Γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Σήμερα, μεγαλοδευτεριάτικα, δε ξύπνησα καλά. Κάτι με βάραινε στο στήθος απο καιρό και φαίνεται ότι σήμερα παράγινε. Άσε που χτές το βράδυ ψηφίστηκε κι εκείνο το…τελευταίο (;) πολυνομοσχέδιο με τα νέα χαράτσια (light τα είπαν), τις απολύσεις στο δημόσιο, τα νέα φορολογικά και φοροεισπρακτικά μέτρα, οι κατασχέσεις σπιτιών αν καθυστερήσει η δεν πληρωθεί μια δόση, η απειλή της φυλακής, όλα αυτά τα άκρως…”ενθαρρυντικά” που θα μας οδηγήσουν στην…ανάπτυξη(!!!)
Χαμογελάω ειρωνικά, προσπαθώντας να νικήσω το θυμό μου. Ποιό θυμό μου δηλαδή, τον ρόγχο απλά που βγαίνει απ το στήθος μου. Θυμό, απ ό,τι θυμάμαι, ένοιωσα για πρώτη φορά απ το 2010, όταν εκείνο το τσογλάνι βγήκε καμαρωτός σαν κόκκορας λυράτος και μας ανακοίνωσε απ’ την εσχατιά της Ελλάδας οτι …”μπαίνουμε στο ΔΝΤ και σε μνημόνια”! Κι ο θυμός έφτασε στο απόγειό του, τότε όταν βγήκαμε όλοι στο δρόμο, στη πλατεία, και φωνάξαμε και τα χημικά πέσανε βροχή και μας διέλυσαν. Τότε ο θυμός μου ήταν ΚΑΙ γι αυτούς που μας χτύπησαν ΚΑΙ γι αυτούς που κιότεψαν.
Απο τότε ο θυμός μου άρχισε να μετατρέπεται σιγά σιγά σε ρόγχο. Σε πίκρα. Σε απογοήτευση. Εβλεπα τη πλατεία…πεντακάθαρη, τους “μαχητές” να μετατρέπονται σε κοπάδια που έμπαιναν στα φέρρυ μπότ με προορισμό τα πιο κοντινά νησάκια (“για να ξεσκάσουμε βρε αδερφέ, μπαιλντίσαμε, να γεμίσουμε μπαταρίες“…) και τους σαπιοκοιλιάδες να χαράσσουν τα…επόμενα βήματα του Death Plan ανενόχλητοι και ανακουφισμένοι που …τη γλύτωσαν φτηνά.
Πέρασε καιρός, τα μέτρα γίναν άλλα τόσα, η αφαίμαξη των πάντων αντί να λιγοστεύει αυξανόταν, είπανε τότε “Αφού δε μπορούμε να τους διώξουμε με το άγριο (sic) ας τους διώξουμε με τις …εκλογές” (καρα-sic). Παρουσιάστηκαν το λοιπόν κάτι καμμένοι, κάτι τσουρουφλισμένοι, κάτι …”επαναστατημένοι” που μας είπαν οτι “Το μεγάλο μας όπλο είναι η …ψήφος μας!” (αυτό κι αν είναι καρα-sic) και …δώσ’ του κορώνες, δώσ’ του συνθήματα, δώσ’ του τρομοκρατία απο την άλλη πλευρά, δώσ’ του προπαγάνδα απ την απ’ έξω μεριά (“Ψηφίστε λογικά ειδεμή σας παίρνει και σας σηκώνει“) και στο μεταξύ η πείνα να χει γίνει το πρελούδιο, οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας τα…ψιλά που γέμιζαν τα κενά των φυλλάδων, η τρομοκρατία του εγκλήματος καθημερινή ρουτίνα και ο φασισμός των “μπράβων” λύτρωση…
Ηρθαν και οι εκλογές, διπλές παρακαλώ, και η…επανάσταση των …ψήφων έδειξε πως οι αγώνες με αυτόν τον τρόπο ούτε κερδίζονται, ούτε καταχτούν τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν…οι “ηττημένοι” να γίνουν ακόμη πιο δυνατοί “νικητές”.
