Η ούτως ή άλλως παγκοσμιοποιημένη πια οικονομία είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός που με πρώτη ματιά δεν φαίνεται να μπορεί να καθοδηγηθεί και να διευθυνθεί από ένα ενιαίο κέντρο. Από την άλλη υπάρχουν αρκετά στοιχεία για το αντίθετο και που θα έπρεπε να μας βάλουν σε σκέψεις.
Ας δούμε μερικά.
- Στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος βρίσκονται λιγώτερες από 200 εταιρίες. Οι 200 αυτές εταιρίες, μέσω ενός δαιδαλώδους δικτύου, ενός πολύ μεγάλου αριθμού εταιριών, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομικής λειτουργίας.
- Κυρίως ελέγχουν τα “εθνικά” νομίσματα (και την έκδοσή τους άραγε;) με διάφορους τρόπους, καθώς και οτιδήποτε θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο χρήματος (χρυσός, διαμάντια, πετρέλαιο).
- Εχουμε σχεδόν παγκόσμια εφαρμογή του συστήματος των κλασματικών αποθεματικών και των κεντρικών “κρατικών” (λέμε τώρα) τραπεζών. Τρεις τέτοιες “κρατικές” τράπεζες (FED, ΕΚΤ και Bank of Japan), αντιπροσωπεύουν το 25% του τζίρου των αναπτυγμένων χωρών.
- Υπάρχει μια τεράστια λίμνη ανενεργών κεφαλαίων, που το ύψος τους φέρνει ίλιγγο στον κοινό νου, και τα οποία “τοποθετούνται” καθημερινά στις χρηματογορές και στις αγορές παραγώγων (βασικά Λονδίνο) και τα οποία ανήκουν σε έναν πολύ μικρό αριθμό διεθνών επενδυτικών σχημάτων.
- Υπάρχουν ήδη, εδώ και καιρό, διεθνείς οργανισμοί που αρχίζουν και μοιάζουν με τα υπουργεία που θα μπορούσε να έχει μία κυβέρνηση παγκόσμιας κλίμακας. Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και η BIS μοιάζουν με υπουργείο Οικονομικών. Ο ΟΟΣΑ με υπουργείο Οικονομίας . Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου με υπουργείο Εμπορίου. Το NATO μοιάζει με ενιαίο στράτευμα και υπουργείο Αμυνας. Ο Παγόσμιος Οργανισμός Υγείας με υπουργείο Υγείας. Και πάει λέγοντας.
- Οι ομάδες των πολιτικών προσώπων που κυβερνούν τις διάφορες χώρες είναι τόσο ολιγοπρόσωπες, παρά τα διάφορα οικονομικά συστήματα (φιλελευθερισμός εδώ, κομμουνισμός αλλου), που μοιάζει από μόνο του ένα ολιγαρχικό πολιτικό σκάνδαλο. Πέρα από αυτό τα πρόσωπα αυτά, και οι γόνοι τους, μορφώνονται στα ίδια παγκόσμια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Περνούν ως στελέχη από τους ίδιους και τους ίδιους υπερ-εθνικούς οργανισμούς. Και φυσικά εφαρμόζουν πάντα την ίδια και την ίδια πολιτική, που μόνο προς όφελος των λαών τους δεν είναι. Και πάντα με μια τάση ομογενοποίησης και απάλυνσης των επιμέρους πολιτισμικών διαφορών. Και το κυρυφαίο: όταν σκάνε σκάνδαλα διαφθοράς έχουμε την χαρά να διαπιστώσουμε πως τα πολιτικά πρόσωπα αυτά, ανεξαρτήτως χώρας, έχουν πάντα τους ίδιους και τους ίδιους διαφθορείς.
- τάση για ομογενοποίηση στον πολιτισμό και εξαφάνιση των πολιτισμικών διαφορών
- τάση για ασφυκτικότατο κρατικό οικονομικό και φορολογικό έλεγχο σε κάθε πλευρά της οικονομικής διαδικασίας
- τάση για αντικατάσταση των μετρητών από ηλεκτρονικές πιστωτικές κάρτες
- τάση για εξαφάνιση των μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων και αντικατάστασή τους με αλυσίδες και οικονομικά μεγαθήρια
- τάση για εξαφάνιση και της αυτο-απασχόλησης
- τάση για εξαφάνιση της μικρής ιδιοκτησίας
Και για πρώτη φορά βλέπουμε να γίνεται κάτι τέτοιο σε τέτοια μάλιστα κλίμακα χωρίς τις συνήθεις ενδο-καπιταλιστικές ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις. Συγκρούσεις υπάρχουν αλλά δεν φαίνεται να αμφισβητούν τις παραπάνω τάσεις. Ούτε οι τάσεις αυτές φαίνεται να είναι η αιτία των ενδο-καπιταλιστικών συγκρούσεων όταν υπάρχουν.
Εχουμε δηλαδή, το πρωτοφανές φαινόμενο, μιας καπιταλιστικής (και “σοσιαλιστικής” -λολ- αν συμπεριλάβουμε και την Κίνα) ομόνοιας.
Καπιταλιστική ομόνοια. Πραγματικά πρωτοφανές. Στα όρια του γελοίου.
Υπάρχει λοιπόν σχέδιο; Ιδού το ερώτημα.
Υπάρχει σχέδιο ή είναι μόνο και απλώς ο καπιταλισμός σύντροφε πατριώτη μου;
Αν δεν υπάρχει σχέδιο, οκ είναι απλώς μια καπιταλιστική κρίση, και πάμε παρακάτω. Κάπως θα την αντιμετωπίσουμε…
Αν όμως υπάρχει σχέδιο θα πρέπει να απαντήσουμε
- ποιο μπορεί να είναι,
- ποιοι μπορεί να είναι εκείνοι που το εκπόνησαν και
- τι στόχους μπορεί να έχουν.
Πηγη Σχολιαστες χωρις συνορα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου