Μέρες του '30.

Τελικά επικράτησε η αδράνεια. Τελικά παρέλυσε η κοινωνία. Η στρατηγική του διαρκούς τρόμου και των απανωτών "σοκ", το συνεχές ξεθεμελίωμα των όσων δικαιωμάτων είχαν αποκτηθεί με αγώνες και αίμα, με στερήσεις και αγωνίες από τους εργαζόμενους στη χώρα, στην ήπειρο, στον κόσμο, βρίσκεται στην κορύφωση του. Η κοινωνία έχει παραλύσει και οι πολιτικοί σχηματισμοί, εκείνοι που πιστεύουν στην ταξική πάλη και έχουν μέσα στα κύτταρα τους την έννοια της διαρκούς επανάστασης, κληρονομιά πολύτιμη και παρακαταθήκη ακριβή για τους λαούς και το μέλλον όλου του πλανήτη, έχουν παραδώσει τα όπλα.

 Γράφει η ομάδα του Jungle Report.

Τελείωσαν όλα πια ??

 Πριν απο 80 χρόνια, η Ευρώπη ζούσε μία ανάλογη επίθεση κατά των λαών της. Ζούσε μία τρομερή επίθεση, αλλά πιο "συμβατική". Μία επίθεση από τον αναδυόμενο φασισμό. Τον φασισμό των όπλων, των οπλοφόρων και των αφεντικών τους. Και επειδή υπάρχει το ιστορικό παράδειγμα, ας δούμε το πως διεξήχθη εκείνος ο πόλεμος, ο σχεδόν ολοκληρωτικός πόλεμος που ο διχασμός των ηγετών των λαϊκών κινημάτων οδήγησε στην ήττα τους και την επικράτηση του φασισμού και των "εκπροσώπων" του που αποδείχθηκαν από την ίδια την Ιστορία, όργανα του κεφαλαίου που διέγνωσε εγκαίρως τη χρησιμότητα των "ανθρώπινων σκουπιδιών"[1] σαν εμπροσθοφυλακή στην επίθεση τους κατά των λαϊκών στρωμάτων.

Δεν κάνουμε την αναδίφηση αυτή τυχαία. Το μαύρο μέτωπο που σχηματίστηκε στη χώρα μας και που ανέλαβε την εξουσία καταργώντας πια ακόμα και τα προσχήματα της "ανάπηρης δημοκρατίας" τους, έχει ως βασική "συγκολλητική" το εξίσου μαύρο Λάος. Το τόσο ετερόκλιτο όσο και φασιστικό μόρφωμα που διέθεσε στην "κυβέρνηση μετάβασης" τον νοσταλγό της επταετίας, τον αρχαιόπληκτο και δεδηλωμένο ρατσιστή, το γομάρι του κάμπου και του λαϊκισμού, τον πιστό υπηρέτη στις πρεσβείες και τα προξενεία της χούντας και που το ενορχηστρώνει και το διευθύνει ο "όλα-τα-παραπάνω-μαζί" λαϊκιστής και κωλοτούμπας αρχηγός του.

Γερμανία 30's

Ήταν το ισχυρότερο εργατικό κίνημα στην Ευρώπη. Η δύναμη του προερχόταν από τα χυτήρια χάλυβα, τα ναυπηγεία, τα εργοστάσια και όπου αλλού η εργατική τάξη της Γερμανίας έδινε το παρόν. Το Γερμανικό SPD, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ήταν η κυρίαρχη ομάδα μέσα στα συνδικάτα των εργατών, ακόμα και αν τη δεκαετία του 1930, είχε ήδη ένα εξαιρετικά βεβαρυμένο παρελθόν από την εποχή που συμμάχησε με τους δολοφόνους της Ρόζας Λούξεμπουργκ για να καταστείλει την επανάσταση του 1919-1923. Οι ευκαιριακοί σύμμαχοι του SPD του 1923, είχαν γίνει μάλιστα, ήδη το 1934, διακεκριμένα στελέχη των Nazi. Επίσης 2 χρόνια πριν, είχε ψηφίσει και τον Χίντεμπουργκ στην προεδρία, τον άνθρωπο δηλαδή που έστρωσε το δρόμο και άνοιξε την πόρτα, στους Nazi και τον Χίτλερ, να αναρριχηθούν στην Καγκελαρία. Μάλιστα το SPD επικρότησε τη διαδοχή Χίντεμπουργκ - Χίτλερ.

Το 1932 η "βιομηχανική" Γερμανία κατέγραφε μείωση μισθών 30-35% και περίπου 8.000.000 ανέργους. Παράλληλα τα τάγματα εφόδου του Χίτλερ είχαν 400.000 οργανωμένα μέλη.

Το άλλο κόμμα που είχε δύναμη μέσα στα εργατικά συνδικάτα της Γερμανίας (εκτός από το SPD - Σοσιαλδημοκράτες) του 1932 (της Γερμανίας της περιόδου της χειρότερης μέχρι σήμερα κρίσης του καπιταλισμού) ήταν το KPD, το Κομμουνιστικό δηλαδή Κόμμα.Το KPD ακολουθούσε μία άλλη στρατηγική, η οποία δύσκολα ερμηνεύεται και ακόμα δυσκολότερα συγχωρείται. Θεωρούσαν, τα στελέχη του KPD πως η απειλή εναντίον τους δεν προερχόταν από τον Χίτλερ αλλά από το SPD, δηλαδή τους Σοσιαλδημοκράτες.

Ο λαός

Ο λαός την ίδια εποχή έβλεπε πολύ πιο καθαρά από τις ηγεσίες του (πράγμα καθόλου ασυνήθιστο) την πραγματική απειλή. Από τη μία όμως, οι σοσιαλδημοκράτες έπρεπε να πειθαρχήσουν στη γραμμή, που έλεγε να μην αντιδράσουν -οι πλατιές λαϊκές μάζες που άνηκαν στο SPD- και να αφήσουν την αστυνομία να σταματήσει τα τάγματα εφόδου των Ναζί* και το κοινοβούλιο να πάρει μέτρα για να υποστηρίξει τις ενέργειες της αστυνομίας και από την άλλη γίνονταν οι ίδιοι θύματα των επιθέσεων των Ναζί χωρίς όμως να αντιδράνε.

Από την άλλη, οι Κομμουνιστές, μπλεγμένοι στη σεχταριστική τους θέση που θεωρούσε του σοσιαλδμοκράτες μέρος του προβλήματος της ανόδου του Ναζισμού (και όχι άδικα αν θέλετε άλλωστε είχαν κάνει πολλά λάθη που από ένα σημείο και μετά είναι αδικαιολόγητα) παρακολουθούσαν αμέτοχοι τη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων πολιτικής βίας από τους Ναζί και τα τάγματα εφόδου τους.

Το λαϊκό κίνημα είχε διασπαστεί και αυτό ήταν η πραγματική δύναμη που διευκόλυνε τους Ναζί να καταλάβουν την εξουσία, τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στους δρόμους. Ένα κόμμα που ξεκίνησε από μία μπυραρία και ακόμα και με τον έντονο λαϊκίστικο λόγο του, δεν ήταν τίποτα μπροστά στον τεράστιο όγκο του λαϊκού κινήματος, είχε γίνει πια, όχι ο ρυθμιστής της εξουσίας αλλά η ίδια η εξουσία. Αυτό επισημοποιήθηκε λίγους μήνες αργότερα, το 1933. (είπατε τίποτα;)

Ακόμα και μπροστά στη φασιστική απειλή, την οικονομική δυσπραγία, την πολιτική κρίση, το λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να συγκροτήσει ένα ενιαίο μέτωπο για να αντιπαλέψει τους εχθρούς του ίδιου του λαού. Οι ηγεσίες δεν άφησαν τις λαϊκές μάζες να "...βαδίσουν χωριστά αλλά να χτυπήσουν μαζί (...) να συμφωνήσουν μόνο στο πως χτυπάνε, ποιόν χτυπάνε και το πότε χτυπάνε"[2]

Η πρόταση Τρότσκι

Ο Λ. Τρότσκι, βλέποντας την αδυναμία συντονισμένης δράσης των κομμάτων που αποτελούσαν φορείς του λαϊκού κινήματος είχε εκφράσει μία πρόταση η οποία βασιζόταν στην κοινωνική βάση των Ναζί την οποία σύγκρινε με την κινωνική βάση της Αριστεράς. Η πρόταση Τρότσκι, αξίζει να προσεχθεί και να γίνει αντικείμενο case study για τον καθένα, οροθετώντας το δίπολο που συγκρίνεται με όρους του σήμερα, όρους που βιώνουμε σήμερα στις δύσκολες μέρες του 2012 που διανύουμε:

Ο βασικός κορμός των στρατών του φασισμού αποτελείται από τους μικροαστούς και τα νέα μεσοστρώματα [3]. Στο επίπεδο της εκλογικής στατιστικής, χίλιοι ψήφοι στους φασίστες, ζυγίζουν όσο χίλιοι ψήφοι στους κομμουνιστές... Στη ζυγαριά όμως της επαναστατικής πάλης, χίλιοι εργάτες σε ένα εργοστάσιο αντιπροσωπεύουν μία δύναμη εκατό φορές μεγαλύτερη. Ο κύριος όγκος των φασιστών αποτελείται από ανθρώπινα σκουπίδια.[4]