Και δώσ’ του πάλι αναλύσεις, και δώσ’ του πάλι κουφια λόγια απ τους…”επαναστάτες της ψήφου” και δώσ’ του νέα λόγια…καθησυχαστικά απ τους “Ηττημένους Νικητές” και να οι κορώνες της ανάτασης “Θαρ’θει η ανάπτυξη μετά τα μέτρα”, “Πήραμε μαμούθ-δάνεια”, “Σωνόμαστε”, κάνουμε, ράνουμε…
Κούφια λόγια του αέρα… Και με αέρα κοπανιστό, μήτε το στομάχι γεμίζει, μήτε η σόμπα ζεσταίνει…
Βαριά η καλογερική μάγκες μου. Αμ τι νομίζατε, πως έτσι έρχονται οι νίκες; Πως νομίζατε οτι θα νικούσατε, με πέντε-δέκα παπαρδελιές αναρτημένες στο Facebook, διανθισμένες με πατριωτικές κορώνες του στύλ “Μολών Λαβέ” και “Ελληνας Μαχητής” και “Ο Ελληνας δεν …πεθαίνει” και άλλα τέτοια κωμικά; Mετά λύπης μου σας πληροφορώ πως OXI! Εγώ προσωπικά γελάω κάθε φορά που βλέπω κάποιους να ποστάρουν τέτοια φληναφήματα ”δήθεν πατριωτισμού”, με …αγριωπές αρχαιοελληνικές φάτσες σε φωτογραφίες της κακιάς ώρας και τύπους αλά …Τζέραλντ Μπάτλερ βγαλμένους απ τους “300″. Αυτό που λέμε εμείς στο χωριό μας ως “Μαγκιά, κλανιά και κώλος φινιστρίνι“… Και το κακό είναι οτι δε γελάω μόνο εγώ… Γελάει και σύμπασα η ομογένεια μαζί τους και μαζί μου βέβαια, επειδή τους…αβαντάρω.
Άκουσα τελευταία οτι έχουν, λέει, γίνει καμμια …600αριά (Μή χειρότερα Θέ μου!!!) κινήσεις, κομματίδια, και άλλα τέτοια…αγωνιστικά, με αρχηγούς κάτι…διάφορους τύπους, που αμα πας να τους πλησιάσεις, σε κοιτάνε με ύφος…διακοσίων καρδιναλίων κι άμα τους μιλήσεις ορθά κοφτά για να …ενωθούν με άλλους, η πρώτη τους κουβέντα είναι “Α, εμείς δε συμφωνούμε με τον τάδε ή τον δείνα, εμείς θέλουμε αυτό και τούτο γιατί το “αυτό και το …τούτο” είναι το σωστό”. Και στο μεταξύ, να τα ποσταρίσματα στο Facebook με μεγάααααλα (και με κεφαλαία) γράμματα κιόλας! “Θα νικήσουμε, θα παλαίψουμε, θα κάνουμε, θα ράνουμε…”
Πας στον άλλον, που χει άλλη μια ΙΔΙΑ τέτοια κίνηση, κομματίδιο και τα ρέστα, η ίδια ακριβώς αντιμετώπιση. Και ξανά – μανά τα ίδια ποσταρίσματα απο οπαδούς του, οι ίδιες μεγαλοστομίες και τα τοιαύτα. Α, μη το ξεχάσω, όταν τελειώνουν τα δικά τους…ηρωικά, τότε πιάνουν την …ίδια την Ιστορία μας. Και δώσ’ του ποσταρίσματα για το τάδε ή δείνα γεγονός, τον τάδε ή δείνα Ήρωα που έκανε αυτό και τούτο και νά τα λιβανιστήρια για τον μεγαλοηρωισμό του δεξερωγωποιού του 21, του 40-44, του 55… Και δώσ του τα “Ετσι πολεμάνε οι Ελληνες” και άλλα τέτοια δοξαστικά.
Πας στον άλλον, που χει άλλη μια ΙΔΙΑ τέτοια κίνηση, κομματίδιο και τα ρέστα, η ίδια ακριβώς αντιμετώπιση. Και ξανά – μανά τα ίδια ποσταρίσματα απο οπαδούς του, οι ίδιες μεγαλοστομίες και τα τοιαύτα. Α, μη το ξεχάσω, όταν τελειώνουν τα δικά τους…ηρωικά, τότε πιάνουν την …ίδια την Ιστορία μας. Και δώσ’ του ποσταρίσματα για το τάδε ή δείνα γεγονός, τον τάδε ή δείνα Ήρωα που έκανε αυτό και τούτο και νά τα λιβανιστήρια για τον μεγαλοηρωισμό του δεξερωγωποιού του 21, του 40-44, του 55… Και δώσ του τα “Ετσι πολεμάνε οι Ελληνες” και άλλα τέτοια δοξαστικά.
Λοιπόν σήμερα θα σας τα “χώσω” αγαπητοί μου συμπατριώτες και…ήρωες της δεκάρας και του FaceBook. Πρώτα απ όλα, όποιος μου ξαναποστάρει στο τοίχο μου….άσματα ηρωικά και …πατριωτικά, θα τρώει Dislike. Γιατί; Διότι αυτό που γράφει ή που αναρτά, όχι μόνο δεν το εννοεί, αλλα – το χειρότερο – θέλει να κάνει τη…φιγούρα του ο τύπος! Να πούν οι άλλοι γι αυτόν “Είδες είδες; Βρε τον … τι μεγάλος ελληναράς είναι! Ευγε!” Και στη καλύτερη περίπτωση; Να του τη πέσει και καμιά γκομενίτσα απο δίπλα αν τύχει να είναι και λίγο νοστιμούλης, ε, πώς, οι γκομενίτσες όσο ναναι, τους…ηρωικούς τους βλέπουνε κι αλλιώς, να πέσει και κανα τυχερό! Αλλα άμα του πείς “Ρε σήκω πάνω, πάμε όλοι μαζί, ναι, εκεί κάτω, στη πλατεία!” θα αρχίσει να ρωτάει:
- Θα φάμε δακρυγόνα ρε, θα μας διαλύσουν με το “καλημέρα”! Πόσοι θα είμαστε; Και ποιοί θα είναι, ποιός θα είναι επικεφαλής… Ααααα θα ναι ο τάδε;;; Μα ο τάδε είναι λαμόγιο ρε, με αυτόν εγώ δε πάω! Αμα είναι ο δείνα…τότε βλέπουμε… Κάνε εσύ τις επαφές σου (εγώ δηλαδή, που είμαι στη Μελβούρνη, το κερατό μου!) και τα …ξαναλέμε… Εδώ είμαστε, δε χανόμαστε!
Αρες μάρες κουκουνάρες…
Και στο μεταξύ, βλέπεις, ας πούμε, τον τάδε ή τον δείνα του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝ.ΕΛ, (καλά για το ΚΚΕ δε το συζητάμε, είναι …ανίατη περίπτωση τα “παλικάρια”, άστο) να βγαίνουν στα κανάλια και στα ραδιόφωνα και να λένε… να λένε… να λένε… Κι απο ηρωικά; Ούουου, να χορτάσει το μάτι και το αυτί σου! “Εμείς όταν πάρουμε την εξουσία, τότε θα …καταργήσουμε το μνημόνιο, θα το επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο, θα το…αναστείλουμε το μνημόνιο, θα …πάρουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις, θα, θα, θα…”
Και να τα συνέδρια, και να τα ανατατικά του νέου αστέρος Νικολόπουλου του …χριστιανοδημοκράτη, να οι…νίκες, να τα αγωνιστικά μανιφέστα, κι άιντε ρε παιδιά όλοι μαζί (μέχρι να φτάσουμε στο…ψητό) και …αγάντα Μαρία και φτάσαμε στο γάμο!…
Το πλάκωμα στο στήθος μου έγινε ασήκωτο, γιατί δεν έχει διέξοδο ο θυμός… Γιατί; Μα διότι, τέτοιο θέατρο απο φτηνούς καραγκιόζηδες, δεν έχω ξαναματαδεί στη ζωή μου! Οπου ναναι, κοντεύω τα πενήντα (47 για την ακρίβεια), έχω ζήσει Καραμανλή, εχω ζήσει Παπανδρέου, έχω ζήσει Φλωράκη, έχω ζήσει Κύρκο, έχω ζήσει Κουτσόγιωργα, Γιαννόπουλο, Ζιάγκα, Ακριβάκη, Κουρή, Μητσοτάκη, κι ένα σωρό άλλους τέτοιους κλόουν, αλλά τέτοιους καραγκιόζηδες σαν τους σημερινούς, όχι! ΟΧΙ!
Κι έρχεται τώρα το μεγάλο ερώτημα: ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ;
Εγώ θα πώ αναγνώστες μου, οτι δυστυχώς ή ευτυχώς, δύο επιλογές μας μένουν: Η πρώτη είναι να…συνεχίσουμε αυτό το βιολί, αυτά δηλαδή που περιέγραψα πιο πάνω, που θα έχουν ως αποτέλεσμα τον πλήρη αφανισμό μας (ως κράτους) και την πλήρη αλλοτρίωση μας (ως Έθνους) και η δεύτερη είναι ο…ΑΓΩΝΑΣ.
Τι θέλει να πεί ο ποιητής; (Εγώ δηλαδή;)
Οτι δηλαδή στη πρώτη επιλογή, απλώς θα…απολαμβάνουμε το βιασμό. Τουτέστιν, θα έχουμε το αγγούρι μέσα μας και για να ….καταλαγιάζουν λίγο οι πόνοι, θα ρίχνουμε κανα ηρωικό στο facebook, κανένα “θα πεθάνετε προδότες”, “κρεμάλα στα ρεμάλια” και άλλα τέτοια, κι αφού….εισπράξουμε καμμιά εκατοστή like και καμιά διακοσαριά “πέστα μεγάλε”, θα κλείνουμε τα κομπιούτερ και θα…γυρνάμε στους πόνους και τα δάκρυα.
Στη δεύτερη επιλογή, ο δρόμος θα ναι ΔΥΣΚΟΛΟΣ και ΑΝΗΦΟΡΙΚΟΣ για όλους. ΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Ενας δρόμος που ως προυπόθεση χρειάζεται ένα πραγμα: ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ. Και όταν λέω “Ενότητα”, εννοώ ΕΝΟΤΗΤΑ, δηλαδή ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ. Δεν θα υπάρχουν πια “Εγώ μ’ αυτόν δε πάω” ή “εμείς διαφωνούμε μ’ αυτούς”. Ξεχάστε το! Δεν υπάρχει “Διαφωνούμε”, υπάρχει “Αγωνιζόμαστε”! Τέλος!
Να συμφωνήσω οτι ο καθένας απο μας, βλέπει τα πράγματα απ τη δική του σκοπιά. Αλλος δε συμφωνεί με …αριστερούς, άλλος με…δεξιούς, άλλος με τον …Καζάκη ή χωρίς τον Καζάκη, άλλος με τον Καμμένο ή χωρίς τον Καμμένο, άλλος δε συμφωνεί με τις προθέσεις του τάδε ή του δείνα, άλλος συμφωνεί με τον τάδε και διαφωνεί με τον δείνα. Μύλος. Αυτά παλικάρια μου ΚΟΜΜΕΝΑ! Τ’ ακούσατε; Το διαβάσατε; ΚΟΜ-ΜΕ-ΝΑ! ΤΕΛΟΣ!
Ολοι έχουμε έναν κοινό σκοπό: Να απαλλαγούμε απ τους δεινόσαυρους που μας πήγαν 50 χρονια πίσω και με τους ξένους που κάναν κατοχή στη πατρίδα μας και μας μοσχοπουλάνε μπιρ – παρά. Και ο μόνος τρόπος για να τους πολεμήσουμε είναι να είμαστε 10 εκατομμύρια ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα που μας…κάνουν να διαφωνούμε – και καλά – θα τα βρούμε στη πορεία. Και το ποιός θα είναι ο αρχηγός, ποιός ο υπαρχηγός, ποιός ο δεκανέας και ποιός ο λοχίας, κι αυτά στη πορεία θα βρεθούν. Οι αρχηγοί και οι αξιωματικοί, θα βγούν μέσα απ τους αγώνες. Οι καλύτεροι απ τους καλύτερους. Και αυτοί θα κυβερνήσουν. Να ξαναφέρουμε πίσω τα μεγάλα μυαλά μας που αυτή τη στιγμή βρίσκονται ξενιτεμένα και δουλεύουν για άλλους. Να ξαναφέρουμε πίσω τα νιάτα της πατρίδας μας, που αυτή τη στιγμή γυροφέρνουν τον κόσμο ψάχνοντας για να ένα καλύτερο αύριο. ΝΑ ΞΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ!
Τώρα τα σχετικά με τη μάχη. Λοιπόν, όπως ξέρετε και ξέρουμε, θα φάμε δακρυγόνα, θα φάμε ξύλο, μπορεί να μας συλλάβουν, να φάμε φυλακή, να μας βασανίσουν, ακόμη και να μας σκοτώσουν. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ειναι ο ΑΓΩΝΑΣ. Στον πόλεμο δε πας για να γυρίσεις ζωντανός. Αν είσαι τυχερός, ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ, αν όχι, ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Αλλά να είσαι ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ να πεθάνεις. Αποφασισμένος, ξέροντας πως ΑΝ ΔΕ ΝΙΚΗΣΕΙΣ, θα είσαι ΝΕΚΡΟΣ έτσι κι αλλιώς. Κάποιοι θα είναι στη πρώτη γραμμή. Αυτοί που θα είναι ΕΚΕΙ, θα φάνε και τη πρώτη μπόρα! Η πρώτη γραμμή είναι αυτή που τρώει τις πρώτες σφαίρες! Αμα λιποτακτήσει ή οπισθοδρομήσει, τότε λιποψυχεί και λιποτακτεί και όλος ο στρατός! Στη πρώτη γραμμή ΠΑΝΕ ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ και ανοίγουν το δρόμο, εμπνέοντας τους άλλους! Ετσι γινόταν πάντα κι έτσι ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ πάντα! Ολοι αυτοί που αυτή τη στιγμή μας ξεπουλάνε και μας καταδικάζουν στη φτώχεια και τον αφανισμό, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ! Μη τυχόν και ξυπνήσει ο Έλληνας μέσα μας!
Ο Μεγαλέξανδρος, που όοοοολοι θαυμάζουμε και όοοοοολοι καυχόμαστε πως είναι κομμάτι απ το αίμα μας, δε δίστασε μπροστά στον ιερό σκοπό, να ματοκυλήσει την Ελλάδα, ΚΟΒΩΝΤΑΣ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ όσων αντιστέκονταν στην Ενωση! Και μετά την ένωση, τι ήρθε; Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ!
Εμείς λοιπόν οι ομογενείς, οι …πιατάδες, όπως μας λέγατε, τα…κορόιδα που δουλεύουμε ολημερίς κι ολονυχτίς όπως μας αποκαλούσατε, οι …Αυστραλοί και οι…Αμερικάνοι, όπως μας απαξιώνατε και εξακολουθείτε μερικοί να το κάνετε ακόμη, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΑΣ ΕΝΩΣΟΥΜΕ! Με το καλό ή ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ αν χρειαστεί. Κάποιοι απο μας θα μπούνε ΣΤΗ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, αποφασισμένοι ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟ! Και να δούμε ΠΟΙΟΣ ΧΛΕΧΛΕΣ απο σας θα κιοτέψει μπροστά στη βία του Χωροφύλακα ή στα δακρυγόνα και τα κλόμπς!
ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ!
Αν κι εμείς αποτύχουμε, τότε πα να πεί πως αυτή η γενιά Ελλήνων, πρέπει να σβήσει. Οτι η Ελλάδα ως κράτος, πρέπει να χαθεί. Κι οτι ύστερα, με χρόνους με καιρούς, ίσως να ξανανάψει η δάδα, μέσα απο μια άλλη γενιά Ελλήνων, όπως έγινε το 21. Τέσσερις αιώνες σκλαβιάς και σκοταδιού μεσολάβησαν τότε. Δε ξέρω αν θα είναι το ίδιο και τώρα. Δε ξέρω αν θα αντέξει το γένος άλλα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς. Αυτό όμως για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι οτι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ. Και να πολεμήσουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ. Γιατί θα είναι η ΥΣΤΑΤΗ μάχη. Και σε αυτή τη μάχη, ενωμένοι, δεν μας παίρνει να ρωτάμε αν θα νικήσουμε ή αν θα νικηθούμε. Μας μένει μόνο να ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ.
Τελεία και παύλα.
