Κινέζοι αξιωματούχοι με Φεράρι, Κινέζοι εργάτες που πεινάνε, και δυτικοί εργάτες που θα πεινάσουν

Έχουμε ήδη αναφερθεί πολλές φορές στο ζήτημα του offshoring, της μεταφοράς δηλαδή της παραγωγής από τη Δύση προς την Ασία - και έχουμε επίσης εξηγήσει το γιατί συμβαίνει αυτό, καθώς η παραγωγή ελέγχεται από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, που αποφασίζουν το τι και πως θα παραχθεί με βάση το δικό τους κέρδος και μόνο. Έτσι, η παραγωγική βάση της Δύσης αποσαθρώνεται εδώ και χρόνια, και αυτό συνεχίζεται με ολοένα και πιο γοργούς ρυθμούς, καθώς οι κεφαλαιοκράτες δε δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το ότι οι πράξεις τους καταδικάζουν σε μαρασμό αμέτρητους εργάτες. Από τη στιγμή που βγάζουν περισσότερα κέρδη αν χρησιμοποιήσουν Κινέζους οι Ινδούς εργάτες, χρησιμοποιούν (εκμεταλλεύονται) αυτούς, και απλά αφήνουν τους Δυτικούς να πεινάσουν, μέχρι να πέσουν και αυτοί σε ένα [πολύ] χαμηλότερο επίπεδο.

Αξίζει να δούμε μερικά νεότερα στοιχεία για το θέμα, που νομίζω δείχνουν με πολύ συγκεκριμένα νούμερα το μέγεθος αυτού του φαινομένου:

U.S. Firms Keen to Add Foreign Jobs

U.S.-based multinational corporations added 1.5 million workers to their payrolls in Asia and the Pacific region during the 2000s, and 477,500 workers in Latin America, while cutting payrolls at home by 864,000, the Commerce Department reported.

The faster growth abroad was concentrated in emerging markets, such as China, Brazil, India and Eastern Europe, according to economists Kevin Barefoot and Raymond Mataloni, of the U.S. Commerce Department. 

Αντίστοιχα νούμερα και για την Αγγλία, την πρώτη δύναμη που "βιομηχανοποιήθηκε", αλλά που τώρα έχει άπο-βιομηχανοποιηθεί" σε τρομερό βαθμό. Ιδού μερικά οικονομικά στοιχεία, όπως τα συγκέντρωσε το BusinessInsider:

• Ο βιομηχανικός τομέας στην Αγγλία εμφανίζει πτώση κατά 66% μέσα στα τελευταία 30 χρόνια.
• Πολλές επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο ή έχουν φύγει για αλλού, όπως για παράδειγμα η Kraft , που εξαγόρασε τη σοκολατοβιομηχανία Cadbury υποσχόμενη ότι δε θα μεταφέρει την παραγωγή, αλλά λίγο μετά τη μετέφερε στην Πολωνία, με αποτέλεσμα 400 θέσεις εργασίας να φύγουν από την Αγγλία.
• Το 1950, μετά δηλαδή από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, η Αγγλία κατείχε πάνω από το 10% των παγκόσμιων εξαγωγών. Το 2009 το ποσοστό αυτό είχε πέσει κάτω από το 3%.
• Την εποχή μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ο βιομηχανικός τομέας αποτελούσε περίπου το 40% της αγγλικής οικονομίας. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 10%, ενώ αντίστοιχα ο τομέας των υπηρεσιών αποτελεί το 75,8%.
• Όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Αγγλία η Θάτσερ, υπήρχαν 6,8 εκατομμύρια εργάτες στην βιομηχανική παραγωγή της Αγγλίας. Σήμερα, το αντίστοιχο νούμερο είναι 2,5 εκατομμύρια.
• Μεταξύ του 2005 και του 2010, η βιομηχανική παραγωγή της Αγγλίας μειώθηκε κατά 10%.

Ωραία βέβαια όλα αυτά τα στατιστικά, αλλά ποιο είναι το συμπέρασμα από αυτά;

Το συμπέρασμα είναι ότι αν συνεχίσουμε με τον καπιταλισμό, τότε απλά οι καπιταλιστές θα συνεχίζουν να ξεζουμίζουν τους Ασιάτες για όσο περισσότερο μπορούν, και θα συνεχίσουν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη "κινεζοποίηση" μας. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να εξοντωθούν, και μαζί τους να τελειώσει ένα σύστημα στο οποίο η εργαζόμενη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχει λόγο και εξουσία για το τι και πως παράγεται.