Ας φέρουμε την παραπάνω διαπίστωση του Τρότσκι σε μία πιο "σημερινή" ανάγνωση. Το πρώτο που μπορώ να σκεφτώ, είναι το εξής:

Ο βασικός κορμός των στρατών του μνημονίου αποτελείται από τους μικροαστούς και τα νέα μεσοστρώματα. Στο επίπεδο της εκλογικής στατιστικής, χίλιοι ψήφοι στους φασίστες δηλαδή στους μνημονιακούς και τα αφεντικά τους, ζυγίζουν όσο χίλιοι ψήφοι στους αντιμνημονιακούς αγωνιστές και τους αληθινούς κομμουνιστές... Στη ζυγαριά όμως της επαναστατικής πάλης, χίλιοι απειλούμενοι ή ήδη εξαθλιωμένοι εργάτες σε ένα εργοστάσιο αντιπροσωπεύουν μία δύναμη εκατό φορές μεγαλύτερη. Ο κύριος όγκος των δήθεν ρεαλιστών υπέρμαχων του μνημονίου, αποτελείται από ανθρώπινα σκουπίδια.

Το αποτέλεσμα

Το αποτέλεσμα των λαθών και των εμμονών στην λάθος πολιτική ανάγνωση της πραγματικότητας αλλά επιπλέον και της αδιαλλαξίας μπροστά στα αιτήματα που έρχονταν από τη βάση από τον δυστυχισμένο λαό, των ηγεσιών τόσο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος όσο και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, είναι γνωστά. Τα αποτελέσματα τα πλήρωσε ο Γερμανικός λαός και οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου στο τέλος.

Γερμανία 1932 - Ελλάδα 2012

Και μετά την ιστορική αυτή επειρία, έρχεται ο "Πασόκος με πολιτικά" [5] Φ. Κουβέλης να συμπεράνει πως "τα ποσοστά της Αριστεράς[6] δε γίνεται να αθροιστούν" αλλά και η Αλέκα Παπαρήγα να απορρίπτει την πρόταση συνεργασίας που απηύθυνε ο Αλ. Τσίπρας, τόσο στον πρώτο όσο και στη δεύτερη.

Αν λοιπόν σήμερα, τα κόμματα της αριστεράς (είτε της "Δημοκρατικής" είτε της Κομμουνιστικής" είτε της -σκέτα-"Αριστεράς") δεν μπορούν να αθροίσουν τα ποσοστά τους και τη δράση τους σε ένα ενιαίο παλλαϊκό μέτωπο (που μπορεί να περιλαμβάνει και την γνήσια Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή, το ΕΠΑΜ του Καζάκη αλλά και άλλους -πρώτα και κύρια αντικαπιταλιστικούς- σχηματισμούς) τότε μπορούμε να συμπεράνουμε πως τα λαϊκά κινήματα τελικά, πάντα στις κρίσεις θα προδίδονται από τις ηγεσίες τους και ο δύστυχος λαός που περιμένει να δει τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς σε κοινό λαϊκό μέτωπο κατά των μνημονιακών βρυκολάκων που επιβουλεύονται τις ζωές και την ελευθερία του, θα θυσιάζεται εύκολα στο βωμό μίας ψευδεπίγραφης πάλης που δε γίνεται ούτε από τον λαό, ούτε για το λαό..

Και αν κάποιοι καπηλεύονται τον προσδιορισμό "Αριστερά" γιατί παράλληλα είναι και θεράποντες του μνημονίου κατοχής, έχουν το περιθώριο να επαναπροσδιορίσουν την απόσταση τους από το λαό αφού αυτή συναρτάται με τη θέση τους ως προς το μνημόνιο κατοχής και καταδυνάστευσης του λαού.

Η Ισπανική περίπτωση του 1936 - Το λαϊκό μέτωπο
(Η περίπτωση της Δημοκρατικής Αριστεράς)

