Ο Μπασκιά κι ο άνεργος

Εχθές έκανα την καθιερωμένη τέτοια εποχή επισκεψη στον ΟΑΕΔ. Το κράτος για να με επιβραβεύσει για την προσφορά μου στην εκπαίδευση, με απολύει κάθε χρόνο. Βέβαια θεού θέλοντος όπως λένε και οι έλληνες πολιτικοί εν έτει 2012, μπορεί και να γίνει κάποιο θαύμα και να με ξαναπροσλάβουν. 

Να μην ξεφεύγω όμως γιατί άλλού πάει η ιστορία. Στην υπηρεσία αυτή όπου οι υπάλληλοι μειώνονται την χειρότερη εποχή μιας και οι αιτούντες του επιδόματος τριπλασιάζονται, τα νούμερα έπεφταν αργά-αργά σαν σταγόνα από χαλασμένη βρύση σε κάποια μακρινή έρημο. Επωφελήθηκα λοιπόν τις αδράνειας  και πετάχτηκα δίπλα για να βγάλω κάποιες φωτοτυπίες. 

Επιστρέφοντας η βρύση έκανε διαρροή και η σειρά μου είχε παρέλθει. Άλλοι το αποκαλούν νόμο του Μέρφυ και άλλοι απερισκεψία. Παρακάλεσα λοιπόν έναν υπάλληλο που εξυπηρετούσε το επόμενο από εμένα άτομο να μη με ξαναστείλει στο μαρτύριο της σταγόνας. Ευγενέστατος, δέχθηκε και με έβαλε να κάτσω δίπλα του περιμένοντας  να έρθει η σειρά μου. Η κυρία που ήδη εξυπηρετούσε ήταν γύρω στα 40 και θέλοντας και μη, άκουσα την προσωπική της ιστορία. Διαζευγμένη με μια κόρη και ξαναπαντρεμένη. Την ρωτάει ο υπάλληλος κάτι για τον σύζυγο της και απαντάει σαρκαστικά πως τον απέλυσαν κι εκείνον και για να μην αισθάνεται άσχημα, έστειλαν κι αυτήν στην ανεργία (ούτε ένας σε κάθε οικογένεια εργαζόμενος δηλαδή). Η συνάδελφος άνεργη βρισκόταν σε ιδιαίτερη αμηχανία μιας και πρώτη φορά χρειαζόταν το χαρτζηλικάκι του ΟΑΕΔ.

 Η διαδικασία έπαιρνε αρκετό χρόνο και μπήκε μέσα ο σύζυγος της να δει αν όλα είναι καλά. Το βλέμμα μου έπεσε κατ’ευθείαν στην μπλούζα του. Είχε στάμπα ένα υπέροχο έργο του Jean-Michel Basquiat. Για να ξέρεις τον Μπασκιά δε φτάνει μόνο να σ’αρέσει η τέχνη αλλά  πρέπει να σ’αρέσει και η «περίεργη» τέχνη. Λίγο καχύποπτη έψαξα για τουριστικά σημάδια στο t-shirt. Ούτε ένα. Ήταν 100% συνειδητή και φιλότεχνη η αγορά. 

Και μετά αναρωτήθηκα πόσοι άραγε φαρδόκοιλοι πολιτικοί και οι πλαστικοποιημένες γυναίκες-μετρέσες τους γνωρίζουν αυτόν τον διάσημο ριζοσπαστικό εξπρεσιονιστή καλλιτέχνη των 80’ς της Νέας Υόρκης; Προφανώς κανείς και συνόψισα την αδικία στο εξής σκεπτικό: αδικία είναι να γνωρίζεις τον Μπασκιά και να’σαι άνεργος και αυτοί που δεν τον γνωρίζουν, να σου έχουν κλέψει τη ζωή.

“η γραμμή τηs ζωήs γλείφει τα μετρητά που λιώνουν μέσα στο χρηματοκιβώτιο”

 Απο παραλληλογράφος