Αν δεν μπορούμε εμείς ως εργάτες να αναλάβουμε την παραγωγή, τότε αυτοί θα συνεχίζουν "το χαβά τους", που πλέον γίνεται φανερό το που οδηγεί. Μπορούμε όμως να το κάνουμε αυτό; Αν ναι, ας το κάνουμε. Αλλιώς, απλά οι καπιταλιστές θα συνεχίζουν να μας χορεύουν στο ταψί - "και όποιος αντέξει" σε μια επίδειξη κοινωνικού κανιβαλισμου που μάλιστα βαφτίζεται "δημοκρατία". Και δεν είναι μόνο το ότι θέλουν να εκμεταλλευτούν τους εργάτες όσο το δυνατόν περισσότερο, είναι και το ότι στα πλαίσια του μεταξύ τους ανταγωνισμού για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, όποιος επικρατήσει βγάζει ένα σωρό κέρδη, και οι υπόλοιποι χάνουν, παρασέρνοντας στον όλεθρο αμέτρητους εργάτες. Έτσι, ο καπιταλιστής "πρέπει" να ρημάξει τον εργάτη για να αποκτήσει ένα πλεονέκτημα έναντι του ανταγωνισμού.

Ιδού και μερικά ακόμα αποτελέσματα αυτής της σαπισμένης κατάστασης:

Το παραπάνω σκίτσο είναι για τη συμφωνία GATS, που υπογράφτηκε το 1994 και εγκαινίασε το "ελεύθερο εμπόριο" σε παγκόσμια κλίμακα, καταργώντας τους δασμούς.

Καλώς βέβαια δημιούργησε έναν παγκόσμιο κόσμο, ή μια "παγκόσμια αγορά" όπως θα έλεγαν και οι καπιταλιστές, αλλά το πρόβλημα είναι πως όσο το εμπόριο ελέγχεται από μια χούφτα ολιγοπώλια-μονοπώλια ανά κλάδο, τότε προφανώς δεν είναι "ελεύθερο". Η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η ελευθερία του εργοδότη να εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο. Και αν το συνολικό αυτό μοντέλο δεν ανατραπεί, τότε πολύ απλά "βαδίζουμε προς τον μεσαίωνα".

Τώρα ένα σωρό υπέρμαχοι του μικρού και του μεσαίου κεφαλαίου, που πλήττονται άγρια από το μεγάλο (πολυεθνικό) κεφάλαιο, θέλουν να εμποδίσουν το "ελεύθερο εμπόριο", και αντιμάχονται την κατάργηση των όποιων δασμών υπάρχουν. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό δεν αποτελεί λύση, αλλά διαιώνιση του προβλήματος, καθώς η ρίζα του προβλήματος είναι η το ότι στα πλαίσια ενός συστήματος ατομικής ιδιοκτησίας, πάντα κάποιοι θα μαζεύουν στην κατοχή τους πολύ μεγάλο πλούτο και εξουσία, και άρα αργά ή γρήγορα θα κυριαρχούν επί των υπολοίπων.
 Αν δεν καταργηθεί αυτό το σύστημα, και δεν αντικατασταθεί από ένα σύστημα συλλογικής ιδιοκτησίας, με τους εργάτες που παράγουν τον πλούτο να αποφασίζουν για το τι θα κάνουν, τότε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα θα επιστρέφουμε στη βαρβαρότητα.

Βουλευτής πέταξε δακρυγόνο μέσα στη Βουλή

Ο Kim Sun Dong, από σήμερα και στο εξής, είναι ένας μικρός ήρωας.

Ο Κορεάτης βουλευτής, αντίθετος με το νομοσχέδιο για τη σύναψη συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ, έκανε κάτι αρκετά… προχωρημένο!

Δεν χρειάστηκε να παίξει ξύλο, όπως καθημερινά γίνεται στην Βουλή της χώρας του και διέκοψε την συνεδρίαση, πιο μάγκικα.

Πιο αντρικά. Κι απλά.

Πώς;

Ρίχνοντας ένα δακρυγόνο και… κλάμα οι Κορεάτες! Και μόλις πήγαν οι υπόλοιποι να τον λιντσάρουν, είπε αυτό που σκέφτονταν από πριν και δεν το έλεγε.

«Αφήστε με μπάσταρδοι! Όχι στην συμφωνία».

