτες! Και μόλις πήγαν οι υπόλοιποι να τον λιντσάρουν, είπε αυτό που σκέφτονταν από πριν και δεν το έλεγε.

«Αφήστε με μπάσταρδοι! Όχι στην συμφωνία».

«Ο θάνατος του (Ινδού) εμποράκου»
Η ινδική αγορά ανοίγει στις πολυεθνικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ

Έπειτα από δύο χρόνια πολιτικών δισταγμών, η τεράστια αγορά της Ινδίας ανοίγει τελικώς στις πολυεθνικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ, οι οποίες εποφθαλμιούσαν εδώ και καιρό την δυναμική είσοδό τους στη χώρα του 1,2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Το υπουργικό συμβούλιο της χώρας ενέκρινε τη δυνατότητα ξένων ομίλων λιανικής να εξαγοράζουν πλειοψηφικό ποσοστό, έως 51%, ινδικών πολυκαταστημάτων. Μέχρι τώρα όμιλοι όπως η Wal-Mart και η Tesco έχουν τη δυνατότητα να πωλούν χονδρικώς στην Ινδία και όχι απευθείας στους καταναλωτές.

Η απόφαση εκκρεμούσε επί δύο χρόνια. Οι υποστηρικτές της μιλούσαν για αύξηση του ανταγωνισμού και μείωση των τιμών, τη στιγμή που η χώρα πλήττεται από σχεδόν διψήφιο πληθωρισμό. Οι πολέμιοι υποστήριζαν ότι οι πολυεθνικές θα πετάξουν εκτός αγοράς τους μικρούς τοπικούς λιανοπωλητές και θα συμπιέσουν τις τιμές των Ινδών αγροτικών παραγωγών.

Την ίδια ώρα, καθώς η Δύση δε μπορεί πλέον να καταναλώνει όπως κατανάλωνε, και οι Κινέζοι εργάτες είναι ακόμα υπερβολικά φτωχοί για να καταναλώσουν αυτοί τα προιόντα που παράγουν, τα προιόντα αυτά μένουν απούλητα, και ξεσπά κρίση και στην Κίνα:

Η κρίση έφτασε στην Κίνα

Χιλιάδες εργάτες εργοστασίων απεργούν στην Κίνα εδώ και μια εβδομάδα, αντιδρώντας στις μειώσεις των μισθών τους. Οι εργοδότες προχώρησαν σε περικοπές επειδή μειώθηκαν οι εξαγωγές λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Σύμφωνα με το CNN, περισσότεροι από 10.000 εργάτες στις περιοχές Σενζέν και Ντονγκουάν στην επαρχία Γκουάνγκντονγκ -καρδιά της βιομηχανικής παραγωγής στη νότια Κίνα- απεργούν εδώ και μία εβδομάδα.

Οι εργαζόμενοι ζητούν να μην σταματήσει η καταβολή υπερωριών, καθώς χάρη σε αυτά τα χρήματα λάμβαναν έναν αξιοπρεπή μισθό. Με το πάγωμα των υπερωριών που προωθούν πολλά εργοστάσια, ο μισθός τους μειώνεται κατακόρυφα.

Περίπου 7.000 εργαζόμενοι απήργησαν, ζητώντας να μην κοπούν οι υπερωρίες και να μην μετατεθούν συνάδελφοί τους σε άλλα εργοστάσια στην ενδοχώρα και στο Βιετνάμ, όπου το κόστος εργασίας είναι πολύ χαμηλό.(σ.σ. είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι εργάτες στο Βιετνάμ και στην ενδοχώρα της Κίνας παίρνουν ακόμα λιγότερα λεφτά ως μισθό απ' ότι οι εργάτες στην "κυρίως" Κίνα)

Αξίζει να δούμε και ένα άρθρο του "The Diplomat", στο οποίο μας θυμίζει ένα βιβλίο του Mark Twain, το "The Gilded Age".

Σε αυτό το βιβλίο ο Τουέιν περιέγραφε τη φτώχεια στην Αμερική του περασμένου αιώνα, και έλεγε πως χάρη σε αυτή τη φτώχεια, υπήρχε μια ολιγαρχία που είχε γίνει πολύ πλούσια και θύμιζε στη συμπεριφορά της "ρωμαϊκά όργια".

Κάπως έτσι είναι και τα πράγματα στην Κίνα σήμερα, καθώς ΥΠΑΡΧΕΙ ανάπτυξη στη χώρα, χάρη ακριβώς σε αυτή τη φτώχεια, αλλά η ανάπτυξη αυτή είναι βασισμένη στο ίδιο μοντέλο με την Αμερική του προηγούμενου αιώνα, δηλαδή στη φτώχεια των εργατών, και δημιουργεί τον ίδιο ακριβώς σαπισμένο τύπου πλούσιου ανθρώπου, που δε νοιάζεται για τίποτα άλλο εκτός από τον πλούτο του.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά στην Κίνα δεν υπάρχει καν μια στοιχειώδης "αστική δημοκρατία", με τις όποιες ελευθερίες έχουν κατακτήσει μέσα σε αυτή οι εργάτες.
Πηγή Βαθυ κοκκινο