Το Φεβρουάριο του 1936, εξελέγη στην Ισπανία η κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου, αποτελούμενη από το Σοσιαλιστικό, το Κομμουνιστικό και δύο Φιλελεύθερα κόμματα. Το πνεύμα της ενότητας απέναντι σρον φασισμό είχε επικρατήσει ήδη από δ'υο χρόνια πριν, όταν το σοσιαλιστικό και το κομμουνιστικό κόμμα προχώρησαν σε συντονισμένες ενέργειες κατά των Γάλλων φασιστών. Η επικρατούσα γραμμή (και πολιτική επιλογή του Κομμουνιστικού Κόμματος, ήταν να μην έρθει σε ρήξη με τους "συνεταίρους" του στον κυβερνητικό σχηματισμό του Λαϊκού Μετώπου. Αυτό γέννησε την αμηχανία που εμφανίστηκε όταν ο Φράνκο, στο τέλος του Ιουλίου της ίδιας χρονιάς, κατέλαβε την Ισπανική αποικία του Μαρόκου. Το politically correct Λαϊκό Μέτωπο, δεν αντέδρασε περιμένοντας πως θα συνεννοηθεί με τους στρατηγούς και θα σταματήσουν τον Φράνκο. Και βέβαια αυτό ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ.

Αντίθετα η εργατική τάξη και ομάδες αναρχικών, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Σταμάτησαν τον Φράνκο με τον λαϊκό στρατό να οργανώνει ένοπλες πολιτοφυλακές στις μεγάλες πόλεις (με προεξάρχουσα τη Βαρκελώνη που οι πολιτοφύλακες ήταν αναρχικοί και μέλη της επαναστατικής αριστεράς, του POUM). Οι εργάτες κατέλαβαν τις τράπεζες και τα εργοστάσια, τις υπηρεσίες και τα μεγάλα καταστήματα. Οπλισμένα αποσπάσματα, πήγαν στην Αραγκόν και κέρδισαν τη λαϊκή υποστήριξη μοιράζοντας την απαλλοτριωμένη γη στους αγρότες.

Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, με την "πολιτικά ορθή" θέση της για τη συνεργασία σοσιαλιστών - κομμουνιστών και 2 φιλελεύθερων και μη θέλοντας να αναστατώσει τη συμμαχία αυτή, όχι μόνο δεν τόλμησε να συμπαρασταθεί στις λαϊκές νίκες αλλά απεναντίας έστρεψε τα καλύτερα στρατιωτικά της τμήματα εναντίον των επαναστατών.

Μάλιστα! Εναντίον των επαναστατών, όταν ο Φράνκο ήδη απειλούσε τη χώρα. Χτύπησαν το λαϊκό στρατό αντί να χτυπήσουν τον δικτάτορα που απειλούσε άμεσα τη χώρα και τον λαό της.

Γιατί τώρα παραλληλίζω τη στάση του Ισπανικού κυβερνητικού Λαϊκού Μετώπου με την περίπτωση της "Δημοκρατικής" Αριστεράς, είναι εύκολα αντιληπτό.

Η άρνηση κάθε επαναστατικής προοπτικής σε ένα καιρό που ο εχθρός επελαύνει εναντίον του λαού της χώρας δεν είναι τίποτα άλλο από αντιδραστική και εχθρική (για το λαϊκό συμφέρον) πρόταση. Μήπως θέλουν κι αυτοί να σώσουν τη χώρα (δίχως όμως το λαό της) ala PASOK;

Η Γαλλική περίπτωση του Φεβρουαρίου του 1934 - Ενότητα! Ενότητα!

Τον Φεβρουάριο του 1934, στο Παρίσι και κατά τη δι;aρκεια 2 ξεχωριστών συγκεντρώσεων, μία από τους κομμουνιστές και μία από τους σοσιαλδημοκράτες και ενώ οργανώνεται αντισυγκέντρωση από τους Γάλλους φασίστες, ένα σύνθημα ηχεί, "Ενότητα - Ενότητα" και συντονισμένα, κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες έδιωξαν τους φασίστες μετά από συγκρούσεις που διεξήχθησαν στο δρόμο. Αυτή η κοινή δράση, έδωσε το έναυσμα για κοινή δράση στη Γαλλία και μάλιστα τα με τα συνδικάτα να συντονίζονται και είναι αυτά που οδήγησαν στους μεγαλειώδεις απεργιακούς αγώνες, 2 χρόνια μετά, το 1936.

Η αλλαγή, όταν συνετελέσθη, έγινε κατ' απαίτηση της λαϊκής βάσης και από την ιστορική ανάγκη. Στη Γαλλία είχε επιτυχία και το παράδειγμα του γαλλικού 1934 έρχεται να μας φωνάξει και να μας παραδειγματίσει.

Μετά από την παράθεση των παραπάνω ιστορικών παραδειγμάτων, ο καθένας μπορεί να λάβει τις αποφάσεις του αλλά και να έχει και κατά νου πως έπραξε ότι έπραξε ενώ είχε γνώση (έστω και μικρή) των ιστορικών γεγονότων και που τελικά οδήγησαν.

Ελλάδα 2012

Ζητείται Ελπίδα
Πηγη tvxs