«Ο θάνατος του (Ινδού) εμποράκου»
Η ινδική αγορά ανοίγει στις πολυεθνικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ

Έπειτα από δύο χρόνια πολιτικών δισταγμών, η τεράστια αγορά της Ινδίας ανοίγει τελικώς στις πολυεθνικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ, οι οποίες εποφθαλμιούσαν εδώ και καιρό την δυναμική είσοδό τους στη χώρα του 1,2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Το υπουργικό συμβούλιο της χώρας ενέκρινε τη δυνατότητα ξένων ομίλων λιανικής να εξαγοράζουν πλειοψηφικό ποσοστό, έως 51%, ινδικών πολυκαταστημάτων. Μέχρι τώρα όμιλοι όπως η Wal-Mart και η Tesco έχουν τη δυνατότητα να πωλούν χονδρικώς στην Ινδία και όχι απευθείας στους καταναλωτές.

Η απόφαση εκκρεμούσε επί δύο χρόνια. Οι υποστηρικτές της μιλούσαν για αύξηση του ανταγωνισμού και μείωση των τιμών, τη στιγμή που η χώρα πλήττεται από σχεδόν διψήφιο πληθωρισμό. Οι πολέμιοι υποστήριζαν ότι οι πολυεθνικές θα πετάξουν εκτός αγοράς τους μικρούς τοπικούς λιανοπωλητές και θα συμπιέσουν τις τιμές των Ινδών αγροτικών παραγωγών.

Την ίδια ώρα, καθώς η Δύση δε μπορεί πλέον να καταναλώνει όπως κατανάλωνε, και οι Κινέζοι εργάτες είναι ακόμα υπερβολικά φτωχοί για να καταναλώσουν αυτοί τα προιόντα που παράγουν, τα προιόντα αυτά μένουν απούλητα, και ξεσπά κρίση και στην Κίνα:

Η κρίση έφτασε στην Κίνα

Χιλιάδες εργάτες εργοστασίων απεργούν στην Κίνα εδώ και μια εβδομάδα, αντιδρώντας στις μειώσεις των μισθών τους. Οι εργοδότες προχώρησαν σε περικοπές επειδή μειώθηκαν οι εξαγωγές λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Σύμφωνα με το CNN, περισσότεροι από 10.000 εργάτες στις περιοχές Σενζέν και Ντονγκουάν στην επαρχία Γκουάνγκντονγκ -καρδιά της βιομηχανικής παραγωγής στη νότια Κίνα- απεργούν εδώ και μία εβδομάδα.

Οι εργαζόμενοι ζητούν να μην σταματήσει η καταβολή υπερωριών, καθώς χάρη σε αυτά τα χρήματα λάμβαναν έναν αξιοπρεπή μισθό. Με το πάγωμα των υπερωριών που προωθούν πολλά εργοστάσια, ο μισθός τους μειώνεται κατακόρυφα.

Περίπου 7.000 εργαζόμενοι απήργησαν, ζητώντας να μην κοπούν οι υπερωρίες και να μην μετατεθούν συνάδελφοί τους σε άλλα εργοστάσια στην ενδοχώρα και στο Βιετνάμ, όπου το κόστος εργασίας είναι πολύ χαμηλό.(σ.σ. είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι εργάτες στο Βιετνάμ και στην ενδοχώρα της Κίνας παίρνουν ακόμα λιγότερα λεφτά ως μισθό απ' ότι οι εργάτες στην "κυρίως" Κίνα)

Αξίζει να δούμε και ένα άρθρο του "The Diplomat", στο οποίο μας θυμίζει ένα βιβλίο του Mark Twain, το "The Gilded Age".

Σε αυτό το βιβλίο ο Τουέιν περιέγραφε τη φτώχεια στην Αμερική του περασμένου αιώνα, και έλεγε πως χάρη σε αυτή τη φτώχεια, υπήρχε μια ολιγαρχία που είχε γίνει πολύ πλούσια και θύμιζε στη συμπεριφορά της "ρωμαϊκά όργια".

Κάπως έτσι είναι και τα πράγματα στην Κίνα σήμερα, καθώς ΥΠΑΡΧΕΙ ανάπτυξη στη χώρα, χάρη ακριβώς σε αυτή τη φτώχεια, αλλά η ανάπτυξη αυτή είναι βασισμένη στο ίδιο μοντέλο με την Αμερική του προηγούμενου αιώνα, δηλαδή στη φτώχεια των εργατών, και δημιουργεί τον ίδιο ακριβώς σαπισμένο τύπου πλούσιου ανθρώπου, που δε νοιάζεται για τίποτα άλλο εκτός από τον πλούτο του.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά στην Κίνα δεν υπάρχει καν μια στοιχειώδης "αστική δημοκρατία", με τις όποιες ελευθερίες έχουν κατακτήσει μέσα σε αυτή οι εργάτες.
Πηγή Βαθυ κοκκινο