ΑΙΓΑΙΟ
ΕΛΛΑΔΑ ... γειτονιά μου...
Φωτεινή Σαββατιανού

«Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Νίκου Μπελογιάννη

Της  Κατερινας Μπακογιαννη

Αυτό το Σαββατοκύριακο το πέρασα μεταξύ τριών διαφορετικών εποχών. Έπεσε στα χέρια μου το εξαιρετικό βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη <<Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα>> που επανεκδόθηκε πρόσφατα από τις Εκδόσεις ΑΓΡΑ (*) και το οποίο διάβασα μονορούφι με ανοιχτή την τηλεόραση στις ειδήσεις και δημοσιογραφική αγωνία για το εάν η Ελλάδα θα προσέφευγε για δάνειο στην Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Πότε λοιπόν μεταφερόμουν νοερά στις φυλακές της Αίγινας και της Ακροναυπλίας, στα ιταλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κατούνα και στη Βόνιτσα και φανταζόμουν τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο να σκύβει πάνω από μικρά τσιγαρόχαρτα με όλο τον ρομαντισμό και την φόρτιση των δικών μου νιάτων, πότε θύμωνα παρασυρόμενη από την κομμουνιστική οργή του συγγραφέα όταν περιέγραφε την εγκατάσταση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου μετά τον πόλεμο του 1897 (για να καταλάβετε, ο ΔΟΕ λειτουργούσε από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής περίπου όπως το σημερινό ΔΝΤ με τη συμμετοχή τότε της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας) και πότε επανερχόμουν στο τώρα με το ΔΝΤ προ των πυλών και τη φωνή του Νίκου Στραβελάκη στο MEGA.

Η ματιά του Μπελογιάννη είναι αναμφίβολα η ματιά ενός κομμουνιστή πριν διαψευσθούν οι προσδοκίες για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Η μελέτη του παραμένει ωστόσο επίκαιρη όχι τόσο για το θεωρητικό αναλυτικό εργαλείο με το οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί να ερμηνεύσει τον ρόλο του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα όσο για την προεξάρχουσα θέση που κατέχει το ζήτημα του δημόσιου δανεισμού στο έργο του και για το πώς η κατασπατάληση των δανείων και η συνεχής καταφυγή σε αυτά αποτελεί ιστορική πληγή για το σύγχρονο ελληνικό κράτος.

 Όλο το έργο βασίζεται άλλωστε σε βιβλιογραφικές αναφορές των καθολικά αποδεκτών καθηγητών της οικονομικής ιστορίας Ξ. Ζολώτα, Α. Ανδρεάδη, Α. Αγγελόπουλου κ.α. και είναι απορίας άξιον και συγκινητικό ταυτόχρονα πώς ο Μπελογιάννης είχε πρόσβαση σε τόσες πηγές μέσα στους τόπους εγκλεισμού του.

Να πώς περιγράφει, με τη δική του γλώσσα, (όπως αποσπασματικά το μεταφέρω) ο Μπελογιάννης, για παράδειγμα, τις προσπάθειες του Χαρίλαου Τρικούπη να πάρει δάνεια την περίοδο 1887-93 που οδήγησε στο γνωστό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»:

«Για να πάρει δάνειο ο Χαρίλαος Τρικούπης υποχρεώθηκε να παραγγείλει σε γαλλικές εταιρείες τρία θωρηχτά και κανόνια που στοίχισαν 26 εκατομμύρια, τιμή υπερβολική για την εποχή εκείνη. Καμιά τριανταριά και περισσότερα εκατομμύρια πήραν οι ντόπιοι τραπεζίτες για απόσβεση των παλιότερων δανείων τους. Ύστερα ήρθε η σειρά των ξένων τοκογλύφων και μετά έμειναν κάποια ψίχουλα για να σκεπάσουν μερικά από τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού. Το δάνειο είχε γίνει καπνός. Κάθε δάνειο γινόταν καπνός.

 Το κάθε δάνειο άνοιγε αναγκαστικά την πόρτα για καινούριο. Με ληστρικούς όρους. Ακόμα και ο Τρικούπης, επικεφαλής του πιο εξελιγμένου κομματιού της αστικής τάξης, άν ήταν στο χέρι του, θα διέθετε όλα τα δάνεια για την πρόοδο της χώρας. Τον λόγο όμως είχαν οι ξένοι και οι ντόπιοι τοκογλύφοι, το παλάτι, τα τζάκια, το λεφούσι από κομματικούς φίλους, η ρουσφετολογία, η στείρα και μικρόχαρη αντιπολίτευση, ο λογιοτατισμός.»

Και σε άλλο σημείο: «Τι απέμενε μετά στην ελληνική κυβέρνηση; Το μαγείρεμα καινούριων φορολογικών νομοσχεδίων για ν’ αναπληρώσουμε τα έσοδα που χάσαμε.»

Οι συνειρμοί με το σήμερα είναι ανατριχιαστικοί. Γερμανικά υποβρύχια – Άνγκελα Μέρκελ. Γαλλικές φρεγάτες – Νικολά Σαρκοζί. Και στο βάθος Eurogroup, ΔΝΤ και διαπραγματεύσεις υπό την απειλή της διόγκωσης των spreads και την αίρεση παραγγελίας πολεμικών αεροπλάνων.

Οπότε ίσως δεν υπάρχει αόρατο καφκάς, Δημήτρη Καμπουράκη. Τώρα πια δεν φυλακίζουν υποψήφιους ηγέτες αλλά τους διοικούμενους, τους πολίτες, τον λαό. (Συγχωρέστε με, τελώ ακόμη υπό την επήρεια της ανάγνωσης του έργου του Νίκου Μπελογιάννη.) Ίσως όλοι εμείς να είμαστε σαν τα χαμστεράκια σε ένα μεγάλο ορατό κλουβί.

Υ.Γ. Το ίδιο το βιβλίο έχει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Τα πρωτότυπα χειρόγραφα διασώθηκαν σε ένα σιδερένιο κουτί θαμένο σε έναν κήπο (!) στην οδό Χαλκοκονδύλη. Αργότερα βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη μέσω Πάτρας όπου το 1946 έμενε για λίγο ο Μπελογιάννης λίγο πριν φύγει για το βουνό. Τα είχε εμπιστευτεί στην οικογένεια που του νοίκιαζε ένα δωμάτιο. Παραδώθηκαν στον γιο του, Νίκο Μπελογιάννη, σε ένα μπουγατσάδικο στην Θεσσαλονίκη. Το ίδιο βιβλίο είχε εκδοθεί το ΄98 από το ΚΚΕ, για τα 80 χρόνια του ΚΚΕ, γιατί όπως επισημαίνει ο γιος του Μπελογιάννη στον πρόλογο του «οι νεκροί είναι ιδανικοί για εκμετάλλευση»
.ΠΗΓΗ:

 protagon.gr

Διαδηλώνω γιά την πατρίδα μου καί στό όνομα όσων της χάρισαν τη ζωή τους

Η δημοκρατία είναι τόσο απλή που χωράει σε ένα φύλλο Α4

Χρησιμοποιούμε όλοι την λέξη δημοκρατία και τα παράγωγά της σχεδόν καθημερινά. Ομως η άγνοιά μας για το τι είναι δημοκρατία είναι τεράστια. Κι όμως δεν θα πρεπε μια και για να περιγραφεί το τι είναι η δημοκρατία, φτάνει και περισσεύει ένα φύλλο Α4.
    Η δημοκρατία είναι μία απλή μέθοδος για να αυτο-κυβερνηθεί ένα σύνολο ανθρώπων. Είναι μια διαδικασία που μοιράζει την πολιτική ισχύ, την εξουσία δηλαδή, εξίσου σε όλα τα μέλη αυτού του συνόλου. Είτε πρόκειται για έναν σύλλογο, είτε πρόκειται για μια ολόκληρη χώρα.

Η δημοκρατία είναι μια διαδικασία που μας δίνει την δυνατότητα να παίρνουμε και να εφαρμόζουμε αποφάσεις, να επιτηρούμε την εφαρμογή τους, και να απονέμουμε δικαιοσύνη, συμμετέχοντας όλοι και άμεσα στα όργανα, τα σώματα και τους θεσμούς, χωρίς αντιπροσώπους.

  Στην δημοκρατία προβλέπεται ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΟΡΓΑΝΟ: η γενική συνέλευση όλων των μελών. Αυτή η γενική συνέλευση είναι που αποφασίζει τι άλλα όργανα ή σώματα ή θεσμούς θα συστήσει. Διότι η δημοκρατία αλλάζει διαρκώς τους θεσμούς της. Η δημοκρατία δεν γίνεται ποτέ τέλεια. Παραμένει πάντοτε ατελής.
 Αλλάζει ή καταργεί όργανα, σώματα και θεσμούς και στην θέση τους βάζει άλλα.
   Μπορεί μια δημοκρατία να αποφασίσει πως θα έχει ένα όργανο, για παράδειγμα, που θα προετοιμάζει τα νομοσχέδια, και θα ονομάσει μάλιστα αυτό το όργανο Βουλή, και μετά θα έρχονται τα νομοσχέδια στην γενική συνέλευση για να γίνουν νόμοι. Μπορεί μια άλλη δημοκρατία να αποφασίσει μια εντελώς άλλη διαδικασία για το νομοπαρασκευαστικό έργο.
   Με τον ίδιο τρόπο μια δημοκρατία δημιουργεί και αλλάζει συνεχώς και όλους τους άλλους θεσμούς και όργανα που πιστεύει ότι χρειάζεται. Από την κυβέρνηση της ως τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνη
Ολα τα μέλη-πολίτες είναι εν δυνάμει πρωθυπουργοί, υπουργοί κλπ. Ολα τα μέλη-πολίτες είναι εν δυνάμει δικαστές καθώς η δημοκρατία υποστηρίζει πως και η απονομή δικαιοσύνης είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα και όχι τεχνικό. Ολοι αυτοί οι θεσμοί και τα όργανα καθώς και οι μορφή τους, αποφασίζονται από την γενική συνέλευση όλων των μελών. Δηλαδή από όλους.

Η γενική συνέλευση έχει κατάλογο εγγεγραμμένων μελών.
Δεν γίνεται δημοκρατία χωρίς κατάλογο μελών (με όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο).
Για την ανάδειξη στα αξιώματα χρησιμοποιείται η κλήρωση μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων για το κάθε αξίωμα. Οχι η εκλογή. Η εκλογή είναι ολιγαρχικός τρόπος. Με εκλογή, και όχι κλήρωση, γίνεται η ανάδειξη για τις ελάχιστες εκείνες μόνο θέσεις που απαιτούν απαραιτήτως υψηλή εξειδίκευση και κατάρτιση. (Οι υπουργοί για παράδειγμα θα αναδεικνύονταν μάλλον με κλήρωση).

Η θητεία στα αξιώματα δεν υπερβαίνει ποτέ το ένα έτος. Μπορεί να υπάρχουν αξιώματα με διάρκεια ένα 24ωρο. Κανείς δύο φορές στην ίδια θέση. Ιδίως εκείνοι που επιλέχθηκαν με εκλογή. Ολοι είναι ανακλητοί πριν λήξει η θητεία τους και όλοι δίνουν απολογισμό στο τέλος της. Η δημοκρατια πιστεύει πως όλοι οι πολίτες πρέπει να ασκούνται στην εξουσία και στην πολιτική. Γι’ αυτό αλλάζει συχνά τα πρόσωπα στα αξιώματα, ώστε να αποκτούν εμπειρία όσο περισσότεροι γίνεται, και ει δυνατόν όλοι.

Με λίγα λόγια, νομοθέτες είναι ΟΛΟΙ οι πολίτες. Κυβερνήτες και δικαστές γίνονται όλοι οι πολίτες, είτε με κλήρωση, είτε εκ περιτροπής, και ελάχιστοι με εκλογή. Δεν γίνονται ποτέ κυβερνήτες, νομοθέτες και δικαστές, οργανωμένες ομάδες πολιτών όπως είναι τα σημερινά κόμματα. Αυτό που γίνεται τώρα με τα κόμματα είναι ολιγαρχία.

Η δημοκρατία επειδή γνωρίζει πως απειλείται και από τον πολύ πλούτο αλλά και από την πολύ φτώχεια παίρνει μέτρα ώστε να μην υπάρχει τίποτε από τα δύο. Πέραν όμως τούτου, η δημοκρατία, επειδή δεν είναι οικονομικό σύστημα όπως ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, δεν έχει εξαρχής κάποιο οικονομικό σχέδιο ή δόγμα για να εφαρμόσει. Τις οικονομικές αποφάσεις τις παίρνουν όλοι οι πολίτες στην γενική συνέλευση, για κάθε ένα θέμα ξεχωριστά.

Δηλαδή με σημερινούς όρους μπορεί να πάρουν σήμερα για ένα θέμα μια “δεξιά” ή μια “αριστερή” απόφαση. Και αν μετά από ένα διάστημα πειστούν πως πήραν λάθος απόφαση, να την αλλάξουν.

Και τέλος, επειδή το σύνολο που αντιπροσωπεύει η γενική συνέλευση μπορεί να απειληθεί στρατιωτικά, ο κάθε πολίτης είναι ταυτοχρόνως και οπλίτης, σχεδόν εφόρου ζωής. Οι έννοιες πολίτης και οπλίτης για την δημοκρατία είναι αξεχώριστες.
Θραξ Αναρμόδιος

ΥΓ. Αν η περιγραφή μου δεν χωράει σε ένα φύλλο Α4 όπως υποσχέθηκα, δεν φταίει η δημοκρατία αλλά η φλυαρία μου. Διαλέξτε μικρότερη γραμματοσειρά και θα χωρέσει. Αν και πάλι δεν χωράει, τότε διαγράψτε όλα εκείνα τα τμήματα του κειμένου που είναι με πλάγια γράμματα. Τυπώστε την σελίδα και διαδώστε την δημοκρατία στους συμπολίτες μας.

Posted on 09/10/2011 by anarmodios

Πηγη Θραξ Αναρμοδιος

Ντίνος Κατσουρίδης: μόνο σινεμά

Ενεργός κινηματογραφιστής μέχρι και το τέλος της ζωής του, ο Ντίνος Κατσουρίδης έφυγε από τη ζωή στην ηλικία των 84 ετών, παίρνοντας μαζί του ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Ντίνος Κατσουρίδης δεν ήταν ποτέ μόνο σκηνοθέτης, μόνο παραγωγός, μόνο συνδικαλιστής… Γενικά δεν ήταν ποτέ μόνο ένα πράγμα. Λες και το σινεμά δεν ήταν γι’ αυτόν μια σειρά από ιδιότητες και θέσεις – κλειδιά, αλλά κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο προσωπικό, κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσε να εκφραστεί μόνο με εφήμερους τίτλους και αρκετές σελίδες στη μικρή ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
Για πολλούς ο σκηνοθέτης του «Της Κακομοίρας», για περισσότερους ο δημιουργός του «Τι Εκανες στον Πόλεμο Θανάση;», ο Ντίνος Κατσουρίδης ξεκίνησε την καριέρα του στον κινηματογράφο το 1951 ως βοηθός σκηνοθέτης στο «Πικρό Ψωμί» του Γρηγόρη Γρηγορίου, έχοντας έρθει από τη Λευκωσία της Κύπρου, όπου και γεννήθηκε το 1927, στην Αθήνα για να σπουδάσει Ιατρική τελείωνοντας σπουδές σκηνοθεσίας στην νεοϊδρυθείσα τότε Σχολή Σταυράκου.
 Για μια ολόκληρη δεκαετία και πριν «αναβαθμιστεί» στη θέση του σκηνοθέτη, εργάστηκε ως φωτογράφος πλατό και οπερατέρ σε 21 ταινίες στο πλευρό του Αλέκου Σακελλάριου, του Γιώργου Τζαβέλλα και άλλων δημιουργών της «χρυσής εποχής» της Φίνος Φιλμς, αναλαμβάνοντας ωστόσο περισσότερες από μια θέσεις στην παραγωγή, το μοντάζ και τη διεύθυνση φωτογραφίας.
Εχοντας διδαχθεί από κοντά όλα όσα θα τον έκαναν να νιώθει σιγουριά για το βλέμμα του, ο Ντίνος Κατσουρίδης σκηνοθετεί το 1960 την πρώτη του ταινία «Είμαι Αθώος», βασισμένη στο θεατρικό έργο του Μανώλη Σκουλούδη «Υπόθεση Ντρέιφους» και την ίδια χρονιά παραδίδει ένα από τα καλύτερα φιλμ νουάρ του ελληνικού σινεμά, το «Εγκλημα στα Παρασκήνια» σε σενάριο του Γιάννη Μαρή, κάνοντας αισθητή την παρουσία του στο τότε Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κερδίζοντας τα βραβεία φωτογραφίας (για τον Ντίνο Καρύδη – Φουκς) και το βραβείο β’ γυναικείου ρόλου (για την Ζωρζ Σαρρή).
Το 1963 είναι η χρονιά του «Της Κακομοίρας», της ταινίας που θα αποδείκνυε το ιδιοσυγκρασιακό ταλέντο του Κατσουρίδη στην κωμωδία και που θα έκανε τον Ζήκο του Χρήστου Χατζηχρήστου μια από τις πλέον αρχετυπικές φιγούρες του ελληνικού κινηματογράφου.
Ηταν όμως ένας άλλος κωμικός ηθοποιός που θα συνέδεε άρρηκτα το όνομά του με τον Ντίνο Κατσουρίδη και αυτός δεν ήταν άλλος από το Θανάση Βέγγο, τον οποίο ο Κατσουρίδης γνώρισε πρώτη φορά όταν ο Φιλοποίμην Φίνος παρέδωσε στον τότε βοηθό μοντέρ το υλικό του «Δράκου» για να μονταριστεί. Τη δύσκολη δουλειά ανέλαβε ο Θανάσης Βέγγος που έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στον Κατσουρίδη, ώστε από το 1970 μέχρι και το 1982 να γυρίσει μαζί του 9 μεγάλου μήκους ταινίες.
Ανάμεσα τους και η μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα του Κατσουρίδη (αλλά και του Βέγγου), το «Τι Εκανες στον Πόλεμο Θανάση;» το 1971, μια ταινία που γυρίστηκε μέσα στη χούντα και θα την ακολουθούσε ένα άτυπο σίκουελ, το «Θανάση Πάρε τ’ Οπλο Σου» το 1972 σε ένα double bill που έσκισε στα ταμεία στην εποχή του, έσωσε τον Βέγγο από την μονοδιάστατη εικόνα του «ανθρώπου που έτρεχε πολύ» και ανέδειξε τον Κατσουρίδη σε κινηματογραφικό ήρωα μιας ολόκληρης εποχής.
Η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ο Ντίνος Κατσουρίδης ήταν το «Ονειρο Αριστερής Νύχτας» το 1982 με τον Νίκο Καλογερόπουλο (ως συνσεναριογράφο, συνσκηνοθέτη και πρωταγωνιστή), μια ταινία που στιγματίστηκε από τις διαφωνίες ανάμεσα στους δύο άντρες και που κατέληξε σε μια επεισοδιακή προβολή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Εκτοτε και μέχρι σήμερα, ο Κατσουρίδης συνέχιζε να εργάζεται στον ελληνικό κινημάτογράφο άλλοτε ως μοντέρ («Ησυχες Μέρες του Αυγούστου», «Ολα Ειναι Δρόμος», «Οι Αριθμημένοι», «Το Καναρινί Ποδήλατο») και άλλοτε ως διευθυντής φωτογραφίας («Γυναίκες Δηλητήριο», «Ακροπόλ») και άλλοτε από τη θέση του συνδικαλιστή ως Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών και ως επίτιμος μέλος και μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων της ΕΣΠΕΚ. Από την τελευταία αυτή θέση υπήρξε και πολέμιος του νέου κινηματογραφικού νόμου για τον κινηματογράφο, όχι όμως και της αλλαγής που πάντοτε πίστευε πως έπρεπε να συντελεστεί ώστε το ελληνικό σινεμά να μπορέσει να αναπνεύσει στη νέα του εποχή.
Ο Ντίνος Κατσουρίδης πέθανε το πρωί της 28ης Νοεμβρίου 2011.
Φιλμογραφία (ως σκηνοθέτης)
Έγκλημα στα παρασκήνια, 1960
Είμαι αθώος, 1960
Ο κύριος πτέραρχος, 1963
Της κακομοίρας, 1963
Οι αδίστακτοι, 1965
Σύντομο διάλειμμα, 1966
Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές, 1970
Ο Θανάσης, η Ιουλιετα και τα λουκάνικα, 1970
Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση, 1971
Θανάση πάρε το όπλο σου, 1972
Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας, 1976
Ο παλαβός κόσμος του Θανάση, 1979
Ο φαλακρός μαθητής, 1979
Βέγγος, ο τρελλός καμικάζι, 1980
Ο Θανάσης και το καταραμένο φίδι, 1982
Oνειρο αριστερής νύχτας, 1987
Δείτε στο παρακάτω βίντεο μια σκηνή από το «Τι Εκανες στον Πόλεμο Θανάση;», ενδεικτική όχι μόνο του ταλέντου του Θανάση Βέγγου, αλλά και της ευαισθησίας του σκηνοθέτη Ντίνου Κατσουρίδη.

http://dai.ly/trV0QS

Posted on 28 Νοεμβρίου, 2011 4:30 μμ by Anakata-dyomenh

Πηγη Parallhlografos

Είτε ο πόλεμος θα φέρει την Επανάσταση, είτε η Επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο!

Γράφει ο Δευκαλίων

 

Τα έχουμε πει πολλές φορές και τα γεγονότα μας επιβεβαιώνουν συνεχώς…

Τα τελευταία γεγονότα: Το Βέλγιο υποβαθμίστηκε από την S&P, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της Ισπανίας προτίθεται να ζητήσει εξωτερική οικονομική βοήθεια, δηλαδή σε απλά λόγια προσφυγή στο ΔΝΤ, τα επιτόκια με τα οποία δανείζεται η Ιταλία συνεχώς ανεβαίνουν κ.λ.π.

Τι δείχνουν λοιπόν τα τελευταία γεγονότα; Ότι η κρίση χρέους στην ευρωζώνη επεκτείνεται, άρα οι πολιτικές προστασίας της ευρωζώνης αποτυγχάνουν.

Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές; Μονεταριστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιδιώκουν να εξαλείψουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα για να ελέγξουν το δημόσιο χρέος μέσα από τον περιορισμό ή ακόμη και μηδενισμό των δαπανών που κατευθύνονταν και δαπανούνταν για την λειτουργία του κοινωνικού κράτους (μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία κλπ).

Γιατί αποτυγχάνουν αυτές οι πολιτικές; Γιατί μειώνουν ή μηδενίζουν τους ρυθμούς ανάπτυξης και αυξάνουν την ανεργία με πραγματικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα την μείωση -πολύ κάτω από τους στόχους- των εισπραττόμενων φόρων. Ουσιαστικά οι άνεργοι και οι πληττόμενοι πολίτες με περικοπές των μισθών και συντάξεων, μειώνουν ή μηδενίζουν την καταναλωτική τους δαπάνη.

Θα αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετος… Μα αυτό που βλέπει και αναλύει ο άσημος και ταπεινός Δευκαλίων, είναι αυτονόητο και οφθαλμοφανές. Γιατί λοιπόν δεν το υιοθετούν οι ηγέτες της ευρωζώνης να τελειώνουμε με την κρίση;

Η απάντηση είναι εξ’ ίσου απλή. Η ηγεσία της ευρωζώνης έχει επιλέξει την νομισματική πολιτική του φθηνού νομίσματος προκειμένου να ανταπεξέλθει στον παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο. Ταυτόχρονα όμως επιδιώκει μετά μανίας και την αναγόρευση του ευρώ σε κύριο αποθεματικό νόμισμα. Δηλαδή επιδιώκει και επιθυμεί να επιτύχει δύο ασύμβατους στόχους: φθηνό νόμισμα για να πωλούνται εύκολα τα ευρωπαϊκά προϊόντα στις παγκόσμιες αγορές και ταυτόχρονα υγιές δημοσιονομικά νόμισμα για να συγκεντρώνει τις παγκόσμιες καταθέσεις.

Πως σχεδίαζε να επιτύχει αυτούς τους δύο στόχους; Με επικοινωνιακές αναζωπυρώσεις κυρίως του Ελληνικού Προβλήματος, που θα...

υποτιμήσουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ευρώ έναντι του δολαρίου και με ευρεία και βίαια δημοσιονομική εξυγίανση, που θα καθιστούσαν σταδιακά το ευρώ στη συνείδηση των επενδυτών το πρώτο αποθεματικό νόμισμα.

Κοντόφθαλμη πολιτική γιατί δεν πήρε υπ’ όψιν της τη δυναμική και τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ποιοι πίστευαν ότι η κρίση είναι παροδική και θα περάσει γρήγορα; Μα φυσικά αυτοί που ακόμα κυβερνούν και ταυτόχρονα την προκάλεσαν: Το διεθνές νεοφιλελεύθερο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο μηδέν.

Η κρίση στην Ευρώπη (και κατά συνέπεια και σε παγκόσμια κλίμακα) που δεν τιθασεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια, θεριεύει πλέον και εξ αιτίας των λανθασμένων πολιτικών που εφαρμόσθηκαν. Η αλλαγές που γίνονται βαθμιαία στο κοινωνικό πεδίο είναι μεγάλες και καθοριστικές.

·                            Τα μεσαία στρώματα (η μεσαία τάξη) συρρικνώνονται και βαθμιαία αλλά με γρήγορους ρυθμούς, είτε μετατρέπονται σε λαϊκά στρώματα, είτε προλεταροποιούνται.

·                            Τα κινήματα των αγανακτισμένων πολιτών, απολιτικά και χωρίς στιβαρή οργανωτική δομή, λειτούργησαν μόνο πρόσκαιρα σαν βαλβίδες εκτόνωσης που δεν προσέφεραν τελικά καμία πολιτική λύση. Επί της ουσίας θα πρέπει να θεωρηθούν και να ερμηνευθούν ως οι τελευταίοι σπασμοί αντίδρασης της μεσαίας τάξης μπροστά στον επερχόμενο αφανισμό της.

·                            Η σοσιαλδημοκρατία που στις προηγούμενες περιόδους οικονομικής ανάπτυξης είχε ρόλο ύπαρξης αφού μοίραζε πιο δίκαια και ριζοσπαστικά τον παραγόμενο πλούτο, δεν έχει πλέον ρόλο ύπαρξης αφού ταυτίστηκε με τον αποτυχημένο νεοφιλελευθερισμό.

·                            Η συντηρητική κεντροδεξιά εάν επιλέξει να ταυτισθεί με τον νεοφιλελευθερισμό, θα ακολουθήσει την μοίρα της σοσιαλδημοκρατίας και θα αφανισθεί, ενώ αν επιλέξει τον δρόμο της εθνικής ιδεολογίας και της προάσπισης του ρόλου του εθνικού κράτους, θα αποκτήσει κυρίαρχο πολιτικό ρόλο και λόγο αλλά ταυτόχρονα μοιραία θα έχει μετατραπεί σε άκρα δεξιά.

·                            Οι ηττημένοι της δεκαετίας του 1990 κομμουνιστές δικαιώνονται μέσα από την αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος. Ανεξάρτητα από την επί μέρους ιδεολογική τους τοποθέτηση (Σταλινικοί, Μαοϊκοί, Αναθεωρητές κλπ) παραμένουν κομμουνιστές. Συγκεντρώνουν και στρατολογούν δυνάμεις από τα λαϊκά προάστια, τους ανέργους και τους κοινωνικά αποκλεισμένους.

Προετοιμάζονται μεθοδικά για τη ρεβάνς, δηλαδή τη νικηφόρα αυτή την φορά δυναμική αντιπαράθεση με τους πολιτικούς εκφραστές του καταρρέοντος οικονομικού συστήματος.

Είναι βέβαιοι, αντλώντας συμπεράσματα από το ιστορικό παράδειγμα του μεσοπολέμου, ότι το κάθε εθνικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο θα βρει δυναμικό στήριγμα και υποστηρικτή, άρα και πολιτικό εκφραστή, στην υπό εκκόλαψη άκρα δεξιά.

Συμπέρασμα: Η οικονομική κρίση δεν έγινε εφικτό να ελεγχθεί και να τιθασευτεί τα προηγούμενα χρόνια. Μοιραία σήμερα συνεχίζει ανέλεγκτη το καταστροφικό της έργο με πιο βίαιους ρυθμούς. Το παγκόσμιο Οικονομικό Διευθυντήριο (Τριμερής, Λέσχη Μπίλντεμπεργκ κ.λ.π.) βρίσκεται μπροστά σε ένα τραγικό δίλημμα, αφού απέτυχαν όλες οι τεχνοκρατικές συνταγές.

Συνεπώς, είτε θα παραμείνει αδρανής, οπότε θα δει δυνάμεις που πιστεύουν στην ύπαρξη κυρίαρχου και ισχυρού κράτους (άκρα δεξιά-εθνικό κράτος, κομμουνιστική αριστερά-δικτατορία του προλεταριάτου) να κυριαρχούν, προετοιμαζόμενη ταυτόχρονα να προσεταιρισθεί με βαρύτατες πολιτικοοικονομικές απώλειες τον συντηρητικό ακροδεξιό πόλο, είτε θα πυροδοτήσει-προκαλέσει έναν μεγάλης κλίμακας πόλεμο, πιθανότατα στον ενεργειακό αποταμιευτήρα του πλανήτη την Μέση Ανατολή, προκειμένου να ελεγχθεί και να εκτονωθεί η κρίση.

Στην πρώτη περίπτωση πάνε περίπατο η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, οι φορολογικοί παράδεισοι κ.λ.π., η ουσία δηλαδή της παγκοσμιοποίησης.

Στη δεύτερη περίπτωση γνωρίζει και φοβάται ότι: 
είτε ο πόλεμος θα φέρει την Επανάσταση, είτε η Επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο!

Πηγη Στοχασμος-Πολιτικη

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ - ΕΛΕΝΑ ΠΑΝΑΡΙΤΗ

Το 2009 στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ κάτω από το όνομα του Δημάρχου Πάρου (Γ.Ραγκούση) υπήρχε το όνομα της Έλενας Παναρίτη






Στον "διαφανή "ιστότοπο του ΠΑΣΟΚ υπάρχει το βιογραφικό της :

<<Το συνολικό έργο της Έλενας Πανα­ρίτη αναγνωρίζεται διεθνώς σαν καλή πρακτική εφαρμογή "θεσμικών οικο­νομικών".
Είναι ειδική στα ιδιοκτησια­κά δικαιώματα και στην αντίστοιχη δια­χείριση του δημόσιου τομέα.

Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφα­λής του Panel Group, ένας ειδικός συμ­βουλευτικός όμιλος που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποί­ηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.

Η Panel Group ασχολείται με ρυθμί­σεις αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και που αποδί­δουν σημαντικά οικονομικά, κοινωνι­κά και περιβαλλοντολογικά αποτελέ­σματα.

Στη σχολή Wharton του Πανεπιστημί­ου της Πενσυλβάνια και στο πλαίσιο της διερεύνησης της αγοράς της ακίνητης περιουσίας ασχολείται ιδιαιτέρως και διδάσκει χρηματοδότηση του οικιστι­κού τομέα.

Επίσης έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στο τμήμα Ανωτέρων Διεθνών Σπουδών (SAIS) και Insead.

Κατά την διάρκεια της εργασίας της στην Διεθνή Τράπεζα ως οικονομολό­γος, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμι­ση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησια­κών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας.

Έχει πτυχία από τα Πανεπιστή­μια John Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS), Insead, Harvard.

 Έχει πολύ καλές γνώσεις Ισπανικής, Αγγλικής, Γαλλικής, Ιταλικής γλώσσας και τη βασική γνώση της Γερμανικής >>

Ωραίο  το βιογραφικό της.. . .Προσοντούχος  η κ.Παναρίτη.

 Ελλειπές  ομως γιατι δεν  μας λέει απο ποιόν βραβεύτηκε , τι συνέβη στους φουκαράδες τους περουβιανούς, που χάσανε  τα  αυγά  και τα πασχάλια και το κυριώτερο , τον δικτάτορα  Φουτζιμόρι  τον έκαναν  γαργάρα......

Αλλα φυσικά  δεν γράφονται  αυτά  στα  βιογραφικά.. 

 ΒΙΟΣ ΚΑΙ  ΠΟΛΙΤΕΙΑ !!!

Η κυρία Παναρίτη, λες και το 'ξερε ότι δημιουργούνται οι πολιτικές προϋ­ποθέσεις για την εφαρμογή νεοφιλε­λεύθερων οικονομικών μοντέλων εγκα­ταστάθηκε στο Περού το 1991.
 Έναν χρόνο αργότερα (τι σύμπτωση κι αυτή!), το 1992, ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει το έργο του ξεπουλήματος της χώρας (του).

Ο Φουτζιμόρι εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρό­νια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρή­ματος και διαφθορά. Εν τω μεταξύ η κυ­ρία Παναρίτη του έπλεκε το εγκώμιο. αν και σύντ


Η κυρία Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης».
 Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρ­ρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατί­ας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύ­μα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επί­σης, το Περού.

Η "Προσφορά"!!!!

Την προσφορά της Παναρίτη ανα­γνώρισαν τα στελέχη
της κυβέρνησης Φουτζιμόρι καθώς και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και οι λοιποί στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.).
 Αντίθετα, ο λαός του Περού δεν εκτίμησε ούτε την Παναρίτη ούτε την πολιτική του ΔΝΤ, καθώς:

 ♦ Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμε­ρικής οι απολύσεις και η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχί­ζονται σε καθεστώς πλήρους ατιμωρη­σίας, όπως ακριβώς συνέβη και τη δεκα­ετία του '90, την εποχή που η Παναρίτη εργαζόταν για το καθεστώς Φουτζιμόρι, κατά τη διάρκεια του οποίου υποχώρη­σαν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις: το δικαίωμα στην απεργία, στον συνδικα­λισμό, στην εργασιακή σταθερότητα.

♦ Η σημερινή κατάσταση των συνταξιούχων είναι αξιοθρήνητη, καθώς οι συντάξεις είναι παγωμένες εδώ και 8 χρόνια και δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε το 10% των βασικών εξόδων του οικογενειακού προϋπο­λογισμού.

♦  Η μεγάλη πλειονότητα των επιδο­μάτων που θα έπρεπε να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι με βάση τους νόμους των τελευταίων δεκαετιών έχουν σκανδα­λωδώς περικοπεί (σας θυμίζει κάτι;).
Το ίδιο το κράτος έχει επινοήσει τρόπους για να αποφύγει να πληρώσει τα νόμιμα επιδόματα.

♦   Μεγάλος αριθμός εργαζομένων απολύεται καθημερινά ως συνέπεια των μέτρων που λαμβάνονται για τον περιορισμό του εργατικού κόστους (κά­τι μας θυμίζει κι αυτό...).

 Η τραγωδία στην Ελλάδα άρχισε με τη διαπίστωση ότι τελικά λεφτά... δεν υπάρχουν και προκειμένου, υποτίθε­ται, «να πληρωθούν μισθοί και συ­ντάξεις», ο Γ. Παπανδρέου προσέφυ­γε στο ΔΝΤ.

Στο Περού (απ' όπου έχει πλούσια πείρα η βουλευτής Επικρα­τείας και σύμβουλος περί αξιοποίη­σης της δημόσιας γης του Παπανδρέ­ου) το δράμα εξελίχθηκε μια δεκαε­τία νωρίτερα. Ας δούμε πώς...

 Η ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΙΘΑΓΕΝΩΝ...

Το 1974 το καθεστώς του στρατηγού Χουάν Βελάσκο Αλβαράδο αναγνωρίζει τη «νόμιμη ύπαρξη και τη νομική ταυτό­τητα των ιθαγενών λαών του Αμαζονίου και των εδαφών τους».
Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώθηκε με το Σύνταγμα του 1979.
Ωστόσο όλα αυτά διαγράφτη­καν με μια μονοκονδυλιά με το Σύνταγμα του καθεστώτος Φουτζιμόρι (για τον οποίο η κυρία Παναρίτη έχει γράψει ύμνους) το 1993, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο της αρπαγής και της καταλή­στευσης των εδαφών αυτών.

Κάπως έτσι στρώθηκε ο δρόμος από την κυβέρνηση Φουτζιμόρι ώστε το κράτος να διακηρύξει ότι η γη των ιθα­γενών λαών είναι «διαπραγματεύσιμη» (σας θυμίζει κάτι;) «σύμφωνα με την οικονομία της αγοράς».

 Κάπως έτσι, μέσω... Προεδρικών Διαταγμάτων και με τρικ που ξεπερνούσαν τις κοινο­βουλευτικές αγκυλώσεις, προχώρησε το ξεπούλημα.
 Η αρπαγή και το ξεπού­λημα της γης των Περουβιανών έγινε αριστοτεχνικά και... εκσυγχρονιστικά, με τα εξής βήματα:

1♦ Δημιουργία κτηματολογίου.

2♦ Επίσημοι τίτλοι ιδιοκτησίας επί των προαιώνιων κοινοτικών ιδιοκτησιών επί της προεδρίας Φουτζιμόρι.

3♦ Πρόσβαση (των ιδιοκτητών) σε πιστώσεις. Δηλαδή δέσιμο της γης τους με υποθήκες στις τράπεζες.

Τη συνέχεια τη φαντάζεστε...

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θε­ωρούνται η Κόλαση.

 Οι πολιτικές που «πρότειναν» - ανάλογες με τις απαι­τήσεις που διατυπώνει σήμερα στηνΕλλάδα το ΔΝΤ - οδήγησαν την Αργε­ντινή στην απόλυτη οικονομική κατα­στροφή και τη ΝΑ. Ασία στη μεγάλη κρίση του 1997.

 Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι από το 2000 και έπειτα οι περισσότερες χώ­ρες φρόντισαν να φύγουν τρέχοντας τόσο από την Παγκόσμια Τράπεζα (της... Παναρίτη) όσο και από το ΔΝΤ (του σοσιαλιστή και φίλου του πρω­θυπουργού μας Στρος - Καν).

Μέχρι το 2007 οι μοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν δύο μεγάλα «εξαρτήμα­τα» της Ουάσιγκτον, η Τουρκία και το Πακιστάν. Ας σημειώσουμε ότι και η Τουρκία φρόντισε να την κάνει...

Και ενώ, λοιπόν, όλοι - ή τουλάχιστον όσοι μπορούσαν - έφευγαν όσο πιο μα­κριά από την επιρροή αυτών των ευα­γών ιδρυμάτων, ο Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο έσπευσε στις αγκάλες τους, αλ­λά φρόντισε να αξιοποιήσει και κάποια από τα στελέχη τους, όπως η κυρία Πα­ναρίτη(η ακόμη χειρότερα ο Λ.Παπαδήμος). 

 Ή μήπως, τελικά, συμβαί­νει το αντίστροφο; Δηλαδή τα εν λόγω ιδρύματα με τα στελέχη τους (εντός της κυβέρνησης) «αξιοποιούν» την κυβέρ­νηση της χώρας και διορίζουν Πρωθυπουργούς ;

Ο,τι και απο τα δύο να συμβαίνει ειναι το ίδιο τραγικό

ΥΓ.

Εκεινο  που εντυπωσιάζει δε , ειναι  η ομερτά  του τύπου  και των  κομμάτων  για τις  επιδόσεις  της  κ.Παναρίτη..

Δηλαδή η κ.Παπαρήγα ,ο κ.Τσίπρας  δεν  ξέρουν τίποτε για  το θεάρεστο έργο της ??

ΠΗΓΗ

ΡΟΙΔΗΣ: http://roides.wordpress.com/2009/09/30/30sept09b/

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗhttp://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=86606

Το ποντίκι  http://topontiki.gr/article/15822

Εκδοσεις Λιβανη :Το ¨βιογραφικό 

Panel Group

Ωραίο και πλήρες, αν και σύντομο, το βιογραφικό Πηγηαυτό. Ελλιπές όμως, γιατί λέει μισές αλήθειες. Δεν γράφει π.χ. ποιος τη βράβευσε, ούτε και τι συνέβη στους φουκαράδες περουβιανούς που χάσαν τα αυγά και τα πασχάλια. Τον δολοφόνο Φουτζιμόρι τον έκανε γαργάρα.