• Μέσο ετήσιο ατομικό εισόδημα 12.637,08 ευρώ
• Μέσο ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 21.590,07 ευρώ.
Με βάση αυτό το πραγματικό δεδομένο υπολογίζεται ως εξαρτώμενη και σχετική έννοια το όριο (κίνδυνος) φτώχειας για το 2010:
• Ατομικό όριο φτώχειας 6.591 ευρώ
• Οικογενειακό (νοικοκυριά με 2 ενήλικες και 2 παιδιά κάτω των 14 ετών) όριο φτώχειας 13.842 ευρώ.
Βάσει των παραπάνω ορίων το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από αυτά τα όρια, δηλαδή δεν έχουν πρόσβαση ΚΑΙ στα εννέα (9) βασικά αγαθά είναι το εξής:
• Ποσοστό Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας 21,4 %.
Βάση αυτής της μελέτης από την ΕΛΣΤΑΤ, ο αριθμός των νοικοκυριών που ζουν κάτω από αυτά τα όρια είναι 901.194 ήτοι 2.341.000 Έλληνες. Η χώρα μας έχει την δεύτερη θέση μετά την Βουλγαρία στο ποσοστό νοικοκυριών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας!
Με βάση την παραπάνω μεθοδολογία (υπολογισμός του ορίου φτώχειας βάσει του μέσου εισοδήματος του 60% του πληθυσμού), το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας παραμένει περίπου σταθερό από το...
1994 έως το 2010 (από 19,5% έως 23%).
Συμπέρασμα: Οι πρωτοφανείς ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας κατά το χρονικό διάστημα 1994-2010 και τα προφανή εθνικά υπερκέρδη δεν κατάφεραν να μειώσουν ούτε κατά σημαντική στατιστικά κλίμακα το ποσοστό φτώχειας στην Ελλάδα. Και το εύλογο ερώτημα. Που διανεμήθηκαν αυτά τα εθνικά υπερκέρδη; Είναι προφανές στα ανώτερα στρώματα της μεσαίας τάξης και στο κυρίαρχο εγχώριο πολιτικοοικονομικό σύστημα.
Σε αυτό ακριβώς το συμπέρασμα έγκειται και η αρχή και η ουσία του Ελληνικού Δημοσιονομικού Προβλήματος. Όταν 1 στους 5 έλληνες είναι πάμφτωχος, δεν πληρώνει φόρους και δεν καταναλώνει ούτε τα βασικά αγαθά. Σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι δυνατόν να προκύψει κανενός είδους δημοσιονομικό πλεόνασμα.
Θα το πούμε πάρα πολύ απλά. Έχουμε χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν αυτό το απλό παράδειγμα. Και ο πλούσιος και ο φτωχός 1-2 πακέτα τσιγάρα μπορούν να καταναλώσουν κατά μέσο όρο κάθε ημέρα. Απλά, όταν ο φτωχός δεν έχει χρήματα δεν αγοράζει τσιγάρα, ενώ ο πλούσιος δεν μπορεί να καταναλώσει ακόμα περισσότερα τσιγάρα ώστε να καλύψει το έλλειμμα κατανάλωσης του φτωχού. Πραγματικό οικονομικό αποτέλεσμα: το κράτος δεν εισπράττει φόρους και η καπνοβιομηχανία δεν έχει μεγάλη κατανάλωση.
Αυτή όμως είναι η αντιαναπτυξιακή πολιτική. Δηλαδή να αναπτύσσεται η χώρα με πρωτοφανείς ρυθμούς το χρονικό διάστημα 1994-2010, αλλά να μην μειώνεται το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, γιατί τα εθνικά υπερκέρδη από την ανάπτυξη διανεμήθηκαν σε ανισομερώς σε ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού.
Αυτή η αντιαναπτυξιακή πολιτική επιβλήθηκε και στηρίχθηκε ιδεολογικά, πολιτικά και επικοινωνιακά από το εγχώριο κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Η καθοριστική ιστορική χρονική στιγμή, το καθοριστικό για την πορεία του τόπου ιστορικό συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές καλοκαιριού του 1996, όπως απέδειξαν τα μετέπειτα γεγονότα. Εκείνη την καθοριστική χρονική στιγμή αμέσως μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, το εγχώριο κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό σύστημα, με την εκλογή του Κ. Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πήρε το πάνω χέρι.
Δεν είναι τυχαίο ότι αντίπαλος του Κ. Σημίτη σε εκείνο το ιστορικό συνέδριο του 1996, ήταν ένας (όπως αποδείχθηκε στις ημέρες μας) διεφθαρμένος πολιτικός, ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Η τράπουλα ήταν σημαδεμένη.
Το πατριωτικό-δημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, ένα κατά κοινή ομολογία από τα πιο υγιή και ριζοσπαστικά κομμάτια του λαού μας, οδηγήθηκε μέσω μιας προσχεδιασμένης ήττας στην εξαναγκαστική πολιτική αποστράτευση και στην μεθοδευμένη ιδεολογική απαξίωση.
Αποτέλεσμα; Το εγχώριο κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό σύστημα παντελώς ασύδοτο διανέμει αποκλειστικά προς το συμφέρον του τα εθνικά υπερκέρδη από την φρενήρη αναπτυξιακή πορεία 1994-2010. Τελικός προορισμός αυτής της ανήθικης και αντιαναπτυξιακής διανομής των κερδών οι Ελβετικές Τράπεζες, στις οποίες το εγχώριο κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό σύστημα καταθέτει τα άνομα κέρδη του.
1994-2010… το Έγκλημα ήταν διαρκές!
Δευκαλίων stoxasmospolitikh
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου